Imposter Syndrome czyli Zespół Oszusta (Q&A Odcinek 14)
Вставка
- Опубліковано 26 вер 2024
- Bardzo wiele osób borykających się z ADHD cierpi na zespół oszusta. Omawiam skąd bierze się to zaburzenie i jak z nim walczyć.
Zacznij wspierać nasz kanał, a otrzymasz następujące bonusy:
/ @psychiatraplus
Jest jeszcze jedna przyczyna, która zabrzmiała dla mnie niezwykle trafnie: osoba z ADHD często wykonuje pracę takim kosztem (problemy z motywacją, chaotyczne działania, praca na ostatnią chwilę w autodestrukcyjnym hiperfokusie) że stale ma wrażenie, że tak naprawdę ledwo jej się udało - przecież cały czas była o krok od porażki, a o wyniku zdecydowało tylko szczęśliwe zrządzenie losu. Wychodzi z założenia, że gdyby była naprawdę zdolna/inteligentna/kompetentna, jej proces powinien pójść gładko i pewnie, a był raczej bliższy strategii "ratuj się kto może". Stąd poczucie, że oszukuje innych, bo "nadrobiła" jakimś absurdalnym wysiłkiem to, co inni wydają się mieć wrodzone jak talent czy inteligencję. Tak jakby stale czuła się tym najgorszym uczniem w klasie, który poradził sobie tylko dlatego, że przesiedział wiele godzin na korepetycjach. Inni widzą i chwalą efekt, natomiast ADHD-owiec pamięta cały swój bolesny proces.
Amen
Ależ trafny opis! Dziękuję🙏🏻
Tak bardzo trafnie opisane ❤
Dokładnie tak jest...😮 Mecze się z tym całe życie....
Bardzo widzę w tym siebie i czuję tego “ oszusta “, który mówi mi, że wszystkich oszukuję. Miałam identycznie podczas testu ( właściwie tuż po), gdzie “słyszałam” wewnętrznie, ale oszukałaś! Ale z Ciebie aktorka! … to jest cholernie wyczerpujące emocjonalnie, wszystko co robiłam z sukcesem przypisywałam temu “ a udało mi się “, przypadek, zrządzenie losu, miałam farta itp itd. Tyle osiągnęłam w życiu, że powinnam sobie Nobla wręczyć, ale nie! przecież to tylko fart! … wyczerpuje mnie to bardzo i utrudnia życie a właściwie radość z milionów rzeczy, które mam do celebrowania. Tyle usłyszanych pięknych rzeczy o mojej sile, o pięknym charakterze, o dobrym sercu, a ja ciągle czuję się oszustką!!! Ufff to chyba najtrudniejsze dla mnie do przerobienia.
Świetny materiał jak zawsze mam tylko prośbę czy można by przyciszyć intro trochę. często słucham Pańskich wykładów przed snem i jak wchodzi intro to o mało zawału nie dostałem parę razy :D Pozdrawiam
Patrząc po sobie, można być w czymś dobrym fachowcem i z jednej strony doceniać swoje zalety, a jednocześnie mieć syndrom oszusta, gdy przychodzi mi to łatwiej, niż innym. Takie podejście nie pozwala cieszyć się z efektów lub powoduje problemy z wyceną swojej pracy tylko dlatego, że wymagała niewiele wysiłku.
Dziękujemy.
80% pacjentów mnie o to pyta na 2 spotkaniu 😅
Kocham Pana filmy, zupełnie inaczej mi się rozmawia z pacjentami z taką wiedzą ❤️
Żyję na bardzo krótkiej smyczy przez toksycznych rodziców. Nienawidzę swojego życia. Chodzę dziesięć lat na psychoterapię, mam epizod zaburzenia dysocjacyjnego. W styczniu mogę znaleźć miejsce na OLZON w Krakowie. Jestem osobą niepełnosprawną oraz zmagam się z zaburzeniami lękowo - depresyjne. Nigdy niczego w życiu nie miałem, przez swoich rodziców. Mam 25 lat, nie mam matury, nie mam pracy, nie mam prawa jazdy i śpię u rodziców. Czuję się jak gówno, nie mam siły by żyć. Ostatnio zorientowałem się, że bardzo chcę być słuchany, ale wszyscy moi znajomi są za malutcy na moje problemy. Marzę o tym by podróżować, chciałbym zacząć od Danii, jakkolwiek. Gdyby nie zaburzenia psychiczne od 15 roku życia podyktowane ogromną chęcią normalnego życia i dostania się do dobrego, masowego liceum i toksyczni rodzice to moje życie potoczyłoby się inaczej. Dostałem pracę za darmo w redakcji teatralnej, robię za darmo w radio i chodzę jako wolny słuchacz na Fizykę, szukam pracy. Nigdy nie uprawiałem seksu i bardzo mocno to walczę. W 2018 bałem się, że dziewczyna zobaczy w mnie zalęknione dziecko i musiałem nad ty pracować. Nawet nie mam do kogo iść na imprezę, marzę o tym i o maturze, normalnym życiu. Walczę z mamą, która wtrąca mi się do szafy i wyciąga ubrania. Mam wrażenie, że 3/4 przesiedziałem przy komputerze i telefonie. I tak niewiele mi już tego życia zostało.
Miałem dziś porobić całą masę rzeczy. Mam wrażenie, że 3/4 życia przesiedziałem przy komputerze i telefonie. Ubrałem się przed 16 i po prostu tak sobie siedzę. Ogromnie mi na sobie zależy i mam wszystkiego dość. Codziennie potwornie płaczę bo jeszcze śpię u rodziców. Poszukuję pracy, albo nawet dwóch. Chciałbym znaleźć taką pracę która dawałaby mi całą radość życia i żebym miał ogrom siły, mój żal zostanie ze mną już do końca życia. Nigdy niczego w życiu nie miałem i wręcz łaknę jak wściekłe zwierze atencji nowych osób. Marzę by założyć kanał na UA-cam i opowiedzieć o filmach widzianych na Nowych Horyzontach 2018, 2019, 2021, 2022, nagrać w końcu relację z premiery "Córki Trenera". Mam za sobą dziesięć lat psychoterapii i leczę się dalej. Chciałbym zdać maturę, wynieść się od rodziców. Niedawno wróciłem do wolnego słuchania Fizyki, teraz na UW, wcześniej na UKSW. Dostałem pracę w redakcji teatralnej, ale to chyba znowu wolontariat jak radio w którym obecnie pracuję. Odczuwam gigantyczny ból egzystencjalny, już nigdy nie będę na imprezie w domu z ludźmi w wieku licealnym, nie pojadę na pierwszy wyjazd zagranicę w wieku 19 lat jak mój były znajomy, który na mnie nasrał. Praca nad poczuciem sprawczości i odpowiedzialności kosztuje mnie tak wiele. Dostałem bana od Rysława. Taka Daria Sienkiewicz ma 23 lata, pracuję w FilmWebie i była w Cannes, zapewne jako nastolatka czuła się świadoma, sprawcza i odpowiedzialna. Ja nie mam nic.
Byłem pięć razy w życiu na siłowni, raz w Quantum Fitness na Pięknej 15. Przypadkiem wyjątkowo trenował z mną Marcin Kossak, trener Nergala, Krzysia Ibisza, Kasi Stankiewicz. Otoczył mnie realną i niewymuszoną troską, nawet mówił: "Karolku" i to nie było inwazyjne. Nigdy już później nie zobaczyłem Marcina, ma 40 lat, jedno nowe dziecko i niedawno przeszedł 1/8 Iron Man Triathlon. Ja też marzę o paraolimpiadzie. Dziś moją 1/8 triathlonu Iron Man jest wstawanie z łóżka i biegnięcie na wolne słuchanie Fizyki. Niestety dziś mi się nie udało. Przecież wstaję z łzami w oczach, szukam jak najwięcej roboty. To wszystko moja wina i zniszczyłem sobie życie. Mam gigantyczny z poczuciem odpowiedzialności i sprawczości w swoim życiu, nic jeszcze w nim nie zrobiłem a marzeń mam od cholery. Marzę o tym by znaleźć nawet dwie pracę, zdać maturę i czuć, że jeszcze mogę tak wiele, iść na studia i wynieść się od rodziców. Tak bardzo boli mnie to, że nie pojadę już nigdy na pierwszy samotny wyjazd zagraniczny w wieku 19 lat. Biologiczny okres formacyjny uderza mnie codziennie po twarzy. Moi znajomi mając 16 lat robili co chcieli a ja nie mogłem wyjść samodzielnie z domu.
Czuję przeogromny ból. Zaakceptowałem już to, że mam bóle, boli mnie brzuch i podbrzusze. Potwornie boli z powodu życia. Budzę się z płaczem i mam wszystkiego dość. Trzy dni planowałem iść na uczelnię i co z tego? Nie udało się, odczuwam gigantyczny ból. Nienawidzę siebie i nienawidzę życia. Chcę być innym człowiekiem i mieć inne życie. Zawsze wiedziałem, że wszystko w życiu mam zrobić sam. Jednak niestety nie dane mi było tego doświadczyć. Dopiero uczę się poczucia odpowiedzialności i sprawczości. Wiem, że nikt z moich znajomych nie jest w stanie mi nic doradzić bo oni są zbyt mali na moje problemy. Nikt za mnie nie wykona tej pracy, a czeka mnie jeszcze tak wiele by być tam gdzie chcę. Niestety kosztuje mnie to dużo więcej bo niestety mam bardzo dużo blokad. Mam wrażenie, że 3/4 życia przesiedziałem przy komputerze oraz telefonie. Chciałbym zdać maturę, znaleźć płatną pracę, teraz robię jedenasty rok terapii, chciałbym podróżować, wynieść się od rodziców i być sobą. Gdy mam zasiąść przy Polskim i Biologii to po prostu płaczę z powodu braku sił. Jestem wolnym słuchaczem na Fizyce na UW. Dopiero jak pójdę do pracy to zobaczę swoje możliwości.
Nie wyszedłem dziś z domu, nie udało mi się wstać z łóżka. Czuję się jak kompletne gówno a mam całą masę rzeczy do zrobienia. Wczoraj byłem tylko w radio. Jest mi potwornie smutno i przykro, niebawidzę swojego życia. Rodzice traktują mnie jak pięciolatka: "Przekonasz go żeby nie pojechał?" , im moja rezygnacyjność jest na rękę, a mojej siostry od środy nie ma w domu. Nie mam siły na nic, nawet na sprzątanie, a tonę w tym wszystkim. Odczuwam gigantyczny ból psychiczny i ogromny lęk przed przyszłością i życiem. Chodzę dziesięć lat na psychoterapię,mam epizod zaburzenia dysocjacyjnego. Ciągle rezygnuję z tego co chcę zrobić i nie umiem bawić się z sobą w 10 sekund. Mam wszystkiego dość, ale chciałbym normalnie żyć. Nie mam pracy, nie mam matury, nie mam prawa jazdy. Mam 25 i śpię u rodziców. Mam ciężkie zaburzenia osobowości oraz jestem osobą z niepełnosprawnością. Moim największym problemem jest poczucie braku sprawczości oraz odpowiedzialności za własne życie. Załapałem kolejny wolontariat w redakcji teatralnej, poszukuję pracy trzy lata i staram się o miejsce na OLZON w Krakowie. To wszystko moja wina. Odczuwam potworny ból psychiczny.
Pakując stos kartek z drukarki na jutro na wolne słuchanie Fizyki na UW czułem, że przeogromnie boli mnie nawet to. Miałem do zrobienia ogrom rzeczy, a nie jestem w stanie zrobić. Przeogromnie boli mnie podbrzusze oraz brzuch. Muszę natychmiast zrobić coś z swoim życiem bo będzie jeszcze gorzej. To wszystko tak bardzo boli. Od dwóch tygodni nie udało mi się wstać na uczelnię. Chciałbym normalnie żyć. Nie mam siły nawet iść i kupić sobie zeszytu. Nie mam matury, nie mam pracy, nie mam prawa jazdy i śpię u rodziców. Czuję się jak gówno. Ostatnio wymyśliłem sobie, że za rok mam na pewno pojadę na Europejskie Nagrody Filmowe, to infantylne, ale bardzo mi pomaga. Czuję ogromny ból egzystencjalny. Nigdy nie chciałem mieć takiego życia. Poszukuję pracy, jestem na wolontariacie w radio i redakcji teatralnej. Chodzę dziesięć lat na psychoterapię, w styczniu wybieram się na OLZON w Krakowie. Mam epizod zaburzenia dysocjacyjnego oraz jestem osobą niepełnosprawną fizycznie. Zapewne po raz kolejny nie zdam matury i egzaminu zawodowego. Marzę o tym by pracować w PAN, podróżować i mieć tatuaż oraz malować murale, grać DJ sety. Chciałbym zostać harcerzem, moja psychoterapeutka mówi, że masa pracy przede mną w dostrzeżeniu wpływu na własne życie. Ostatnio musiałem wrócić do domu taksówką bo tak kazali, a ja chciałem wrócić z pociągu na piechotę i bałem się walczyć.
ciekawe info
12:03 jest mowa o dostrzeganiu rzeczy które udają się w życiu a potem jest przykład zadowolenia po stwierdzeniu "Dzisiaj udało mi się wstać na 9:00" co jest już samo w sobie zaprzeczeniem doceniania własnej sprawczości i pogłębianiem syndromu oszusta ponieważ, gdy nas ktoś pochwali to nie uważamy, że jest za co nas chwalić, ponieważ według nas, my nic nie zrobiliśmy a jedynie nam się to udało fartem (przecież trudno żeby nas chwalono za to, że mieliśmy farta) i w sumie każdemu mogło się tak udać więc to żadne osiągnięcie.
Dlatego właśnie należy mówić "Dziś wstałem o 9:00 mimo, że mi się nie chciało. Zrobiłem to". Zamiast "Udało mi się dostać podwyżkę" mówimy "dostałem podwyżkę bo na nią zasłużyłem gdyż to co robiłem zostało dostrzeżone". "Udało mi się rozwiązać problem" > "Dzięki swoim staraniom rozwiązałem ten problem" itd.
bardzo dziekuje za ten odcinek
Cały ja... Jako przedsiębiorca od 10 lat co kilka miesięcy sprzedaje inne usługi xD Od dziecka czułem, że nie mogę sie na niczym skupić, bo zbyt wiele mógłbym robić i nie wiem na co się zdecydować... 😅 Teraz staram się po prostu robić 20 rzeczy na raz i jest lepiej, ale... dalej mam przeje****
Mam tak samo. Nie wiem tak naprawdę, co bym chciał robić w życiu i czym się zająć tak na stałe, bo przecież jest tyle ciekawych rzeczy i pomysłów, które mógłbym realizowac😅
❤❤❤
Dziękuję za ciekawy film. Moje marzenie to godna i spokojna praca. Niestety uwazam, że nie mam umiejętności aby taką dostać. Co skutkuje tym, że londuje w miejscach gdzie jest toksycznie, albo ostatnio, gdzie pracodawca nie dawał czasu na przerwę na jedzenie 😢
Tak się niestety zdarza w ADHD
A więc jestem oszustem od kołyski.
Całe życie się obijałem a i tak otoczenie miało mnie za pracowitego.
A teraz jestem emerytem i się obijam już na maxa
Tzn. Robię to co lubię i kiedy mi się chce.
12:00 dostrzegać zniekształcenia poznawcze
ech, przez ten syndrom moje zwolnienie lekarskie trwa już 5ty rok! bo może ja wcale nie jestem aż tak chora? i co to w ogóle znaczy chora? inni są chorzy, u mnie to tylko tymczasowe. jak mam odpocząć, kiedy przecież mój projekt czeka , aby sie nim zająć? ale nie mogę się niem zająć, bo choroba nie pozwala. zatem ani chorować nie umiem, ani regenerować... Ale powoli sie uczę, terapia działa. Powoli, ale do przodu.
Pytanie : jak tabletki antykoncepcyjne z progesteronem, wpływają na objawy adhd ( bez leczenia i z leczeniem farmagologicznym)
Nasilają ADHD
ten banerek wybija z rytmu.
Amongus
Tak😂😂
A czesta jest sytuacja ze jestem super i jest super a za chwile ze jestem do bani i ze jest do bani i tak kilka razy w ciagu dnia?
Bo u mnie tak.
Tak. Bardzo proszę obejrzeć mój wykład o dysregulacji emocji w ADHD.
ua-cam.com/users/liveCLtGt-mFO6A?feature=share
Jakie to są fakty... Szczególnie z zaczynaniem trudnych rzeczy na start. Zawsze je robię na początku, a potem nie mogę się zmusić aby dodać resztę prostych rzeczy i dokończyć projekt. Po teście też miałem wątpliwości czy zgodnie z rzeczywistością odpowiedziałem ;P
Mam takie pytanie odnosnie medikinetu, bede bardzo wdzieczny za odpowiedź. Czy moze byc tak, ze zbyt mala dawka leku powoduje efekty odwrotne? Zanim psychiatra stwierdzil moje adhd, wczesniej gdy podejrzewalem je u siebie, wzialem 3 razy od mojej siostry medikinet 10 mg (bralem ta dawke na raz) i efekt byl wspanialy, czulem wieksza koncentracje i spokoj w ciele. Psychiatra przepisal mi 5 mg i powiedzial zebym wyprobowal sobie 5mg x2 w ciagu dnia. I tutaj pojawil sie problem, bo po wzieciu 5 mg czuje sie rozdrazniony, narasta we mnie agresja i lęk. Jednego dnia po 5 mg czulem sie jakbym byl "naspeedowany". Potem juz nawet nie probuje wziac kolejnej dawki, bo obawiam sie, ze efekt znow bedzie taki sam.
Potwierdzam, doświadczyłem czegoś takiego w trakcie ustalania dawki.
Ja tak samo@@dmnian
Mi się ten film w proponowanych chyba wyświetlil, już nie pamiętam dokładnie ale przypadkowo kliknąłam i nie żałuję!!bardzo byl mi potrzebny zwłaszcza obecnie ❤❤❤
:)
Tak wszystko się zgadza…
Jejku. Nie mam tak. Wręcz przeciwnie. Wątpię w innych a nie siebie:)
Oczywiscie, bo to dziala we wszystkie strony :)