Σας ευχαριστούμε πατερ Αθανασιε ❤️ 🙏 🙏 🙏 💒 Ο Θεός να μας φυλάει όλους μας αμήν 💒 δύσκολες μέρες ο Θεός και η Παναγία μας υπέρ ευλογημένη Παναγιά μ να βοηθήσει όλους μας 🙏
Ευχαριστούμε πατέρα Αθανασιε για τις διδακτικές ομιλίες σας Βάλσαμο στην ψυχή μας Πράγματι υπάρχουν δύο ειδών θανατοιιόπως αναφέρθηκαν ο βιολογικός και ο πνευματικός Το σημαντικότερο είναι ο άνθρωπος να μην πέσει στον Πνευματικό θάνατο γιατί και στην τωρινή ζωή του θα είναι σαν νεκρός Την ευχή και την ευλογία σας πάτερ ❤️
Διηγειται ο .... : Οπατέρας μου ήταν ένας ντροπαλός άνθρωπος. Μιλούσε λίγο, και έτσι μιλούσαμε λίγο και μεταξύ μας. Ανήμερα το Πάσχα αισθάνθηκε λίγο αδιάθετος και ξάπλωσε. Κάθισα κοντά του και για πρώτη φορά στη ζωή μας μιλήσαμε τελείως ανοιχτά. Δεν ήταν τόσο τα λόγια μας που ήταν σημαντικά. Ήταν ένα άνοιγμα του μυαλού και της καρδιάς. Οι πόρτες άνοιξαν. Η σιωπή ήταν τόσο ανοιχτή και βαθιά όσο και οι λέξεις. Κατόπιν έπρεπε να φύγω. Χαιρέτησα όλους όσοι ήταν στο δωμάτιο, αλλά όχι αυτόν, επειδή αισθάνθηκα πως, έχοντας συναντηθεί με τον τρόπο που είχαμε συναντηθεί, δεν ήταν δυνατό να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο. Δεν υπήρξε χαιρετισμός. Δεν υπήρξε καν ένα «εις το επανιδείν», επειδή είχαμε συναντηθεί, και αυτό ήταν για πάντα. Πέθανε την ίδια νύχτα. Θυμάμαι, όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο όπου εργαζόμουν και μου είπαν πως είχε πεθάνει, προχώρησα στο δωμάτιό του και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Αυτό που αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή ήταν η ποιότητα και το βάθος της σιωπής, η οποία κατά κανένα τρόπο δεν ήταν μια απουσία θορύβου, σύμφωνα με την έκφραση του Γάλλου συγγραφέα Ζωρζ Μπερνανός, σε ένα από τα μυθιστορήματά του -«μια σιωπή που ήταν παρουσία». Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να λέει: «και οι άνθρωποι τολμούν να λένε ότι υπάρχει ο θάνατος. Τι ψέμα». Αυτό ίσως εξηγεί το γιατί η στάση μου απέναντι στο θάνατο είναι τόσο μονόπλευρη: επειδή βλέπω τη δόξα του και όχι μόνο τον πόνο και την απώλεια. Η εμπειρία μου αναφέρεται στον ξαφνικό θάνατο, στον απροσδόκητο θάνατο, στο θάνατο που έρχεται σαν«κλέφτης εν νυκτί». Αν τέτοιες εμπειρίες βρεθούν μπροστά σας, θα καταλάβετε ίσως το γιατί κάποιος μπορεί ακόμη και να χαίρεται, όταν η καρδιά του βρίσκεται σε έντονο πόνο και αγωνία, και το πώς -σ' αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα- μπορούμε να αναφωνήσουμε στην εξόδια ακολουθία μας: «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως». Γι' αυτό και χρησιμοποιούμε τα λόγια ενός ψαλμού από την ίδια ακολουθία, ωσάν ο κεκοιμημένος, στρεφόμενος προς εμάς, να μας έλεγε: «Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει σε».
Σας ευχαριστούμε πατερ Αθανασιε ❤️ 🙏 🙏 🙏 💒 Ο Θεός να μας φυλάει όλους μας αμήν 💒 δύσκολες μέρες ο Θεός και η Παναγία μας υπέρ ευλογημένη Παναγιά μ να βοηθήσει όλους μας 🙏
Ο λόγος σας ειρήνη κ βάλσαμο στις ψυχές μας ευχαριστούμε πάτερ την ευχή σας κ ο Θεός να σας έχει καλά! !!!
Ευχαριστώ πατέρα Αθανασιε ο Θεός να σας έχει πάντα καλά
Ευχαριστούμε πατέρα Αθανασιε για τις διδακτικές ομιλίες σας Βάλσαμο στην ψυχή μας Πράγματι υπάρχουν δύο ειδών θανατοιιόπως αναφέρθηκαν ο βιολογικός και ο πνευματικός Το σημαντικότερο είναι ο άνθρωπος να μην πέσει στον Πνευματικό θάνατο γιατί και στην τωρινή ζωή του θα είναι σαν νεκρός Την ευχή και την ευλογία σας πάτερ ❤️
Προσωπικά, πιστεύω πως η ζωή αυτή είναι ένα πέρασμα και πως η ΑΛΗΘΙΝΗ ζωή ξεκινάει μετά από εδώ. Καλησπέρα αδελφοί μου!!
Πόσο παρηγορητικα είναι τα λόγια σας Πάτερ βάλσαμο ψυχης
Διηγειται ο .... : Οπατέρας μου ήταν ένας ντροπαλός άνθρωπος.
Μιλούσε λίγο, και έτσι μιλούσαμε λίγο και μεταξύ μας.
Ανήμερα το Πάσχα αισθάνθηκε λίγο αδιάθετος και ξάπλωσε.
Κάθισα κοντά του και για πρώτη φορά στη ζωή μας μιλήσαμε τελείως ανοιχτά.
Δεν ήταν τόσο τα λόγια μας που ήταν σημαντικά.
Ήταν ένα άνοιγμα του μυαλού και της καρδιάς.
Οι πόρτες άνοιξαν.
Η σιωπή ήταν τόσο ανοιχτή και βαθιά όσο και οι λέξεις.
Κατόπιν έπρεπε να φύγω.
Χαιρέτησα όλους όσοι ήταν στο δωμάτιο, αλλά όχι αυτόν, επειδή αισθάνθηκα πως, έχοντας συναντηθεί με τον τρόπο που είχαμε συναντηθεί, δεν ήταν δυνατό να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο.
Δεν υπήρξε χαιρετισμός.
Δεν υπήρξε καν ένα «εις το επανιδείν», επειδή είχαμε συναντηθεί, και αυτό ήταν για πάντα.
Πέθανε την ίδια νύχτα.
Θυμάμαι, όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο όπου εργαζόμουν και μου είπαν πως είχε πεθάνει, προχώρησα στο δωμάτιό του και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Αυτό που αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή ήταν η ποιότητα και το βάθος της σιωπής, η οποία κατά κανένα τρόπο δεν ήταν μια απουσία θορύβου, σύμφωνα με την έκφραση του Γάλλου συγγραφέα Ζωρζ Μπερνανός, σε ένα από τα μυθιστορήματά του -«μια σιωπή που ήταν παρουσία».
Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να λέει:
«και οι άνθρωποι τολμούν να λένε ότι υπάρχει ο θάνατος. Τι ψέμα».
Αυτό ίσως εξηγεί το γιατί η στάση μου απέναντι στο θάνατο είναι τόσο μονόπλευρη: επειδή βλέπω τη δόξα του και όχι μόνο τον πόνο και την απώλεια.
Η εμπειρία μου αναφέρεται στον ξαφνικό θάνατο, στον απροσδόκητο θάνατο, στο θάνατο που έρχεται σαν«κλέφτης εν νυκτί».
Αν τέτοιες εμπειρίες βρεθούν μπροστά σας, θα καταλάβετε ίσως το γιατί κάποιος μπορεί ακόμη και να χαίρεται, όταν η καρδιά του βρίσκεται σε έντονο πόνο και αγωνία, και το πώς -σ' αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα- μπορούμε να αναφωνήσουμε στην εξόδια ακολουθία μας:
«Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».
Γι' αυτό και χρησιμοποιούμε τα λόγια ενός ψαλμού από την ίδια ακολουθία, ωσάν ο κεκοιμημένος, στρεφόμενος προς εμάς, να μας έλεγε:
«Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει σε».
Αυτα τα σχολια σου!!συνεχισε να γραφεις
@@alobartsaricular6773 Να ναι ευλογημενο!!!🙏🙏🙏😔