maalesef bu konu benim de yaralı olduğum bir konu. bende liseyi bazı durumlardan dolayı dışardan okudum. ben hiç gitmedim liseye. bütün ortaokul arkadaşlarımı kaybettim, çünkü hepsinin yeni arkadaşları, yeni ortamları oldu. ben tek kaldım. o ergen enerjisini, arkadaşlarınla saçmalamarı falan hiçbirini yapamadım. dediğin gibi tam ergen dönemlerin. sorguluyorsun. hemde çok sorguluyorsun. tek başınasın, yalnızsın. her şeyi düşünüyorsun ve dediğin gibi konu gecenin bir vakti tavanı izlerken kendinle sohbet etmeye geliyor. bunu gerçekten sahip olmayan hatta daha doğrusu kaybetmeyen bilmez. hep bir ukde kalıyor insanın içinde. ayrıca hata yapmana, saçmalamana da izin verilmiyor. öylece odana tıkılıp kalıyorsun. insan ister istemez olgunlaşıyor. çoğu şeyi yaşamadan, bazı şeyleri atlayarak olgunlaşıyor. maalesef üniversite ortamı falan filan cart curt diyerek de motive edemiyorsun kendini. sen eksiksin ve üniversite ortamı seni tamamlamayacak. seni gerçekleşme ihtimali olduğu halde, gerçekleşmeyen keşkeler yaralıyor. ve bu böylece kalacak, gitmeyecek.ancak sen bunu kabullendiğinde, ‘olabilir kaderde de bu varmış’ dediğinde bir nebze de olsa bu konuyu bastırabileceksin. gerçekleştiremediğin ihtimaller hayatında hep var olacak. en iyisi bunları kabullenip, devam etmeye bakmak sanırım.
Çok üzüldüm. Ben de okuldan çıktım,8 sinifa kadar okuya bildim,ama şimdi 10 sınıftayım ve özel ders alıyorum. Ben okulda hiç bir zaman eğlenemedim,ergence,saçma-sapan şeyler yapmadım,hiç yaramazlık dahi yapamadım.Hayatı boyu 1 kere bile okuldan kaçamadım.Okulda kendi sınıf öğretmenim başta olmakla bazı hocalarla sorunum vardı,tek bir hatam bile onları ölesiye qıcık ederdi.Ya ben 1 kere tenefüslerde dışarı çıkmadım ya,okulun kantinine gidemedim.Sen okula gitmiyordun,hayatın işi işte bazen fırsatlar yüzüne kapanıyor.Ama ben okula gide gide korkaklığımdan bir şey yapamadım.Her kes zaten beni çok zeki bilirdi. Tenefüslerde dışari çıkmaya korktuğumdan ,sadece sınıfta oturup kitap okurdum.Aç olsam bile kantone gidemezdim çünki sınıf hoczm kızlara karşı çok katıydı. Keşke hocamı dinlemeseydim,1 kere bile olsa okuldan kaçsaydım,arkadaş edinseydim,kendimi saklamasaydım,tenefüslerde kendime biraz acıyıp da dışarı çıksaydım.Hep sınırların içersinde kaldım.Hayatı boyu 1 kere bile yaramazlık yapamadım ya!1 kere bile! Çünki hep korktum. Evet ama,yapacak bir şey yok,olan oldu, biten bitti. Bazen ama kuralları yıkmak gerekir.Seni mutlu eden şeyi yapmalısın.O kadar mutsuzdum ki ben,bunu herkes görüyordu ve biliyordu.Sadece 1 dostum vardı,onla da arada görüşüyordum,bana dedi ki"Sanki tüm kötü şeyler senin başına gelmiş gibi bir halin var,o kadar üzgün gözüküyorsun ki,ben de sana bakıp üzülüyorum". Biraz uzun oldu,ama buraya kadar okuduysan teşekkur ederim❤️
Bende hiç liseye gitmedim. 9 sınkfya açıktan okumaya başladım. Aslında ilk balta amacım o lise ortamında olmamaktı. Yani o ortamdan kötü etkilenirim diye açıka aldım. 10. Sınıfta iyi ki açıktan almılım dedim çünkü bazı ailevi şeyler yaşadık. 11 oldum çok yalnızdım ben hiç diğer yaşıtlarım gibi okuldan sonra bi kafeye gitmek gibi şeyler yapamadım. Benimde içimde hep bir ukde kaldı. Seni çok iyi anlıyorum. Yorumunu okurken kendimi okudum sanki. Ama ben kabullendim. Ve kendimi üni için motive editorum. Her gece o kadar çok ağlamıştım ki yalnızım diye. Yaşıtlarım gibi eğlenemiyorum diye. Şu an zaten 12. Sınıfım tek odağım dersler olmalı. O yüzden kabullenelim ki şu kısacık ömrümüzü bari güzel yaşamaya bakalım❤
Bence yaşlı hissetme durumu çoğu gençte var artık. Üniversite okumak için bile heves kalmadı kimsede ama çalışıyoruz işte sınavına. Çoğu genç hayal bile kurmuyor artık. Her gün bomboş bir dünyaya uyanıyoruz ve her günümüz bir öncekinden farksız. Bir de kafamızda asla susmayan, kendimizi yetersiz hissettiren seslerle uğraşıyoruz. Yine de çabalıyoruz, pes etmek kolay. Biz zoru başaracağız. (Son cümleler bana da sürpriz oldu.)
Şu an buraya yaşadıklarımı anlatmak istedim. Ben 8. Sınıf iken yani 2020 nin sonlarında annem ve babam hapise girdi. Mükemmel başlangıç. Lgs dönemimdi ve bi anda ana babasız kaldım. Zaten çalışamadımda üstelik korona dönemiydi. O zamanlar çok kötüydü ama şu ana göre iyiymişim aslında. Neyse 2021 in başlarında babam çıktı. Hayatım güzelleşti biraz daha. Sonra ben 9. Sınıf oldum açıktan okumaya karar verdim(pişmanım ama bi andan da mutluyum garip) hayatım evde geçiyordu sadece. 1 yıl böyle geçti. 10. Sınıfımın ilk günü babam hafızasını kaybetti. Ekonomik olarak zor günler yaşadık. Ben babamı ilk kez ağlarken gördüm. Sonrasında 6 şubat depremini yaşadık. Evimiz ağır hasar aldı. Duvarlar yıkıldı sadece kolonlar kaldı. Sonra memleketten taşındık. İzmire yerleştik. Burada daha kötü günlerim oldu. Her aklıma geldiğinde ağladığım günler. Elonomik olarak dibe battık. Ablam üni de ve gelmeye çalışıyordu. Annem de zaten hâlâ hapiste. Babam o zaman ilk kez benden özür diledi. Param olmadığı için özür dilerim kızım dedi ve ben bunu asla unutmayacağım. Neyse ablam geldi biraz daha rahatladık ekonomik olarak ama hâlâ kötü durumdayız. Ben o zamanlar kardeşime annelik yapmak zorunda kaldım. Yemek yapıyordum evi temizliyordum. Burda kimsemizde yoktu. Ve bütün bunların yanında her gece ağlıyordum deprem korkusu yüzünden. Allah dualarımı kabul etti ve sonunda rahatladık ekonomik olarak. Ama babam çok çalıştı neyse konumuz bu değil. İyi ki açıktan okuyorum diyorum bu yaşadıklarımdan sonra. Ben olmasam olmazdı çünkü(ego değil gerçekten böyle lsjxls şimdi kendimi övmüşüm gibi hissettim) geldik mart 2024 e...işte hayatımın prime döneminin bittiği zaman olarak düşünüyorum bu kısmı. Çünkü bu aydan sonra ruhsal olarak yaşadıklarımı anlatamam. İğrenç bişi depresyon muydu bilmiyprum o dönem terapistime de gidememiştim. Ablam üni ye gitmek zorundaydı annem yok ben evdeyim ders çalışıyorum 11. Sınıfım ve bakmam gereken bir kardeşim var. Yaşıtlarım dışarda eğleniyorlar. Kırk yılın başı markete giderken görüyroum onları ve çok özenitorum ama bense kardeşime annelik yapmak zorundayım. Ha bu arada babamda var tabii yanımızda babamda elbette bana yardım ediyor ama ben daha duygusalım işte. Kardeşimin üstüne daha çok ben düştüm. Babam çalıştı çünkü. 23 kasım 2024 01.48 Ve şu anda da çok farklı hissediyorum. Çünkü artık büyüdüm 12. Sınıf oldum. o geçen seneki bana sıkı sıkı sarılmak isterdim. 54 gün sonra annem geliyor. Ben 4 yıl annesiz büyüdüm. Ergenliğimin zirve dönemlerinde annem yoktu. Onun sıcak şefkatinden mahrum kaldım. Ama alıştım artık. Babam yetmeye çalışıyor. Onları çok seviyorum. Çok uzun oldu sanırım ama bu da benim hayatımdı. Tabii ki hepsini anlatmadım. Ama özeti bu. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim. Her zaman kötü günlerim kadar iyi günlerim olacağına da inandım. Yoksa şu zamana sağsalim(!) Gelmiş olmazdım.
@@guguyaa bence dünyanın en zor 5 şeyinden biri bu durum aq 8. sınıfta annenle babandan ayrılıyon sonra baban geliyo daha sonra depremzede oluyon batıyorsunuz ve senin kendinle beraber bakman gereken bir kardeşin var. respect aga
Bende de tam tersi, tüm lisemi ders çalışarak geçirdiğim için zerre anı biriktiremedim. Her ne kadar bu bana iyi bir şekilde dönmüşse de nihayetinde buradayım, seninle aynı noktada.
Ortamda herkes çatır çatır anılarını anlatıp milleti gülmekten kırdıktan sonra sessiz kalan tek kişi olduğunda anlıyorsun bok gibi ergenlik geçirdiğini.
@@nazlı-d6d ya harbi of. Ben de yaşayamadım çoğu şeyi ama o kadar da önemli değil benim için. Yaptığım mallıkları hatırlayıp üzülüyorum ben yorumdakiler keşke mallık yapsaydım diyor. Ben de 1-1,5 yıl gittim liseye ama yetti bana, teşekkürler.
ben liseli bir ergenim ve 10. sınıfa gidiyorum, o cam kenarı ikinci sırada oturan çalışkan derse odaklanmış kızlar var ya, he işte o benim. Bazen dönüp etrafıma bakıyorum evet saçma ve salakça hareketleri var hepsinin, ana konuları erkekler ve aşk ama eğlenmeyi biliyorlar, bense oturmuş geleceğimden kaygılanıyorum. Bazen kendimi gereksiz olgun hissediyorum, kendimi geliştirmeye çalışırken köşeye sıkışıyorum. Notlarım düşük geldiğinde sinirlenip gecemi gündüzümü o derslere veriyorum, sorsalar en mutlu anılarımı sanırım öylesine bir şeyler sallarım, bazen bende istiyorum benimle ilgilenen bir sevgili veya hiç bir şeyi umursamadan okuldan kaçıp eğlenen arkadaş gruplarını ama öyle ortamlara adapte olan biri değilim, ben birisiyle takılmayı köşede sohbet edip hunharca gülmeyi severim aman neyse çok yazmayı da sevmiyorum
yorumlarda icini doken bazi kisiler gordum, ben de icimi dokecegim hatirladikca uzuldugum cok sey oldugu icin. ben 3 yil boyunca liseye gittim ilk senesi koronaydi ama lise 2den itibaren gitmeye baslamistik ayni senin gibi. liseye o 3 sene boyunca gitmis olmama ragmen o kadar istedigim hicbir seyi yasayamadim ki, ne sosyal ortamim ne derslerim istedigim gibi ilerlemedi surec icerisinde. hani anlatiyosun ya icimde kaldi iste sunu yasasaydim bunu yasasaydim diye, evet gitmeyip yasayamamak fazlasiyla kotu bi durum ama inan ki gidince de yasanmayabiliyor. cok fazla arkadas ihanetine ugradim, ask vesaire desen zaten olmadi oyle gerek ailevi gerek kendimle alakali sebeplerden, istedigim sekilde giyinip kusanamadim yine bazi ailevi seylerden oturu, akademik hayatim zaten bi iyi bi kotu ilerliyodu ne oldugu da belli degildi (bu arada su an unideyim, sukurler olsun ki istedigim yere yerlestim ama biraz tesadufi de oldu bu durum) arkadaslarimla sacma sapan konulardan dolayi arami bozdum, bazen onlar bana aynisini yapti. kendimi guzel hissetmiyodum lise 3e kadar, sonra o ozguven yerine geldi ama o da biseye yaramadi zaten. lise 2 benim icin de az bile olsa biseyleri yasayabildigim bi yildi, ilk heyecanlarimi o yil yasadim cogu konuda ama zaten 3 ve 4e gelince akademik seylere odaklanma zorunlulugundan dolayi yasanmadi oyle durumlar. liseden mezun olurken hem mutluydum hem uzgun, bi yanim kirgindi fazlasiyla ama bi yanim da en azindan uni hayatina karsi umut doluydu. lakin uni hakkinda da sunu soyleyecegim; uniye gecince de oyle bi b*k degistigi yokmus, hatta lisedekinden de daha az aktifim kendi icimde. okudugum bolum ingilizce oldugundan gecen seneden tanisiyor sinifimdaki cogu arkadasim, yani aralarina sonradan katildim ben. ve boyle bi durumda da onlar daha samimi olduklarindan herkes beni arasina alsa bile eski samimiyetlerinden kaynakli sanki sevilmiyomusum hissiyati olusuyor bende. ne lisedekilerle gorusebiliyorum (musaitlik durumu olmadigi icin) ne de unidekilerle mukemmel bi arkadasliga sahibim. o kadar boslukta hissediyorum ki kendimi, kim tarafindan ya da ne tarafindan seviliyorum deger goruyorum onu da anlayamiyorum. zaten liseden beri guven problemleri yasiyorum, bu da herkesle olan iletisimimi etkiliyor. vizelerim, finallerim icin calisiyorum o da cok bos hissettiriyor. ne kitap okurken ne ders calisirken ne arkadaslarimla bi yerde oturup sohbet ederken ne de eve gelip kendimle bas basa kaldigimda hislerimde bi degisiklik olmuyor. yemin ediyorum ki hissizlestim, hicbir sey keyif vermiyor. senin hissettiklerini anlamam mumkun degil, empati da kuramiyorum cok fakat benim de yasadigim bazi seylerin aslinda ne kadar bos olusundan ve liseye gidilse bile guzel gecmeyebileceginden bahsetmek istedim. belki benim durumumda olan baska kisiler de vardir. kafana takmamaya calis da demeyecegim asla, cunku yasamadan bilinmiyor. her ne kadar tanismasak bile bu soylediklerin cok yakin hissettirdi, umarim hayatinda her sey yolunda ilerler bundan sonra. kendine cok iyi bak :)
Tam tersi durum hep sınıfın sessiz kızıydım 2 yakın arkadaşlarım vardı ama sınıfta hatırlayan yoktur bizi , birlikte eğleniyorduk ama sınıfla alakamız yoktu etkinliklere fln da katılmıyorduk ve hep o utanmadan konuşan hocalarla şakalaşanlara özenmişimdir içten içe. Hala lisedeyseniz kafanıza saçma sapan olayları takıp strese sokmayın kimse evinde oturup sizin ne yaptığınız davranışları düşünmüyor herkes kendi derdinde ve bunu çok geç anladım maalesef şuan bile tam aşabilmiş değilim ama kendinize bunu yapmayın belki benim gibi olan varsa diye yazmak geldi içimden.
Ben de aynıyım seninle. Şu an 12. sınıfa gidiyorum fakat geçmiş yıllarda da şimdi de sessizdim hep. 9da yanımdaki sıra arkadaşımla konuşurdum sadece, 10da bir arkadaş grubumuz olmuştu dört kişilik ve biz de sınıftan tamamen bağımsızdık. 11de sınıflar ayrıldı ve onlar ayrı sınıfta olunca ben bir şekilde ayrı kaldım vs. derken bu sene hiçbiriyle konuşmuyorum. Düşününce 10. sınıf haricinde lisede tek güzel senem olmadı. 10. sınıfta da okul güzeldi ama ailesel birtakım sıkıntılar yaşadım ve tam anlamıyla mutlu hissedemedim. Bu sene de sadece derslere vermiş durumdayım kendimi. İyi bir sıralama yapıp üniversiteye gitmek ve lisede biriktiremediğim anıları orada biriktirmek, bu sessizlik durumunu bırakıp aktif hale gelmek istiyorum. Liseyi her düşündüğümde ya da lise ile ilgili herhangi bir video gördüğümde gerçekten üzülüyorum fakat belki de bizim için iyi olan, olması gereken şey buydu diyerek motive olmaya çalışıyorum bir şekilde. Umarım bundan sonraki hayatımızda güzellikler bizi bulur..
@ çok iyi anlıyorum seni kısmen aynı durumlar bu birazda bizim karakterimizden kaynaklanıyor aslında bunu aşmaya çalışıyorum kitaplarla psikoloji videolarıyla iyi geliyor gerçekten bende mezunum seneye umarım hayalimizdeki üniversiteyi kazanıp lise yıllarından daha güzel anıları yaşarız :)
Sen bensin filan ama öyle harbiden sadece lisenin son senesi hariç hiçbir senesinde sınıfta en iyi arkadaşlarım yoktu, sınıftaki sessiz garip çocuk gibiydim, hani kendim gibi davranırsam insanlar beni garip bulabilir diye içine kapanık davrandım ve liseyi neredeyse hiç yeni arkadaş edinmeden bitirmiş oldum umarım üniversitede bu asosyalliği bırakabilirim. Doğru diyorsun aslında kimsenin yargıladığı yok ben kuruyorum muhtemelen
@@user-zn6lx2cb1z (diğer hesabım) umarımm ama gerçekten öyle ben biraz biraz aştım gibi bu durumu ama zaten mezun senem olduğu için çok sosyal değilim üniversiteyi de böyle geçirmeye hiç niyetim yok biraz dikkatli gözlemleyince gerçekten kimsenin umrunda olmadığını anlıyorsun izlediğim videolar ve okuduğum kitaplarda böyle düşünmemi sağladı aslında sende bunun için çabala hayat zaten kısa biz daha da zorlaştırıyoruz böyle düşünerek :)
aslına bakılırsa her yaşın bir getirisi olduğunu düşündüğüm için sımsıkı sarılıyorum bütün enlerime. iyi ki dediğim şeylere ve ardında onları kovalayan kötülüklere. çünkü biliyorum ki olması gereken olur ve şu an bunları yazmam gerekiyormuş ki yazıyorum. bir şeyleri zamanında yaşamalıymışım, belki onlardan ders almam bile gerekiyormuş. evet, o süreç zarfında hiçbir şey geçmez gibi hissettiriyor insana ama en kötü gecenin bile bir sabahı vardır elbet. sonradan idrak edene ne hoş. hıhım.
Aslında sürekli bir şeyleri özlüyoruz sanırım. Sen 1 yıl okuyabildin diye 10. sınıfı özlüyorsun. Birilerinin çok calisti diye keskeleri var birilerinin calismadi diye. Lise hayatimi gercekten guzel gecirdim ama ozlem yine var. Hayatta surekli pisman olacak bir seyler cikiyor. Lise hayatimi gozumun onunden gecirince ne hissettigini o kadar iyi hissettim ki. Arada sırada lisede yaşadıklarımızın bizi ne kadar buyuttugunu oturup dusunuyoruz arkadaslarimla. Cok olgunsun arkadaslarinin da senin kaybini senin kadar dusunmemesi bile yoruyordur eminim
ben de liseden yeni mezun oldum mezuna bıraktım ve hep evdeyim daha 1 sene bile olmadı ve bu anlattıklarını senin kadar olmasa da ben de yaşıyorum o yüzden çok iyi anlıyorum seni umarım en yakın zamanda bu hislerden kurtuluruz
İlkokul ortaokul ve lise hayatım berbattı 11. Sınıfa kadar okudum ve açığa geçtim şuan o kadar rahat ve iyi hissediyorum kı kendımı derslere ve çalışmaya daha fazla adayabılıyorum ki lise zamanı dıye bır kavram olduğunu düşünmüyorum çünkü baktığın zaman hala liselilerin yaşındaysan o yaşamak ıstedıgın seylerı yasayabılırsın bu yaşı gectıysen zaten bu zamanı gecmıssındır erkeklerin eğlence kavramının ne olduğunu pek bilmesem de kızların eğlence kavramlarına hakimim ve bir kaç arkadaşımla bu eğlenceleri yasayabılıyorum hala bence sen lise zamanından ziyade eğlenemediğin gençliğine üzülüyorsun dusuncelerım bunlar teşekkür ederim okuduysanız
Bende de aynısı 1.5 yıl okudum liseyi sınıfta bütün gün sırada uyurdum nefret ederdim , açığa aldım ve bunun pişmanlığını yaşıyorum şuan asosyallikle mücadele ediyorum hiç gerçek arkadaşım yok.. lise anılarım o kadar az ki şizofren gibi kendi kendime sohbet ediyorum.
yaşadıklarımız çok benzer, benim de lise 2 prime dönemimdi aşırı güzel geçti gerçekten o günleri özlüyorum geri dönmek istiyorum o günlere ama lise 3 ve 4 ise hiçbir şekilde lise 2'nin yerini tutmadılar boş gelip boş gittim anlayacağın, dolu dolu yaşamadığıma çok pişman oldum, lise sonda özellikle yalnız kalmaya başladım ve sırf bu yüzden mezuniyete bile katılmadım, ne bi flörtüm oldu ne de ilkleri yaşadım, normalde böyle şeyleri kafaya takmam ama o "lise aşkı" denilen tabir içimde kaldı hep, yaşıtların gençliğini yaşıyor ve sen sadece tek başına izliyorsun gerçekten insan kendini kötü hissediyor, özellikle de lise sonda yalnızlığım arttıkça içimden kendi kendime konuşmaya başlamıştım, ben de bari boşa konuşmayayım diye kendimi videoya çekmeye başlamıştım ama youtube'a yüklemeye cesaretim olmadı ;) sonradan sildim o videoları, bu sene mezun senem ve hâlâ da lisede yaşayamadıklarıma dair eksiklikler hissediyorum bazen
Açık konuşayım ben lisedeyken çok fazla okul değiştirdim bu yüzden çok sıkı arkadaş çevrem olmadı, ilişkilerim hep yüzeysel kaldı. Aileme yansıtamazdım çünkü onların daha büyük dertleri vardı. Birde bu ekonomik şartlarda beni en iyi şekilde okutmaya çalışıyorlardı (hala öyle), nankörlük edemezdim bir derdim var diyemezdim buna hakkım yoktu. Beni üzgün gördüklerinde bana akıl veriyorlardı evet ama beni anlamıyorlardı sanki "hayat bu buna alışman lazım herşeyi çokta abartma" der gibiydiler. O gün şeyi anlamıştım bir insan seviliyorken bile yanlız olabilirmiş yanında ailesi olsa bile... Artı bir sene mezuna bıraktım o dönemde yapmam gerken herşeyi yapmışımdır herhalde çünkü sınıfımda ki herkes hayata atılmış ve ben evde vasıfsız, değersiz ne olacağını tam çözemeyen oraya buraya savrulan, korkan ve yalnız birisiydim üstelik ailemi hayal kırıklığına uğramıştım. Artık yataktan kalkmıyor tuvalete bile zor gidiyordum. Bir yandan da test çözmem ve netlerimi yükseltmem gerekiyordu. Başaramadım istediğim okula giremedim onun yerine saçma sapan bir tercih yaptım. Hayat daha kötü nasıl olabilir derken toplumsal sorunlar ve insanların herşeyi bu kadar çabuk unutmuş olması... sanki yaşmak bile zülüm gibi geliyor. Ben eskiden çok konuşan, çok umutlu, neşeli biriydim. O kişi olmayı, mutlu olamayı çok özlüyorum yeniden ona ulaşmak mümkün mü bilmiyorum, çabalıyorum ama yetmiyor... Bu yorumda sadece geçmişteki kendime bir not olarak bırakıyorum bu video sayesinde onu tekrar hatırladım bu bile iyi geldi. Herkes yaşadıkları her türlü zorluğu aşabilmesi dileğiyle...
Çöp kutusuna işemeyende ne bileyim😂😂 bu arada videon çok iyi abone oldum. Yorumlarda söylendiği gibi gece balkonda oturup sohbet edermişçesine bi vibe var
Kardeşim çok güzel zamanları kaybetmişsin üzüldüm adına. İnsanın en güzel yılları lise zamnıdır. Yapacak bişey yok, geçmişe takılamazsın sonuç olarak. Üniversite hayatı da liseden çok aşağı kalır bir hayat değil. Güzel bir üniversite hayatı yaşayıp geçmişe takılmadan devam…
Bende açığa geçmeyi düşünüyordum. çünkü normal anadolu lisesine gidiyordum her telden insan vardı, yani sınıfta halay çekiyorlardı her teneffüs öyle söyleyeyim. Herkes açığa geçtiği dönemde ben işte geçemedim daha da zorlaştığı için benimde bir arkadaşım geçmişti işte o da senin gibi sen okula git ben evdeyim tüm gün bana kalıyor ya yapıyordu. Bende pişman olmuştum keşke 11. Sınıfta bende geçseydim 12. Sınıf oldum ders çalışmaya vakit kalmayacak diye pişmandım ama sonradan fark ettim ki açığa alsaydım bu anıları yaşayamazdım diye düşündüm. Çünkü çok mükemmel bi lise olmasa da o arkadaşımın hiçbir anısı olmayınca bunun o kadar kötü olmadığını düşündüm. Sonuçta iyisiyle kötüsüyle bi birikimim vardı. Şu an mezunum ve hani bazen o kadar yalnız ve delircek gibi oluyorum ki tüm gün evde ve kafamda ki düşüncelerimi durduramıyorum ister istemez ama bende liseye giderken de gençliğimi yaşayabildiğimi hissetmiyordum. Bir de izmirde yaşıyorum hani öyle hiçbir şeyin olmadığı bir yerde değil bende bu yönden pişmanım. Keşke liseye giderken liseli olabilseydim diye. Tabi ki de aynı şey değil ama ben de böyle hissediyordum.
İçindeki o belirsizlik insana geçiyor, bu da seni severek izlememe sebep oluyor. Çünkü farklısın. Yorgunluğun, hislerin bazen sinirlenmelerin olsun sanki gece vakti konuştuğum arkadaşım gibi. Bazen seçimler pişmanlık hissettirir. Ama hangimiz 4-4 lük kararlar alıyoruz ki? Seninki elbette büyük bir kayıp lakin takılı kalmak daha büyük kayıp olur, seviliyorsun reis.
Son zamanlarda sürekli yaşadığım şey. Liseye bir dönem gittim sadece o da 9. Sınıfın ilk dönemi. 10. Sınıfta pandemi oldu, sonra da açıkta okudum zaten. Ama bunu seçtiğim alandan dolayı yaptım, daha çok çalışabilmek için. Lisede çok bir şey yaşama şansım olmadığı için liseye özlem duymuyorum ama şu an üniversiteye geçtim ve yaşıtlarıma bakarak aslında neleri kaçırdığımın farkına vardım. Yaklaşık 3.5 yıl yaşıtlarımdan ve toplumdan uzak yaşamanın sonucu olarak belki yaşıtlarımdan daha olgunum ama çocukluk-yetişkinlik dönemi arasında bir dönem yaşayamadığım için de içimde hep bi eksiklik hissediyorum. İşin daha da kötüsü o 3.5 yılı hiçbir şekilde hatırlamıyorum. Her günüm aynıydı, zaman ve gerçeklik algımı kaybetmiştim. Kafayı yemek üzereydim, belki yediğim zamanlar da oldu, hatırlamıyorum(dediğim gibi hayatımın 3.5 dönemi direkt yok). Diğer insanların liseden getirmiş olduğu anılar veya arkadaşlıklar varken ben temelsiz bir bina gibi geçtim üniversiteye. Üstüne üstlük gençliğimin baharında olmama rağmen kendimi, hayatını kendi eline alması gereken bir yetişkin gibi hissediyorum ve bu da üstümde ekstra stres yaratıyor. İlk başta bu kadar kötü etkileyeceğini bilmezdim insanlardan uzak kalmanın, gençliğini yaşayamamanın. Ama gün geçtikçe ağırlığının daha da farkına varıyorum ...
videolarını bir süredir izliyorum ve söylediklerin kendi kendime konuştuğum fakat karşı tarafa dile getiremediğim şeylermiş bunu fark ettim videoların güvenli bir yermiş gibi hissettiriyor,senden ricam varoluşsal sancı hakkında kendi düşüncelerini paylaştığın bir video çekersen çok sevinirim
Uzun uzun anlatıp çok sıkmak istemiyorum; Ben okulumu açığa aldırmamama rağmen bir lise hayatı yaşayamadım. 9. Sınıf benim de pandemi yüzünden yok oldu lakin kalan 3 yıl okulda olsam bile hiç hayal ettiğim o "lise hayatı" denen dönemi yaşayamadım. Yalnızlık, anlaşılmayı bekleme ve değersizlik üçgeni arasında sıkışıp depresyon ve bunalımla dolu koca bir 4 sene geçirdim. Tüm günüm evde bilgisayar başında ve yapayalnız geçti. Sınıfın sessiz çocuğu olduğum için ancak 11. sınıfın ortalarında okulda bir arkadaş ortamına girebildim ve hep o ortama çok geç dahil olmanın yabancılığını çektim. Ve hiçbir zaman kendimi tam olarak okula ait hissedemediğimden de bedenim orada fakat zihnim hep bambaşka yerlerdeydi. İnsanlarla diyaloğum neredeyse 0 idi, kimse tarafından hissedilmiyor ve fark edilmiyordum. Bu sebeple ben de "lise hayatı" dediğimiz o anıları hiçbir zaman biriktiremedim. Ben yine de üniversitenin liseden daha iyi olduğunu düşünen tarafta olduğum için kendimi hep üniversite hayali ile avutuyordum. Lise boş geçti bari üniversiteyi değerlendireyim diyerekten. Ve bu sene sözde mezun senemdi, kendimi bir şekil motive edip yola koyulmuştum fakat üniversite hayalim de elimden kaydı. Babamın arabasıyla kaza yaptım ve hayatımın en korkunç 48 saatini geçirdim. Bunun vebalini ödemek zorunda hissettiğimden de bir fabrikada işe girdim. Son 3 aydır iş hayatına ve fabrika ortamına alışmaya çalışıyorum. Kendimi ziyan ettiğim için psikolojik olarak kendimi inanılmaz bitik hissediyorum...
Merhaba yorumunu gördüm ve benimde yaşadığım şeyleri anlatmak istiyorum Benim 9. Sınıfa geçtiğimde mandemi yeni bitmişti ve liseye geçtiğim için çok heyecanlıydım ( yıllarca filmlerde o gerçeğiyle çok farklı bir yer olan LİSE HAYATI'na çok özeniyordum arkadaş ortamı yiyelim içelim gezelim olaylar dedikodular yani filmlerde böyle olduğu için liseyi böyle bir yer sanıyordum ) başladım liseye ve gerçekten çok arkadaş edindim bu arada derslerim iyi degildi sınıfta hep uyurdum sınav kağıdına cogu zaman sadece ismimi yazardım arkadaşlarımın yardımıyla kopyalarıyla daha doğrusu liseyi geçtim okuldaki herkesi tanıyordum diyebilirim hiç yalnız kalmadım depresyona girmedim ve anlaşılmayı beklemiyordum çünkü derdimi dinleyecek bana yardım edecek bir sürü arkadaşım vardı çağırsam gelirlerdi üzülmeme üzülürlerdi yanımda olurlardı bende hep böyle devam edicek sanıyordum ve hiç bı zaman 20 yıl sonra ev kiramı kim verecek benim iyi bir üniversiteye girmem lazım sınava çalışmam lazım demedim icten içe bunu farkındayım ama hep arkadaşlarımla olup hayatın gerçeklerinden kaçmaya çalışırdım şimdi aklına küçük bir arkadaş grubu gelmesin gerçekten baya arkadaşım vardı ve eğlencenin içinden geçiyordum hani bir şeyin suyunu çıkarmak vardir ya hani onu yaptım o derece okul bittikten sonra hiç bı zaman hemen eve gittiğimi hatırlamam mesela dışlarlarda cafelerde parkta hiç alakam olmayan yaşımdan çok daha büyük insanlarla farklı ortamlarda olurdum eve gelip ailecek yemek yemezdim mesela ya arkadaşlarımla ya da onların evinde yerdim ve annem hep merak ederdi telefonlarını acmazdım 3 sene boyunca hep böyle devam etti ta ki 12. Sınıfa kadar... Herkesle aram bozuldu ve kötü bir şey yaşadım depresyona girdim bu sefer arkadaşlarım arıyordu ortama gel diye gelmicem diyordum tabi onlarda bir kere arar iki kere arar hep hayır dediğim için üçüncüye beni aramazlardı sürekli üzgün yorgun bitkin hissediyordum psikiyatrise gidip ilaç kullanmaya başladım ( bu arada üzet geçiyorum herşey bu kadar hızlı değildi) ve sınavda da zaten güzel bir puan alamadım ve kendimi suçlayıp duruyordum neden eve para getirmiyorum Annem benim için çok çabaladı falan yavaş yavaş suçluluk duygusu hissetmeye başladım... belki saçma bulacaksın ama yalnızlık çok güzel bir şey çünkü hiç bı zaman ortamdan ortamları dolaşırken kendimde olduğumu hissedemedim kendimle bile baş başa kalamadım hayatımda düşünmeye fırsat bulamadım kendi sorunlarımdan kaçtım sanki ailem sonsuza kadar yaşayacakmış gibisine onlarla birlikte zaman geçirmedim sürekli kavga ettim annemle ve eve gelmiyordum bazen arkadaşımda kalıyordum annemin değerini fark edemedim çünkü heyecanlı şeyler gözümü kamaştırdı ortamlar eğlenceler beni benden aldı sanki hep böyle devam edecekmiş gibi düşündüm annemin beni yurda vermişliği bile var orda zaten dışarıya çıkmama izin vermiyorlardı o yüzden oraya koymuştu o kadar fazla yordum ki ailemi arkadaşlarım için o yıllar sürekli arkadaş ortamında olduğum için pişman olduğumu söylediğimde herkes " sen abartmışsın arkadaşlarınla zaman geçirmeyi fazla kaçırmışsın herşey dozunda güzel" dediler ama şunu çok iyi biliyorum ki arkadaş ortamına girdiğinde çıkışı olmuyor çünkü sen fark etmeden onlara benzemeye başlıyorsun asla yapmam dediğin şeyleri onlar olduğu için yapmaya başlıyorsun ya da (yalnız kalmamak için) aslında arkadaşlık insanı bozuyor sen fark etmesen bile çünkü ben hiç bı zaman hiç bi şeyi farkında olamadım onlar olduğu için. Bunları anlatmak istedim çünkü 15 yaşında lisede hiç arkadaşı olmadığı için üzülen yalnız hisseden çok insan görüyorum arkadaşlık güzel bir şey değil gerçekten ergenliğinin en ağır yaşlarında ordan buraya atlamak o yaşlarda güzel geliyor ama keşke zamanın bir gün elimden gideceğini bana söyleselerdi asla eğlencenin peşinden gitmezdim
@@nazddncc Bahsettiğini anlayabiliyorum lakin benim istediğim arkadaşlık ilişkisi zaten tam olarak bu değildi. "Çevrendeki 5 kişinin ortalamasısındır" derler. Çevren yaramaz ise sen de yaramaz olursun, çevren akıllı ise sen de akıllı olursun. Ben kendi çevremde hep seçici oldum ve zaten bu yüzden yalnızdım. Gerçekten istediğim kalitede arkadaşlıklarım da olmuştu aslında. Fakat benim üzüldüğüm şey bunun çok geç olması ve çok erken sonlanması. Kaliteli 3 5 dostum vardı ama onlarla sadece 1 sene geçirebildim ve okuldan sonra hiçbiri ile ilişiğim kalmadı. Aslında bu konuyu sadece lise özelinde de ele almamak gerek. Yalnızlık ve aşırı sosyallik arasında bir denge kurmak gerek. Ne yapayalnız kalmak iyi ne de gereksiz samimiyetler ile örülmüş anlamsız ilişkiler.. Yalandan arkadaşlıklar edinip lay lay lom ortamlara girerek de mutlu olmayacağımı bildiğimden yalnızlığı tercih ettim zaten. Ama gerçek dostluklar ve samimi ilişkiler kurmayı hep çok istedim ve çok çabaladım. Şu an ise görüştüğüm tek bir arkadaşım dahi yok.
Belki de bu küçük şeyleri genellikle hafife aldığımız için gerçek önemlerini fark edemeyiz.Hayatımızdaki varlıklarına o kadar alışırız ki bizim için ne kadar önemli olduklarını unuturuz.Ancak bu küçük şeylerin yokluğunda gerçek değerlerinin farkına varırız.İste o yokluk anlarında onun dokunusunun sıcaklığını ya da kahkahasının sesini özleriz.İste o anlarda,bizi ayakta tutmak için bu ufak eylemlere ne kadar güvendiğimizi fark ederiz.-Senin Olan Seni Bulur kitabından bir alıntı
videoya rastgele tıkladım, ben de açığa aldım örgüne toplam 3 ay gittim, yaşadıklarımız ve düşünceler aynı bi de bir ek; enerjini kaybetmenin, yaşanmamış bi gençlik ve yaşlı hissetmenin yanında, milyonlarca tecrübeden de eksik kalıyosun. normalde lisede pişip üniye geçersin pişemeden geçiyosun. önemini de dediğin gibi yaşayan anlar, bi de yalnızlık insanı delirtiyo.
Ben de aynı durumdayım lise sona geldim ve koca bir boşluk gibi sadece 10.sınıf ortalama üstü geçti. Hiçbir zaman yaşıtlarım gibi sosyal ortamım vs olmadı yani. Zaten benim de bu seneye kadar pek çalıştığım yoktu. Videolarını seviyorum bu yüzden hem mantıklı ve olgun birisin hem de seni kendimle çok benzetiyorum.
Ben şuan lise son sınıfım .son sene hem il değiştirdim hem okul değiştirdim .bahsedilen zeki çalışkan çocuk bendim.lisenin ilk seneleri çok ders çalışan biriydim sonraları saldım tabi orası ayrı. liseye başlarken dediğin gibi çok heyecanlı oluyor insan ,birini beğeniyo konuşmaya çalışıyor, ilk kalbinin gerçekten attığını ya da birini beğendiğini farkediyorsun sonra belki aynı ortamlara giriryorsun .heyecan stres oluyorsun belki arkadaşlarınla parka gidip bişeyler içmek sohbet etmek hoş geliyo çünkü artık çocouk değil bir yetişkin gibisin. bende lise 3 de doğru dürüst bir lise hayatı anca yaşayabildim .şuan yksye hazırlanmak beni birçok açıdan zorluyo ama direnmeye dayanmaya çalışıyorum yeni okulumdaki kişilerin çoğu birbirini tanıyo önceden beri gelen arkadaşlık zaten çok normal ama kendimi oraya hiç ait hissetmiyorum hemde hiç bende eski lisemde bitirmek çok isterdim her ne kadar çok kötü ayrılmış olsamda dediğin şeyler çok doğru o günler gelmiyor 11.sınıfı çok özlüyorum ama maalesef oturup bilinmez geleceğim için biyoloji kimya çalışmak zorundayım .çok sorguladım başka yerde doğmayı başka bir yerde ama günün sonunda hepsi boş çünkü değiştiremiyorum .söylediğin hersey çektiğin her videoda kendimle ilgili birşeyler buluyorum lütfen aklına bu tarz düşünceler geldiğinde ya da çok bunaldığını hissettiğinde kamerayı açıp video çekmeye devam et boş boş dursan bile beni rahatlatıyo söyleyeceklerim bu kadar seviliyorsun❤
Valla ben kız lisesinde okuyorum lise aşkım da o sebepten olmadı . Eksikliğini de hissetmiyorum çünkü aşırı samimi arkadaşlıklar kurdum bu bana fazlasıyla yetti. He sanaldan konuştuğum karşı cins arkadaş grubum oldu ama hepsi olgunlaşmamış her bokla dalga geçen hayatsızın tekiydiler. Onlardan herhangi birine karşı bir şeyler hissetmediğim için kendimi şanslı hissediyorum. Okulum da hiç iyi değildi kadrosu aşırı geri kafalıydı aklınız durur ama biz öyle kısıtlayıcı bir ortamda daha samimi olmuştuk. 10.sınıfın 2.dönemi ve 11.sınıf o yüzden harika geçti. Şuan 12yim ve tek istediğim üniversitede de benzer samimiyeti oluşturabilmek ve gerçekten iyi bir üniversiteye gitmek. Bence sen de bu lise aşkının eksikliğini hissetme ve üniversite hedefin doğrultusunda ilerle.
Bahsettiğin 2 yıllık süreci tamamen yaşadım aynı şeyler aynı çözümler ben de Allah’a yalvarmıştım dindar biri olmamama rağmen. Ama o zaman beni ben yaptı sanırım. Hiç haketmedik o zamanları ama artık bizim de bir parçamızlar
dört yıl liseye gittim iki farklı lisede okudum ama yinede mutsuzum. diğer gençler gibi daha rahat davransaydım daha çocuksu olsam daha saçmalayabilsem isterdim. o saçma şeyler beni mutlu etmiyordu hala daha etmiyor. muhtemelen geçmişe dönsem yine eskisi gibi hayalet gibi takılırdım etrafta.
Ben on birin ortasında açığa aldırdım, ve o ana kadar her zaman okulum veya lise anılarım hakkında yakınırdım, işte “o benden daha çok dışarıda, şunun benden daha çok arkadaşı var, bunun okulu bunları şu gezilere şu kamplara şu ülkelere götürüyor” falan. Bayağı niteliksiz bir lisedendim, ama orada lise bitse bile hiç bırakmayacağım arkadaşlar edindim. Onlar dibimdeyken bile o lgs sınavına çalışsaydım nerelerde ne kadar daha mutlu olacağımı düşünürdüm. Açığa aldığımda ne kadar çaresiz ve yanlız olduğumu farkettim, arkadaşlarıma daha da sıkı sarılıyorum şu an. Keşke zamanında değiştiremeyeceğim şeylere odaklanmak yerine elimdekiyle minnettar olmayı bilseydim, kesin daha mutlu yaşardım.
olaylardan ders çıkarmayı biliyorsanız nerede olduğunuz çok önemli değil. beni olgunlaştıran tamamen iş hayatım oldu. insanları tanımaya ve herkese güvenmemeye üniversitede başladım. kısaca lisede öyle çok da feyz alacak bir şey yaşamadım. sadece ilk senemde malın teki olduğum kanısına varıp, ikinci sınıfta toparladım. sosyallik açısından bakacak olursak; son senemde bayağı sosyaldim ama şimdi liseden bir tane desen arkadaşım yok. liseyi bırak, bir tane yakın sınıfına koyabileceğim arkadaşım yok. kısaca bana bir şeyler katan insanlarla karşılaşmadım. liseyi yaşamasam benim de içimde ukte olurdu şahsen. yaşadığım için mutluyum ama ben o dönem, lise beni olgunlaştıracak kafasında değildim. hâlâ olgun olduğumu düşünmüyorum, özellikle yaşıtlarım ile kıyaslanırsam. yaşım büyük değil bu arada da, millet çok hızlı büyüyor aq
En güzel yıllarında dört duvar arasına kapanmanın her şeyi kaçırıyormuş gibi hissetmenin ve yalnızlıktan olmayan dertler üretip kendini üzmek gerçeklik algısını yitirmek çok sıkıntılı bir durum tamamen aynı şeyleri yaşamamışız ama mezuna kalmakta böyle bir mevzu . Aslında olgunlaşmak bu değil bence kendini anlatacak birini bulamayıp yalnızlığa hapsolmak gibi bir şey bu ilerleyen vadede sosyal ilişkileri de etkileyen bir durum bunu yaşayan herkesin olabildiğince kısa sürede atlatabilmesi dileğiyle
Açığa almadım lisede ama ne demek istediğini anladım az çok, benim lise yılları da yani ben asosyal bi insandım o yüzden yeterince anı biriktiremedim. 9. sınıf pandemiydi zaten. 10. sınıftaki insanlar pek benimle aynı kafada değillerdi ve böyle herkes kaynaştıktan sonra yani aralarına girebilsem o samimiyeti yakalayamayacaktım, 11. sınıfta daha olgun oluyorsun ve sınıfta o kadar çok huzursuzluk çıkaran tip yoktu ama ben gene hani insanlar beni yargılar mı gibisinden kafamda kurup kimse ile etkileşime girmedim sonra 12de ortaokul arkadaşımla sonunda aynı sınıfa düştüm, o sene güzeldi. Ama senin dediğin gibi güzel anılar biriktiremedim muhtemelen, etraftaki bazı tipler mesela liseyi dolu dolu geçirdi, ve o tarz tipler genelde eğlenmeyi bilen (yani ergence de olsa) ve aşırı sosyal tiplerdi. Liseden mezun oldum şimdi yani ama bu tarz, ortaokulda hayalini kurduğum gibi lise anılarına sahip olamadım. O yüzden arkadaşlarının daha üniversite var demesini anlıyorum ben de kendimi böyle avutuyorum zaten, o yüzden bence iyi ya da kötü bu anıları geride bırak ve ileriye bak, evet pişmanlıklar hep orada olacak ama sadece işte sana içinde şunu şunu da yapabilirdim hissini yaşatacak. Videonun kalan yarısını da izledim, şu an mezunum ve ben de yalnız olduğum için kendi kendime konuşup tartışıyorum bazen (videonun o kısmını gülerek izledim çünkü aynısı yani nskdmsfdkfmö), galiba ağustostan beri denemelere girmek hariç evden çıkmadım bkgibi bi hayat neyse, related geldiği için yazmak istedim o kdrr
10. sınıfım gecen seneden beri arkadas grubumla tum okuldakilerle o kadar anı biriktirdim ki anlatsam o anları tekrar yasamak isterim. aramızdan bi kac kisi gitti yerlerini kimseyle dolduramayız, bi kac kisi geldi ve yeni gelmelerine ragmen onlarla da simdiden zibilyon tane anımız var. okuldaki hocalar tarafından ya cok seviliyoruz ya da bizden cok haz etmiyolar. inanın cevrem ve yasadıklarım sayesinde kendime olan guvenim o kadar arttı ki hoslandıgım cocuga bile kolundan tutup cıkma teklifi ettim. YAPMAM DEDİGİM SEYİ YAPTIM VE KENDİMİ HEM GÜCLÜ HEM COK MUTLU HİSSEDİYORUM. cocukla aynı sınıftayım bi de oyle dusunun. hayatımda yasamıs oldugum en dolu dolu yılları yasıyorum ve kendimi iyi hissediyorum. ornegin bugun arkadasıma sevdigi grubun tisortunu hediye ettik dogum gununu kutladık, mutlulugundan kalkıp hepimize sarıldı asla unutamicam. bir gun bu anları hatırlayıp kendi kendime vay be diyicem bi dal yakıcam ve bi kez daha kenndimle anı yasadıgım icin gurur duyucam. BU KARDESİNİZİN DE MUZİK GRUBU KURMA HAYALİ VAR VE O KADAR YAKIN Kİ BUNA HER AN HEYECANDAN UCABİLİR
Ben üniversite 2. Sınıftayım depresyon ve uzaklık sorunları nedeniyle herkesten arkadaşlarımdan uzaklaştım. Gençliğimi dilediğim gibi de yaşayamadım hep kısıtlandım. İstediğim konserlere gitmedim erteledim maddi sebeplerle gidemedim. Farklı zamanlar aynı sorunlar.
lise yıllarımda hayatımın en büyük depresyonunu yaşadım iki yıla yakın ilaç psikiyatri psikolog ama aynı zamanda hayatımın en güzel dönemleriydi eğlendim dersleri boşverdim okul uyumak aşık olmak dertleşmek boş boş gezip derslere girmemek için bir yerdi benim için son sene üniversiteye giremedim şu an mezunum şehir değiştirdim arkadaşlarımın hepsi orda kaldı aramıza mesafeler girdi az çok konuşuyoruz ama kimse halimi hatırımı sormuyor bir anda büyük bir boşluğa düştüm evde ders çalışmaya çalışıyorum sabahtan akşama kadar masa başında toplasan 5 saat çalışabiliyorum netlerim çalışmadan öncekiyle aynı üniversite garantim yok sadece geçmişi düşünüyorum yaşadığım güzel anları şu an öyle olmadığı için daha çok üzülüyorum hatta o insanlarla yolda bile karşılaşmadığım için daha da eski ve buruk hissettiriyor ben değerini o zamanlar farkındaydım ama şimdi olsa daha da dolu geçirirdim utanmazdım özgüvenli davranırdım
yaşıtız benim de 9. sınıf tamamen pandemi yüzünden evde geçti. 10. sınıf pek iyi değildi benim için sınıftan 1-2 tane arkadaşla geçinip gidiyordum sınıfın sessiz hatta dışlanan kızı gibiydim her ne kadar başka sınıflardan yurttan çok arkadaşım olsa da bir sınıfın içinde aile gibi olma hissini istiyordum. nihayet 10. sınıf bitince fen lisesinden anadoluya nakil aldım. inamazsınız hala kararımın doğruluğunu sorguluyorum geride bıraktığım olasılıkları düşünmeden duramıyorum. 11 ve 12de çok güzel anılar biriktirdim artık sessiz kız değildim kendimi gösterebiliyordum diğer sınıfımdakilerden daha iyi arkadaş canlısı insanlarla tanıştım sınıf ortamı safe hissettiriyordu. aynı zamanda beni en çok yaralayan insanlarla da o zamanlar tanıştım açığa almış olsaydım veya fende kalsaydım kafamı insanlara yormaz dersimi çalışır ilk senemde istediğim üniversiteye bölüme giderdim belki... aslında pişman değilim kötü şeyler yaşadım, üzüldüm, yeteri kadar çalışamadım diye iyi anılardan vazgeçmek açığa almadım veya neden nakil aldım diye pişman olmak saçma olur sürekli yaşanabilecek olasılıkları, yaşanmış anıları ve geçmişi düşünmek aldığım kararların doğruluğunu sorgulamaktan kontrolü tamamen elimde tutmaya çalışmaktan deli olacağımmmm videonu izlemek yorumları okuyup benimle yaşıt hala lise hakkında kafa karışıklıkları olan insanları görmek -yani yalnız olmadığımı bilmek- iyi geldi
Ben de liseyi açıktan bitirdim bazen benimde aklıma geliyor neden diğer kızlar gibi bi lise hayatım olmadı diye ama sonra şuan yaşadığım ve muhtemelen yaşıcağım şeyler beni daha çok heycanlandırıyo üniversiteye başlayınca bunu anladım çünkü önümde o kadar çok seçeneğin olduğunu yaşayabileceğim farklı olaylar olduğunu daha müsait bi ortama girince anladım ve lise gerçekten yaşanması gereken yıllar olsada şuan yaşayacağım üniversite yıllarına göre baya basit hissettiriyor bana. Tahmin ediyorum ki mezun senendesin ve belki hayatındaki boşluktan dolayı bu özlem derinleşiyor ama üniversiteye başlayıp orda da farklı deneyimler elde ettikçe duyguların o yıllara karşı bu kadar yoğun olmayacaktır.
Aynen öyleyim hocalarla aramız kötü idi ama o kadar çok egleniyordum ki ve bizimde korona deprem die gitti arkadaşlarimi özlüyorum biri Almanya'ya gitti biri bi yere gitti bende kaldım yks mezun böyle senin gibi anılarıma dönünce vay be keşke eski günlere dönsem o gün ne güzeldi yüzümde istemsiz gülümseme ...
Bu video beni ergenliğimi yaşayıp yaşamadığımı sorgulamaya itti. Seninkinden çok farklı sebeplerden dolayı liseyi okumadım. Büyük arkadaş gruplarına hep özenmişimdir. Benimde kendime göre oldu tabii ama kendimi tamamen açıp çılgınlık yaptığım insanlar değillerdi. Zaten iki arkadaşım hariç kimse tam olarak tanımaz beni. Ergenliğimi belki de birine aşık olarak yaşayabilmişimdir bir nebze. Kesinlikle insanın gençken aşık olmayı tatması gerektiğini düşünüyorum. Benimki biraz farklı ama olsun. Belki komik gelebilir ama bu his yaklaşık yedi yaşından beri benimle. On dokuz yaşındayım. Tabiiki küçükken ben aşığım demiyorsun ergenlik bu isimi koyuyor isimsiz seninle yaşayan o duyguya. Gerçi yaşın ilerledikçe hala seninle olması pek de zevkli olmuyor ama olsun. Belki ben istesem olurdu aramızda bir şeyler. Fakat hayattan beklentilerimiz çok farklı yöne evrildi. Kimseye tam olarak anlatmadım uzun bir süre. O iki arkadaşıma bile. Belki hala anlatmıyorumdur bilmiyorum. Artık hiçbir şey düşünmek istemediğim bir evredeyim. O başka kızlarla gönül eğlendirirken ben burada oturup onu anlatarak bu yazıyı yazıyorum işte. O uğruna şiirler yazıldığından bihaber bomboş geçirmeye devam ediyor hayatını. Kendimden çok sevdiğimi düşünmüyorum. İnsan bencildir ve kimseyi kendinden çok sevemez bence. Ama bir gün birine aşık olsa çok kötü olacağımı bile bile sırf aşkı tadıp mutlu olsun diye birine aşık olması için dua etmek kendinden çok sevmek sayılıyorsa seviyorum sanırım. Neyse geçer elbet bir gün. Dedin ya insanların ne dertleri var benimki de dert mi diye işte benim motivasyonum da tam olarak bu.
16:14 Kendini küçümseme çünkü sonuçta yaşadıklarımız ve tecrübelerimiz bizi şuanki insan yapar ve şuanki olduğun insan için illaki bazı pozitif şeyler vardır ve bunları da o tecrübelerine borçlusundur :)
obp dışında iyi ki çalışkanmmışım demedim. ben de bolca anı biriktirmek isterdim. he evet yine anılarım oldu ancak o kadar da fazla değil. o kadar çalışıyordum ki ruhsal bir çöküntüye bile sürükledi bu beni... elimde ne var hiçbir şey saçma sapan biri hayatıma girip altüst etti düzenimi bozdu.. keşke onla da tanışmasaydım keşke bolca anı da biriktirseydim
Ben de liseyi büyük pişmanlıklarla geçirdim en büyük pişmanlığım da yakın arkadaşım dediğim insandır kendisini tahmin edemeyeceği kadar çok severdim halen daha bana yaptıklarına rağmen kendisiyle tekrar konuşmayı çok isterim fakat bunu kendime olan saygımdan ötürü hiçbir zaman ona yansıtmadim attığın başlık ve lise yıllarının bana hatırlattığı tek şey pişmanlığım oluyor umarım benim onu aradığım kadar o da bir gün beni arar..
Abi lise aşkı çok da güzel bir şey değil bu arada ikiniz de çocuksunuz bir süre sonra çatışmaya başlıyorsunuz,ergence davranmaya başlıyorsunuz ve ayrılıyorsunuz sonra bir de aynı okulun içinde gel de birbine katlan bu da yetmezmiş gibi insanlar sizin eski sevgili olduğunuzu biliyor ve sürekli gözler üstünüzde barıştınız mı ,bir şeyler oldu mı falan diye ? (Bu benim kendi şahsi fikrim kimse üstüne alınsın istemem :))
05’liyim 9’un yarisi ve 10 yok. 12’de isteyen okula gelir isteyen gelmezdi. benim için en iyi yıl 11. sınıftı. daha fazla eğlendiğim bir yıl yok. çok özlüyorum 3 sene geçmesine rağmen. o zaman da her gün erken kalkıp gitmeye, o kadar saat durmaya yakınırdık ama çok özlüyor insan gerçekten :(
Teenage love’ı yaşayamamak dediğin anda hissettim. Ben gay olduğum için yaşayamamıştım sense liseye sadece 1 yıl gittiğin için yaşayamamışsın ikisi de bir o kadar üzücü :’( ❤
liseyi bitirdim fakat lise 2 benim için çok güzeldi.lise 3 de ortamım dağıldı yalnız kaldım 12.sınıfta yeniden çok iyi bir arkadaş çıktı karşıma.Ama yksden sonra memleketine gitti.Şimdi ünide ,umarım onun yanına gitme şansım olurr.şehir dışına çıkabilen pek insan değilim maddi sorunlardan dolayı reşit olsam bile hayatımda değişen hiçbir şey yok.yaz tatilinde ilişki yaşadım ama sonu hüsrandı, tek hayatımda ilk heyecanım oydu.şu an arkadaşlarım hayatlarını yaşıyorlar ve mezun senemde asosyalliğimle devam ediyorum .seneye yeni hayatımın başlangıcı olucağına inanıyorumm.Ortaya karışık bir şeyler yazmak istedim.
Seninle aynı dönemde açığa almışız ve hemen hemen de aynı şeyleri yaşamışız. Benim lisede biriktirdiğim bir anım yok, sadece 10. sınıf. O da arkadaşlarının öyle takılmak istediği birisi olmadım çoğu zaman. Ortaokulda da böyleydi. Yalnızdım falan. Ama işte geçmişe takılı kalarak sadece şimdimizi tüketiriz. O yüzden bosver. Şimdi anlıyorum ki yalnız olmak bazı insanlara daha iyi geliyor. Kendim için böyle düşünüyorum en azından. Arkadaşlarımın hep erkek arkadaşları olurdu, sevilirdiler falan. Ama ben öyle değildim işte, yancı gibi biseydim. Hiçbiri de açığa aldıktan sonra doğru dürüst beni arayıp sormadılar. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur hesabı. Sktr et hayat liseden ibaret değil. Gençlik ise bedenle sınırlı değildir bence. Kaç yaşında hissedersen, o yaştasındır. Tabii tr şartlarında ne kadar mümkün tartışılır.
ergence tavırlar sergilenebilecek yıllar bence lise yılları. üniversite için böyle şeyler pek mümkün değil, olamaz da. o yüzden lise önemliydi anılar biriktirmek için eğlenmek için deneyimler edinmek hatta üzülmek için bile. ancak üniversite dediğin stres herkes farklı giyiniyor bir statü var insanlar arasında. büyüdüğünü hissediyorsun, iş arama stresi staj bulma stresi derken gerçekten hayata artık atılmayı öğrendiğin yıllar... lise özlenir çünkü hayat artık oradaki az sorumluluklu olamaz.
Dediklerini o kadar iyi anlıyorum ki,gerçekten.Çünkü o dediklerin şeylerin hepsini yaşadım,acı yarıştırmıyoruz ama daha kötüsünü bile yaşadım. 8 sınıfa kadar gittim okula. Yeni okula 6 sınıfta geldim.O zamandan artık ben girdim işte ergenlik dönemime. Çok gıcık bir çocuktum,ama derslerim hep iyi olmuştur.Gıcıklıktan kastım da yani ne bileyim işte zor dönemden geçiyordum,dikkat çekmek için her şeyi yapıyordum.Bu dönemde sınıf oğretmenimle aram çok kotü bozuldu(7 sinifta) Ben kızım ve kızlara tenefüste dışarı çıkmayı yasaklamışdi,ben de aptal gibi tüm gün siniftayim yani.2 yıl hep sinifta oturdum.Ama kızlar gelmiş tenefüsten diyolar ki" x kız dışarı çikti,hocanın koydugu yasayı takma,her kes çikiyo" falan 1 kere kantine gidip yemek yemedim,hayati boyu 1 kere okuldan kaçamadım.Aptalca,komik şeyler,kızlar arasında dedi-kodular yapmadım. '"Zeki öğrenci" kalıbı üzerimde olduğundan hiç bir zaman aptal seyler yapamadım.Mesela sınıf arkadaşlarımdan erkeklerle konuştuğumda ve ya 2 kız 2 erkek mesela konuşuyoruz,gülerdik,eğlenirdik ve hoca derdi ki "ne ağız-ağızasınız.Senden hiç beklemezdim" ne bileyim ne. Ben de keşke aptal şeyler yapa bilseydim,cesur ola bilseydim,bana koyulan sinirların dışına çıka bilseydim. Sadece okuduğum dönemde 1 kez arkadaşımla görüştüm,onun dışında hep okul-ev şeklinde yaşadım ve hafta sonunu da ailemle geçirdim.O zaman ailem bana yetiyordu,diyordum ki okul bokdan olsa da en azından ailem var.Ama bir dönem herkese soyudum.O kadar yanlızlaştım ki.Hep yanlızdım yani. Okulda da kimse benle konuşmazdı,sadece işlerine geldiklerinde benle konuşurlardı.Mesela ödevi ver yazıyım falan gibi şeyler.Bir ara çok kötü depresyona girdim,her gece duvarlara bakıp konuşuyordum.Ağlıyordum her gece.Okula gidince o kadar üzülüyordum ki,çünki her kes sırada konuşacağı insanlar var,ben yanlız durmuş etrafa bakıyorum. Yani sınıfta sevdiğim birisi de olmadı.Yani o ergenlik aşkını da yaşayamadım. Çünkü,sıniftan dışari çikmiyorum,sınıftakı çocuğa da aşık olsan hocaların diline düşersin ve tüm sınif bilir yani. Sinifta erkek sınif arkadaşımla konuşuyordum,kızlar benim hakkımda dedikodular yaydılar.Konuştuğumuz konuysa izlediğimiz film hakkındaydı. Ben ne sersem ola bildim,ne eğlenceli,ne mutlu,ne aptal,ne de ergen.Hiç bir şey olamadım ben. O kadar üzülüyorum ki o dönemleri hatırladığımda.Bir dönem sonra sınıftakı herkes nefret etti benden. Okulda biyolojiden sözel yarış yaptık,1 puanla kayb ettim.Oyun 8 de bitiyordu.Çocuk 8 ci soruyu cevapladığında onu sevmeyen çocuklar bile -her kes sevindi onu alkışladı.Her kes onun etrafına toplaştı ve ben de sessizce yerime geçtim.Kimse bana destek olmadı.Sadece 1 kız dedi ki kılpayı kayb ettin.Çocuk son soruyu cevapladığında sınıfın sevinç bağırışlarını duysaydınız keşke.(bu arada benim biyolojim iyiydi) O çocuğu sevmeyenler bile ona sarıldı sınıfta,her kesin önünde.Sonra bende yerime geçtim ve kafamı masaya koyup sessizce ağlamaya başladım.Ister istemez engel olamıyordum goz yaşlarıma.Düşunduğum sey de buydu "Yani,benden bu kadar mi nefret ediyorlar?Bu kadar mi ,gerçekten mi?" Öyle bir sevinç yoktu yani.Benden öncekiler de yarıştı,her kes sessizce yerine oturdu kimse demedi bir şey. O an bana koyan zaten kayb etmek değildi,kayb edince bile yanımda kimsenin durmak istememesiydi. Asla bunu unutmam,o kadar acı an ki benim için Hayatı yaşamak lazım,gerçekten.Kuralları yıkmak lazım gerekirse.Yoksa benim gibi inek ogrenci olup mutsuz olursunuz,okuldan geriye kalanlar yanlız pismanliklariniz olur
hiç birimizin o dizilerdeki lise yaşantısı olmadı, wow dediğimiz çok olay olmadı aramızda gülceğimiz utancağımız anılar oldu. ama oldu o vibe geliyor lisenin kokusu bile o yüzden neye özlem duyduğunu çok iyi anlıyorum mezunken iyice anladım o günlerin kıymetini inşlaah sen de güzel bi yer kazanırsın ve ünivversitenin tadını çıakrtırsın bide bebenin adını bilen var mı
Evet belki lisede arkadaşlarınla yaşamak istediğin çok şey olabilir ve yapamamış olabilirsin bende isterdim tabi lise yi eğlenceli ve güzel geçmesini ama olmadı kötü zamanlarım oldu ama sonunda küçük şeylerden mutlu olmayı öğrendim mesela annem veya babamın olması bir kardeşimin olması gece yatacak bir yerimin olması vs bide doğada vakit geçirmek bana çok iyi gelmişti halada gelir dağlara çıkıp piknik yapmak yürüyüş yapmak falan bence dene derim toprak her zaman iyidir umarım iysindir
Ben de liseye bir süre gidilmesi gerektiğini düşünüyorum. Lisenin farklı insanları bir arada sürekli vakit geçirmeye zorladığı ortama başka hiçbir yerde rastlayamazsın. Ama o bahsettiğimiz gençlik dönemindeki geçiş evrenleri herkesle aynı döneme denk gelmiyor. Ve bu lisenin insanlarla iç içe olmasıyla o dönemlerin iğrenç geçmesini de sağlayabiliyor. Veya o gelişme evrelerini geç yaşamayı. Çoğu türk gencinin de öyle mükemmel bir lise hayatı yoktur zaten. Türkiyede genç olmak insana çok şey katıyor ama lisenim 4 senesinin 4ü de insana bir şey katmıyor. 2. seneden sonra terk etme isteği geliyor. Ve bence bir süre sonra yaşıtlarına pek ayak uydurmamak lazım.
Üniversite meselesi cidden bos teselli ben 4 sene gittim liseye gercş bası pandemıydı işte 10. Sınıfta basladık puanlı bi anadolu lisesine gittim gram uyum saglayamadım ne sınıfa ne hocalara ne derslere 10. Sınıfta abartısız her gun agladım bşr suru devamsızlık yaptım sınıfta duzenlı konustugum 2 kısı vardı neyse bş şekilde o sene bitti 11e gectım ama ben hala gitmek ıstemıyorum 2 kısıfen 1i acıga gectı yanş koca okulda 1 arkadasım kaldı ha bı de 10da okuldan bi cocukla konustum bulustum ve o ladar ıgrenc tatsız olaylar yasadım ki onunla o kısmı nasıl atlattım inan hiç bşr fikrim yok neyse 11e basladık 2 kısı kalarak ılk donemin somu dedim boyle olmuyor ben acıga gecıcem kafaya baya baya koymuştum ama bursumun kesildiğini ogrneınce acıga gecmedım vazgectim 11de kimseyle konusmama durumu devam edıyodu 1 tane yakın arkadasım vardı onunla devamlı okuldan kaçıp eve gittik tüm yıl boyunca bu arada okul hocalar cok iyiydi (matematıkcı harıc kendısı dusmanım olur) ama ben alısamadım 9da herkes benden cok ıyıymıs gşbş geldı herkesı kendimden ustun gordum bunun dogru olmadıgını kabullenene kafar da lise bitti 4 sene boyunca bahçede voleybol oynamak istedim tenefuste 1 kere bile oynamadım amk bşr ya bir anca oturdum izledim sınıftakılerden bazıları 10da bu kız neden kimseyle konusmuyo demısler hatta bence hepımızın mql oldugunu dsunuyo o yuzden konusmuyo diyen vardı neyse cok bos yaptım 11 devamsızlık yapa yapa bitti sıra en bela en gözle gorulur seneye geldı 12 bu arada ben 11de uzak mesafe ılıskısı yaptım yanı 11de o da surundurdu benı ultra toksıktı 12ye donelim okul basladı ve ben ilk gun devamsızlık hesapladım haftada 1 2 gun devamsızlık hakkım vardı hepsını kullandım zaten okul subattab sonra yoklama almadı yani okula o kadar kısa bş zöan gittim kş gittiğimde de tek yaptugım uyumak ve 101 oynamaktı sosyalleşme ders dinleme anı biriktirme hiç yoktu daha fazla ıcımı dökmek istiyorum ama parmaklarım yoruldu sevgiyle kalııııınnn
senle o kadar çok benziyoruz ki ben de yaramazdım hani zannedilenin aksine kızım. ders dinlemiyoudm tenefüste iki eğlenip geri sınıfa giriyodum her hoca beni sevse de insan olarak yani haftada 4 5 azar yemeden bitirmiyodum. ama yine de açığa aldırma gibi bi düşüncem olmadı çünkü çok eğleniyodum yani 6 saat dersse 2 saat eğlenceyid benim için. o rezillikler ne kadar hatırlayınca nefes aldırmasa da iyki diyorum yani iyi ki açığa aldırmadım.
ben de 9. ve 10. sınıfa gittim geçen sene yazın açığa aldım okulu çünkü okulum öğretmenler de dahil kötüydü sadece arkadaş grubumu seviyodum (şuan 12yim hala arkadaşız nazar değmesin) ve bende kaybolan lise yıllarım için bir üzüntü duyuyorum ama senin kadar pişman değilim belki bir iki sene sonra pişmanlık çöker bilemiyorum .
Liseye geçmek benim için çok iyi olmamıştı ailem çok baskıcı zorla kapanmıştım psikolojim bozuktu intihar girişiminde bile bulunmuştum. 9. sınıf berbat geçmişti sonra 10. sınıfta okul değiştirdim ve bu verdiğim en iyi karardı. Arkadaşlarım vardı, öğretmenleri seviyordum, en azından mutluydum. Şu an 12. sınıfım ve okulun bitecek olması beni çok üzüyor. Ailem hala aynı bakalım üniversitede neler yaşayacağım.
Öncelikle lise tecrübe yeri ,vidonda ilklerin yaşandığı yerin lise olduğunu söylüyorsun bu da benim ilk baştaki cümlemi doğrular. Lise olaylar yaşamasan bile çevrendekileri görüp hayata bir bakış açın oluyor giyim kuşam insan tavırları ve bunu istemeden yapıyorsun, çevren belki cok geniştir belki de asosyal birisin ama bu tecrübe kazandığın bir göstergesi olmuyor çünkü 20 kişiyi analiz etmek ile 200 kişiyi analiz etmek çok farklı ve sen ister istemez anı yerine tecrübe kazanmadığına üzülüyorsun daha farklı anlar yaşayabilirdim daha fazla insan tanıyabilirdim gibi düşünceleri bilinçaltından geçiriyorsun ve dış çevreden korunmak için yada lisede tecrübe kazanma olayının bir safsata olduğunu kendine ikna etmek için şu andaki yaşından büyük hissediyorsun . Başka insanların yaşadığı olayları gözüne getirip kendini küçümsüyorsun. Liseyi kaybettin ama gençliğini değil sen 20 yaşındasın ve toplum dayatması sonucu her zaman yetişkin kalmak zorunda değilsin . hepimiz eksik yaşıyoruz kimi çocukluğu kimi gençliği ama önemli olan hala eksik olduğumuz yerleri içimizde yaşatabilmek . korkma evet liseyi yaşamadın ama onun yerini dolduracak çok güzel anlar yaratabilirsin ve kendini yetişkin olmaya zorlama sen hala gençsin hala hatalar yapabilirsin
Bence yanlış anlamissin anıyı illaki anın olması için liseye gitmen lazım değil ben liseye gittim 0 anı geçen diplomamı almak için gittim sıfır his nötr bide bazen insanın başına gelen şeyler kötü gözüksede aslı o değil bak sen eğer lisede olsaydin böyle olgun olmazdın veya youtube açmak aklidan gelmezdi vs. Vs. Yani iyiki lise hayatı girmedin bak işte seni tanıdık iyiki tanıdık 😊
Ayni yastayiz benim de 10 biraz garipti sonlarina dogru daha melankolik intihara meyilli birine donustum duygudurumum stabil degildi uzun sure derdini cektim hala cekiyorum senin gibi biri degildim lisede daha sessiz soguktum ama sinifta tipki senin 10daki halin gibi elemanlara cok ozenirdim valla pek parlak tipler degildi bazilari ama sinifta eglenirlerdu ben de eglenirdim istemsizce oysa soyadimi bile bilmezler genclik ruhu onemli bu biraz canon event herhalde herkes su an senin gectigin phaselerden geciyor bazilarininki phase olarak kalmiyoe tabii o ayri ama cok karamsarsin valla ya ben biraz da bundan zevk aldigini sezdim seni suclamiyoeum melankoliden zevk almak hic de nadir bir sey degil umarim phase olarak kalir senin icin kendine motto belirle en kotu aninda en iyi aninda dayanacagin sozcukler olsun daha kotu olanlar var diye dusunmekten daha saglam bir sey olsun cozum odakli dusun ve hissettiklerinle alakali oku dinle yaz yalnizlik cok tehlikeli bir de sorunlarinin derinine inmek lazim ben terapist degilim psikolog degilim ama senelerce kendi kendime terapistcilik oynadim herkes kendinin terapisti olmali her sey sende baslar ve biter kisi kendi disinda hicbir seye sahip degil hicbir seyin anlami yok ama bu hicbir seyin anlami yok 💔😓⚰️ degil de hicbir seyin anlami yok 🌈🌸🫀🥳 gibi, duse kalka ogrenicez hayat bu bazen bok gibi hissedeceksun ve kimse farkinda olmayacak ama kurban gibi gormemek lazim kendimizi of bilincakisi gibi yazmisim
Aslında hepimiz yalnızız. Eninde sonunda. O yüzden bu hisle ne kadar erken tanışıp, ne kadar erken mücadele etme yöntemleri bulursak o kadar iyi diye düşünüyorum. Evet zor ama iyi. Düşünmeye, üretmeye sürükler insanı sıkılmak. O yüzden iyidir sıkılmak. Etrafımız farkındalığı olmayan, düşünmeyen ve üretmeyen insanların yarattığı boşlukla ve haksızlıkla dolu. O yüzden bence sıkılmak, düşünmek, sorgulamak, ağlamak iyidir. İnsan olmanın hakkını vermektir. Belki özendiğimiz şey ezbere yaşayıp gitmek, farkında olmadan harcamak bazı duyguları. Ki böylesi daha kolay. Ama belki de sen o yaşta ziyan etmek istemedin içten içe derinliğini. Her şeyin hakkını vererek farkında olarak yaşamak istediğin için çekildin kutuna belki. Belki devam etseydin de o kalabalık içinde yalnız hissetmeye devam edecektin. Bir yıl önceki yaramazlıkların aynı tadı vermeyecekti. Beraber güldüğün insanlardan sıkılacaktın belki. Nereye kadar çünkü diymi? İnsan kaybettiği her şeyi romantize eder bir yandan da. İyi yönlerini hatırlar hep. Her şey artısıyla eksisiyle gelir hayatta. Devam etseydin artıların ve eksilerin farklı olacaktı etmedin şimdiki artıların ve eksilerin farklı oldu. Belki ben liseye devam ettiğim yoldaki artıları ve eksileri tercih ederim diyorsun ama bence şu anki artıların daha kıymetli. Çünkü onları o yoldan gitseydin elde etmek yıllarını alacaktı belki de hiç elde edemeyecektin. Yıllar geçtikçe etrafında ezbere yaşamış, düşünmemiş insanların kofluğunu gördükçe anlıyor insan.
benim 4 yıl liseye gitme imkanım oldu ama hep zorbalık yalnızlık derken lise bitti ne dersleri iyi olabilen nede arkadaş edinebilen bir insan olamadım bu süreçte kendimi 4 yıl boyunca bir türlü kaleye giremeyen top gibi hissettim
maalesef bu konu benim de yaralı olduğum bir konu. bende liseyi bazı durumlardan dolayı dışardan okudum. ben hiç gitmedim liseye. bütün ortaokul arkadaşlarımı kaybettim, çünkü hepsinin yeni arkadaşları, yeni ortamları oldu. ben tek kaldım. o ergen enerjisini, arkadaşlarınla saçmalamarı falan hiçbirini yapamadım. dediğin gibi tam ergen dönemlerin. sorguluyorsun. hemde çok sorguluyorsun. tek başınasın, yalnızsın. her şeyi düşünüyorsun ve dediğin gibi konu gecenin bir vakti tavanı izlerken kendinle sohbet etmeye geliyor. bunu gerçekten sahip olmayan hatta daha doğrusu kaybetmeyen bilmez. hep bir ukde kalıyor insanın içinde. ayrıca hata yapmana, saçmalamana da izin verilmiyor. öylece odana tıkılıp kalıyorsun. insan ister istemez olgunlaşıyor. çoğu şeyi yaşamadan, bazı şeyleri atlayarak olgunlaşıyor. maalesef üniversite ortamı falan filan cart curt diyerek de motive edemiyorsun kendini. sen eksiksin ve üniversite ortamı seni tamamlamayacak. seni gerçekleşme ihtimali olduğu halde, gerçekleşmeyen keşkeler yaralıyor. ve bu böylece kalacak, gitmeyecek.ancak sen bunu kabullendiğinde, ‘olabilir kaderde de bu varmış’ dediğinde bir nebze de olsa bu konuyu bastırabileceksin. gerçekleştiremediğin ihtimaller hayatında hep var olacak. en iyisi bunları kabullenip, devam etmeye bakmak sanırım.
Çok üzüldüm.
Ben de okuldan çıktım,8 sinifa kadar okuya bildim,ama şimdi 10 sınıftayım ve özel ders alıyorum.
Ben okulda hiç bir zaman eğlenemedim,ergence,saçma-sapan şeyler yapmadım,hiç yaramazlık dahi yapamadım.Hayatı boyu 1 kere bile okuldan kaçamadım.Okulda kendi sınıf öğretmenim başta olmakla bazı hocalarla sorunum vardı,tek bir hatam bile onları ölesiye qıcık ederdi.Ya ben 1 kere tenefüslerde dışarı çıkmadım ya,okulun kantinine gidemedim.Sen okula gitmiyordun,hayatın işi işte bazen fırsatlar yüzüne kapanıyor.Ama ben okula gide gide korkaklığımdan bir şey yapamadım.Her kes zaten beni çok zeki bilirdi.
Tenefüslerde dışari çıkmaya korktuğumdan ,sadece sınıfta oturup kitap okurdum.Aç olsam bile kantone gidemezdim çünki sınıf hoczm kızlara karşı çok katıydı.
Keşke hocamı dinlemeseydim,1 kere bile olsa okuldan kaçsaydım,arkadaş edinseydim,kendimi saklamasaydım,tenefüslerde kendime biraz acıyıp da dışarı çıksaydım.Hep sınırların içersinde kaldım.Hayatı boyu 1 kere bile yaramazlık yapamadım ya!1 kere bile!
Çünki hep korktum.
Evet ama,yapacak bir şey yok,olan oldu, biten bitti.
Bazen ama kuralları yıkmak gerekir.Seni mutlu eden şeyi yapmalısın.O kadar mutsuzdum ki ben,bunu herkes görüyordu ve biliyordu.Sadece 1 dostum vardı,onla da arada görüşüyordum,bana dedi ki"Sanki tüm kötü şeyler senin başına gelmiş gibi bir halin var,o kadar üzgün gözüküyorsun ki,ben de sana bakıp üzülüyorum".
Biraz uzun oldu,ama buraya kadar okuduysan teşekkur ederim❤️
Bende hiç liseye gitmedim. 9 sınkfya açıktan okumaya başladım. Aslında ilk balta amacım o lise ortamında olmamaktı. Yani o ortamdan kötü etkilenirim diye açıka aldım. 10. Sınıfta iyi ki açıktan almılım dedim çünkü bazı ailevi şeyler yaşadık. 11 oldum çok yalnızdım ben hiç diğer yaşıtlarım gibi okuldan sonra bi kafeye gitmek gibi şeyler yapamadım. Benimde içimde hep bir ukde kaldı. Seni çok iyi anlıyorum. Yorumunu okurken kendimi okudum sanki. Ama ben kabullendim. Ve kendimi üni için motive editorum. Her gece o kadar çok ağlamıştım ki yalnızım diye. Yaşıtlarım gibi eğlenemiyorum diye. Şu an zaten 12. Sınıfım tek odağım dersler olmalı. O yüzden kabullenelim ki şu kısacık ömrümüzü bari güzel yaşamaya bakalım❤
yorumdaki herkes cok olgun lan cok safe bi ortam
Normal bi insanın bu adamı izlemesi hata , izleyenlerin çoğu liseli ama ruh yaşı 70 (benim gibi)
ama aslinda yaş ortalaması 17-18
Tiktok kpop tayfa bu adamı bulursa öyle olmayacak
@@akarapupa bulacaklarini sanmam çünkü odak süreleri 15 saniye
gerçekten
gece balkonda oturuyormus gibi bi havası var videoların
yaz gecesi + circir böcekleri sesi
Gece balkonun tadı bir başka ya
Bence yaşlı hissetme durumu çoğu gençte var artık. Üniversite okumak için bile heves kalmadı kimsede ama çalışıyoruz işte sınavına. Çoğu genç hayal bile kurmuyor artık. Her gün bomboş bir dünyaya uyanıyoruz ve her günümüz bir öncekinden farksız. Bir de kafamızda asla susmayan, kendimizi yetersiz hissettiren seslerle uğraşıyoruz. Yine de çabalıyoruz, pes etmek kolay. Biz zoru başaracağız. (Son cümleler bana da sürpriz oldu.)
Şu an buraya yaşadıklarımı anlatmak istedim. Ben 8. Sınıf iken yani 2020 nin sonlarında annem ve babam hapise girdi. Mükemmel başlangıç. Lgs dönemimdi ve bi anda ana babasız kaldım. Zaten çalışamadımda üstelik korona dönemiydi. O zamanlar çok kötüydü ama şu ana göre iyiymişim aslında. Neyse 2021 in başlarında babam çıktı. Hayatım güzelleşti biraz daha. Sonra ben 9. Sınıf oldum açıktan okumaya karar verdim(pişmanım ama bi andan da mutluyum garip) hayatım evde geçiyordu sadece. 1 yıl böyle geçti. 10. Sınıfımın ilk günü babam hafızasını kaybetti. Ekonomik olarak zor günler yaşadık. Ben babamı ilk kez ağlarken gördüm. Sonrasında 6 şubat depremini yaşadık. Evimiz ağır hasar aldı. Duvarlar yıkıldı sadece kolonlar kaldı. Sonra memleketten taşındık. İzmire yerleştik. Burada daha kötü günlerim oldu. Her aklıma geldiğinde ağladığım günler. Elonomik olarak dibe battık. Ablam üni de ve gelmeye çalışıyordu. Annem de zaten hâlâ hapiste. Babam o zaman ilk kez benden özür diledi. Param olmadığı için özür dilerim kızım dedi ve ben bunu asla unutmayacağım. Neyse ablam geldi biraz daha rahatladık ekonomik olarak ama hâlâ kötü durumdayız. Ben o zamanlar kardeşime annelik yapmak zorunda kaldım. Yemek yapıyordum evi temizliyordum. Burda kimsemizde yoktu. Ve bütün bunların yanında her gece ağlıyordum deprem korkusu yüzünden.
Allah dualarımı kabul etti ve sonunda rahatladık ekonomik olarak. Ama babam çok çalıştı neyse konumuz bu değil. İyi ki açıktan okuyorum diyorum bu yaşadıklarımdan sonra. Ben olmasam olmazdı çünkü(ego değil gerçekten böyle lsjxls şimdi kendimi övmüşüm gibi hissettim) geldik mart 2024 e...işte hayatımın prime döneminin bittiği zaman olarak düşünüyorum bu kısmı. Çünkü bu aydan sonra ruhsal olarak yaşadıklarımı anlatamam. İğrenç bişi depresyon muydu bilmiyprum o dönem terapistime de gidememiştim. Ablam üni ye gitmek zorundaydı annem yok ben evdeyim ders çalışıyorum 11. Sınıfım ve bakmam gereken bir kardeşim var. Yaşıtlarım dışarda eğleniyorlar. Kırk yılın başı markete giderken görüyroum onları ve çok özenitorum ama bense kardeşime annelik yapmak zorundayım. Ha bu arada babamda var tabii yanımızda babamda elbette bana yardım ediyor ama ben daha duygusalım işte. Kardeşimin üstüne daha çok ben düştüm. Babam çalıştı çünkü.
23 kasım 2024 01.48
Ve şu anda da çok farklı hissediyorum. Çünkü artık büyüdüm 12. Sınıf oldum. o geçen seneki bana sıkı sıkı sarılmak isterdim. 54 gün sonra annem geliyor. Ben 4 yıl annesiz büyüdüm. Ergenliğimin zirve dönemlerinde annem yoktu. Onun sıcak şefkatinden mahrum kaldım. Ama alıştım artık. Babam yetmeye çalışıyor. Onları çok seviyorum. Çok uzun oldu sanırım ama bu da benim hayatımdı. Tabii ki hepsini anlatmadım. Ama özeti bu. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim. Her zaman kötü günlerim kadar iyi günlerim olacağına da inandım. Yoksa şu zamana sağsalim(!) Gelmiş olmazdım.
derdimden utandım. allah daha iyi günleri nasip etsin kardeşim
@vaveylal1 teşekkür ederim
şahsen bende çok utandım. rabbim yardımcın olsun kardeşim.
@@aglakkumpirr teşekkür ederim
@@guguyaa bence dünyanın en zor 5 şeyinden biri bu durum aq 8. sınıfta annenle babandan ayrılıyon sonra baban geliyo daha sonra depremzede oluyon batıyorsunuz ve senin kendinle beraber bakman gereken bir kardeşin var. respect aga
kitap okurken overthinkine tutulup kitabı anlamadan okumak sadece bende yokmus.
Bende de tam tersi, tüm lisemi ders çalışarak geçirdiğim için zerre anı biriktiremedim. Her ne kadar bu bana iyi bir şekilde dönmüşse de nihayetinde buradayım, seninle aynı noktada.
Ortamda herkes çatır çatır anılarını anlatıp milleti gülmekten kırdıktan sonra sessiz kalan tek kişi olduğunda anlıyorsun bok gibi ergenlik geçirdiğini.
@@asschenputtel lise hayatın en önemli dilimi falan değil ,hatta lisede çocuğu kişi böyle geciriyor zaten
@@nazlı-d6d ya harbi of. Ben de yaşayamadım çoğu şeyi ama o kadar da önemli değil benim için. Yaptığım mallıkları hatırlayıp üzülüyorum ben yorumdakiler keşke mallık yapsaydım diyor. Ben de 1-1,5 yıl gittim liseye ama yetti bana, teşekkürler.
dunyanin degil evrenin en yalniz adami
ben liseli bir ergenim ve 10. sınıfa gidiyorum, o cam kenarı ikinci sırada oturan çalışkan derse odaklanmış kızlar var ya, he işte o benim. Bazen dönüp etrafıma bakıyorum evet saçma ve salakça hareketleri var hepsinin, ana konuları erkekler ve aşk ama eğlenmeyi biliyorlar, bense oturmuş geleceğimden kaygılanıyorum. Bazen kendimi gereksiz olgun hissediyorum, kendimi geliştirmeye çalışırken köşeye sıkışıyorum. Notlarım düşük geldiğinde sinirlenip gecemi gündüzümü o derslere veriyorum, sorsalar en mutlu anılarımı sanırım öylesine bir şeyler sallarım, bazen bende istiyorum benimle ilgilenen bir sevgili veya hiç bir şeyi umursamadan okuldan kaçıp eğlenen arkadaş gruplarını ama öyle ortamlara adapte olan biri değilim, ben birisiyle takılmayı köşede sohbet edip hunharca gülmeyi severim aman neyse çok yazmayı da sevmiyorum
cocuk asiri dershane vibei veriyo yaa ya da ben yks yuzunden kafayi siyirdim
evet evet dersane gibi birisi
Lan harbiden 7×7=49 perşembe havası veriyor ya bu çocuk da dershane gibi hissettiriyor
@@Azra-869 aynen öyle
OSNSOWMWPMSOWNSOSB OF
@@uydurukbirxdershaneyle ne alakası var bu parayla verdiğimiz ders gördüğümüz dershaneden bahsetmiyorsunuz demi
yorumlarda icini doken bazi kisiler gordum, ben de icimi dokecegim hatirladikca uzuldugum cok sey oldugu icin. ben 3 yil boyunca liseye gittim ilk senesi koronaydi ama lise 2den itibaren gitmeye baslamistik ayni senin gibi. liseye o 3 sene boyunca gitmis olmama ragmen o kadar istedigim hicbir seyi yasayamadim ki, ne sosyal ortamim ne derslerim istedigim gibi ilerlemedi surec icerisinde. hani anlatiyosun ya icimde kaldi iste sunu yasasaydim bunu yasasaydim diye, evet gitmeyip yasayamamak fazlasiyla kotu bi durum ama inan ki gidince de yasanmayabiliyor. cok fazla arkadas ihanetine ugradim, ask vesaire desen zaten olmadi oyle gerek ailevi gerek kendimle alakali sebeplerden, istedigim sekilde giyinip kusanamadim yine bazi ailevi seylerden oturu, akademik hayatim zaten bi iyi bi kotu ilerliyodu ne oldugu da belli degildi (bu arada su an unideyim, sukurler olsun ki istedigim yere yerlestim ama biraz tesadufi de oldu bu durum) arkadaslarimla sacma sapan konulardan dolayi arami bozdum, bazen onlar bana aynisini yapti. kendimi guzel hissetmiyodum lise 3e kadar, sonra o ozguven yerine geldi ama o da biseye yaramadi zaten. lise 2 benim icin de az bile olsa biseyleri yasayabildigim bi yildi, ilk heyecanlarimi o yil yasadim cogu konuda ama zaten 3 ve 4e gelince akademik seylere odaklanma zorunlulugundan dolayi yasanmadi oyle durumlar. liseden mezun olurken hem mutluydum hem uzgun, bi yanim kirgindi fazlasiyla ama bi yanim da en azindan uni hayatina karsi umut doluydu. lakin uni hakkinda da sunu soyleyecegim; uniye gecince de oyle bi b*k degistigi yokmus, hatta lisedekinden de daha az aktifim kendi icimde. okudugum bolum ingilizce oldugundan gecen seneden tanisiyor sinifimdaki cogu arkadasim, yani aralarina sonradan katildim ben. ve boyle bi durumda da onlar daha samimi olduklarindan herkes beni arasina alsa bile eski samimiyetlerinden kaynakli sanki sevilmiyomusum hissiyati olusuyor bende. ne lisedekilerle gorusebiliyorum (musaitlik durumu olmadigi icin) ne de unidekilerle mukemmel bi arkadasliga sahibim. o kadar boslukta hissediyorum ki kendimi, kim tarafindan ya da ne tarafindan seviliyorum deger goruyorum onu da anlayamiyorum. zaten liseden beri guven problemleri yasiyorum, bu da herkesle olan iletisimimi etkiliyor. vizelerim, finallerim icin calisiyorum o da cok bos hissettiriyor. ne kitap okurken ne ders calisirken ne arkadaslarimla bi yerde oturup sohbet ederken ne de eve gelip kendimle bas basa kaldigimda hislerimde bi degisiklik olmuyor. yemin ediyorum ki hissizlestim, hicbir sey keyif vermiyor. senin hissettiklerini anlamam mumkun degil, empati da kuramiyorum cok fakat benim de yasadigim bazi seylerin aslinda ne kadar bos olusundan ve liseye gidilse bile guzel gecmeyebileceginden bahsetmek istedim. belki benim durumumda olan baska kisiler de vardir. kafana takmamaya calis da demeyecegim asla, cunku yasamadan bilinmiyor. her ne kadar tanismasak bile bu soylediklerin cok yakin hissettirdi, umarim hayatinda her sey yolunda ilerler bundan sonra. kendine cok iyi bak :)
Tam tersi durum hep sınıfın sessiz kızıydım 2 yakın arkadaşlarım vardı ama sınıfta hatırlayan yoktur bizi , birlikte eğleniyorduk ama sınıfla alakamız yoktu etkinliklere fln da katılmıyorduk ve hep o utanmadan konuşan hocalarla şakalaşanlara özenmişimdir içten içe. Hala lisedeyseniz kafanıza saçma sapan olayları takıp strese sokmayın kimse evinde oturup sizin ne yaptığınız davranışları düşünmüyor herkes kendi derdinde ve bunu çok geç anladım maalesef şuan bile tam aşabilmiş değilim ama kendinize bunu yapmayın belki benim gibi olan varsa diye yazmak geldi içimden.
Ben de aynıyım seninle. Şu an 12. sınıfa gidiyorum fakat geçmiş yıllarda da şimdi de sessizdim hep. 9da yanımdaki sıra arkadaşımla konuşurdum sadece, 10da bir arkadaş grubumuz olmuştu dört kişilik ve biz de sınıftan tamamen bağımsızdık. 11de sınıflar ayrıldı ve onlar ayrı sınıfta olunca ben bir şekilde ayrı kaldım vs. derken bu sene hiçbiriyle konuşmuyorum. Düşününce 10. sınıf haricinde lisede tek güzel senem olmadı. 10. sınıfta da okul güzeldi ama ailesel birtakım sıkıntılar yaşadım ve tam anlamıyla mutlu hissedemedim. Bu sene de sadece derslere vermiş durumdayım kendimi. İyi bir sıralama yapıp üniversiteye gitmek ve lisede biriktiremediğim anıları orada biriktirmek, bu sessizlik durumunu bırakıp aktif hale gelmek istiyorum. Liseyi her düşündüğümde ya da lise ile ilgili herhangi bir video gördüğümde gerçekten üzülüyorum fakat belki de bizim için iyi olan, olması gereken şey buydu diyerek motive olmaya çalışıyorum bir şekilde. Umarım bundan sonraki hayatımızda güzellikler bizi bulur..
@ çok iyi anlıyorum seni kısmen aynı durumlar bu birazda bizim karakterimizden kaynaklanıyor aslında bunu aşmaya çalışıyorum kitaplarla psikoloji videolarıyla iyi geliyor gerçekten bende mezunum seneye umarım hayalimizdeki üniversiteyi kazanıp lise yıllarından daha güzel anıları yaşarız :)
Sen bensin filan ama öyle harbiden sadece lisenin son senesi hariç hiçbir senesinde sınıfta en iyi arkadaşlarım yoktu, sınıftaki sessiz garip çocuk gibiydim, hani kendim gibi davranırsam insanlar beni garip bulabilir diye içine kapanık davrandım ve liseyi neredeyse hiç yeni arkadaş edinmeden bitirmiş oldum umarım üniversitede bu asosyalliği bırakabilirim. Doğru diyorsun aslında kimsenin yargıladığı yok ben kuruyorum muhtemelen
@@user-zn6lx2cb1z (diğer hesabım) umarımm ama gerçekten öyle ben biraz biraz aştım gibi bu durumu ama zaten mezun senem olduğu için çok sosyal değilim üniversiteyi de böyle geçirmeye hiç niyetim yok biraz dikkatli gözlemleyince gerçekten kimsenin umrunda olmadığını anlıyorsun izlediğim videolar ve okuduğum kitaplarda böyle düşünmemi sağladı aslında sende bunun için çabala hayat zaten kısa biz daha da zorlaştırıyoruz böyle düşünerek :)
aslına bakılırsa her yaşın bir getirisi olduğunu düşündüğüm için sımsıkı sarılıyorum bütün enlerime. iyi ki dediğim şeylere ve ardında onları kovalayan kötülüklere. çünkü biliyorum ki olması gereken olur ve şu an bunları yazmam gerekiyormuş ki yazıyorum. bir şeyleri zamanında yaşamalıymışım, belki onlardan ders almam bile gerekiyormuş. evet, o süreç zarfında hiçbir şey geçmez gibi hissettiriyor insana ama en kötü gecenin bile bir sabahı vardır elbet. sonradan idrak edene ne hoş. hıhım.
Mezuna kalmis ogrenci olarak senin hissettigin yalnizligi dibine kadar hissettim su an gonul ister senin gibi biriyle oturup saatlerce konusabilelim
Saçımı gece 2 de kızıla boyayıp içine ederken yaşayamadığım herşeyi düşünmemi sağladın teşekkürler
KKFJFLDJDLXKE nasıl oldu saçin
Aslında sürekli bir şeyleri özlüyoruz sanırım. Sen 1 yıl okuyabildin diye 10. sınıfı özlüyorsun. Birilerinin çok calisti diye keskeleri var birilerinin calismadi diye. Lise hayatimi gercekten guzel gecirdim ama ozlem yine var. Hayatta surekli pisman olacak bir seyler cikiyor. Lise hayatimi gozumun onunden gecirince ne hissettigini o kadar iyi hissettim ki. Arada sırada lisede yaşadıklarımızın bizi ne kadar buyuttugunu oturup dusunuyoruz arkadaslarimla. Cok olgunsun arkadaslarinin da senin kaybini senin kadar dusunmemesi bile yoruyordur eminim
ben de liseden yeni mezun oldum mezuna bıraktım ve hep evdeyim daha 1 sene bile olmadı ve bu anlattıklarını senin kadar olmasa da ben de yaşıyorum o yüzden çok iyi anlıyorum seni umarım en yakın zamanda bu hislerden kurtuluruz
mezun senesi mahvediyor başarırız değil mi ya, çevre baskısından kendimi öldüresim geliyor artık...
İlkokul ortaokul ve lise hayatım berbattı 11. Sınıfa kadar okudum ve açığa geçtim şuan o kadar rahat ve iyi hissediyorum kı kendımı derslere ve çalışmaya daha fazla adayabılıyorum ki lise zamanı dıye bır kavram olduğunu düşünmüyorum çünkü baktığın zaman hala liselilerin yaşındaysan o yaşamak ıstedıgın seylerı yasayabılırsın bu yaşı gectıysen zaten bu zamanı gecmıssındır erkeklerin eğlence kavramının ne olduğunu pek bilmesem de kızların eğlence kavramlarına hakimim ve bir kaç arkadaşımla bu eğlenceleri yasayabılıyorum hala bence sen lise zamanından ziyade eğlenemediğin gençliğine üzülüyorsun dusuncelerım bunlar teşekkür ederim okuduysanız
Bende de aynısı 1.5 yıl okudum liseyi sınıfta bütün gün sırada uyurdum nefret ederdim , açığa aldım ve bunun pişmanlığını yaşıyorum şuan asosyallikle mücadele ediyorum hiç gerçek arkadaşım yok.. lise anılarım o kadar az ki şizofren gibi kendi kendime sohbet ediyorum.
Bende aynı şeyleri yaşadım şuan üniversitesideyim gecicek emin ol ki
Kurslara katıl sosyalles insanlar tanı hayatının ileri zamanlarında bir şekilde olur
ben de 2 yıldır mezuna bırakıp duruyorum lisede açığa geçtim, arkadaş olalım isterssn
@@zeyuser arkadas olabilirizz
yorumlarda içini döken insanları gördüm,abi yaptığın çok iyi bir şey cidden,senin sayende insalar içini dokebilecegi bir yer edinmişler,mutlu ediyor
lisedeyken okulu hic sevmedigim icin asla ozlemem diyordum simdi o siraya arkadasimla bi kere daha oturmayi cok isterdim
yaşadıklarımız çok benzer, benim de lise 2 prime dönemimdi aşırı güzel geçti gerçekten o günleri özlüyorum geri dönmek istiyorum o günlere ama lise 3 ve 4 ise hiçbir şekilde lise 2'nin yerini tutmadılar boş gelip boş gittim anlayacağın, dolu dolu yaşamadığıma çok pişman oldum, lise sonda özellikle yalnız kalmaya başladım ve sırf bu yüzden mezuniyete bile katılmadım, ne bi flörtüm oldu ne de ilkleri yaşadım, normalde böyle şeyleri kafaya takmam ama o "lise aşkı" denilen tabir içimde kaldı hep, yaşıtların gençliğini yaşıyor ve sen sadece tek başına izliyorsun gerçekten insan kendini kötü hissediyor, özellikle de lise sonda yalnızlığım arttıkça içimden kendi kendime konuşmaya başlamıştım, ben de bari boşa konuşmayayım diye kendimi videoya çekmeye başlamıştım ama youtube'a yüklemeye cesaretim olmadı ;) sonradan sildim o videoları, bu sene mezun senem ve hâlâ da lisede yaşayamadıklarıma dair eksiklikler hissediyorum bazen
Açık konuşayım ben lisedeyken çok fazla okul değiştirdim bu yüzden çok sıkı arkadaş çevrem olmadı, ilişkilerim hep yüzeysel kaldı. Aileme yansıtamazdım çünkü onların daha büyük dertleri vardı. Birde bu ekonomik şartlarda beni en iyi şekilde okutmaya çalışıyorlardı (hala öyle), nankörlük edemezdim bir derdim var diyemezdim buna hakkım yoktu. Beni üzgün gördüklerinde bana akıl veriyorlardı evet ama beni anlamıyorlardı sanki "hayat bu buna alışman lazım herşeyi çokta abartma" der gibiydiler. O gün şeyi anlamıştım bir insan seviliyorken bile yanlız olabilirmiş yanında ailesi olsa bile...
Artı bir sene mezuna bıraktım o dönemde yapmam gerken herşeyi yapmışımdır herhalde çünkü sınıfımda ki herkes hayata atılmış ve ben evde vasıfsız, değersiz ne olacağını tam çözemeyen oraya buraya savrulan, korkan ve yalnız birisiydim üstelik ailemi hayal kırıklığına uğramıştım. Artık yataktan kalkmıyor tuvalete bile zor gidiyordum. Bir yandan da test çözmem ve netlerimi yükseltmem gerekiyordu. Başaramadım istediğim okula giremedim onun yerine saçma sapan bir tercih yaptım. Hayat daha kötü nasıl olabilir derken toplumsal sorunlar ve insanların herşeyi bu kadar çabuk unutmuş olması... sanki yaşmak bile zülüm gibi geliyor.
Ben eskiden çok konuşan, çok umutlu, neşeli biriydim. O kişi olmayı, mutlu olamayı çok özlüyorum yeniden ona ulaşmak mümkün mü bilmiyorum, çabalıyorum ama yetmiyor...
Bu yorumda sadece geçmişteki kendime bir not olarak bırakıyorum bu video sayesinde onu tekrar hatırladım bu bile iyi geldi.
Herkes yaşadıkları her türlü zorluğu aşabilmesi dileğiyle...
Çöp kutusuna işemeyende ne bileyim😂😂 bu arada videon çok iyi abone oldum. Yorumlarda söylendiği gibi gece balkonda oturup sohbet edermişçesine bi vibe var
Kardeşim çok güzel zamanları kaybetmişsin üzüldüm adına. İnsanın en güzel yılları lise zamnıdır. Yapacak bişey yok, geçmişe takılamazsın sonuç olarak. Üniversite hayatı da liseden çok aşağı kalır bir hayat değil. Güzel bir üniversite hayatı yaşayıp geçmişe takılmadan devam…
Ben liseyi devam ettirdim ama sakin sessiz çoçuk olduğum için hep geride kaldım, şimdi düşünüp üzülüyorum
Hiç bir anı biriktirmişliğim de yok
Bende açığa geçmeyi düşünüyordum. çünkü normal anadolu lisesine gidiyordum her telden insan vardı, yani sınıfta halay çekiyorlardı her teneffüs öyle söyleyeyim. Herkes açığa geçtiği dönemde ben işte geçemedim daha da zorlaştığı için benimde bir arkadaşım geçmişti işte o da senin gibi sen okula git ben evdeyim tüm gün bana kalıyor ya yapıyordu. Bende pişman olmuştum keşke 11. Sınıfta bende geçseydim 12. Sınıf oldum ders çalışmaya vakit kalmayacak diye pişmandım ama sonradan fark ettim ki açığa alsaydım bu anıları yaşayamazdım diye düşündüm. Çünkü çok mükemmel bi lise olmasa da o arkadaşımın hiçbir anısı olmayınca bunun o kadar kötü olmadığını düşündüm. Sonuçta iyisiyle kötüsüyle bi birikimim vardı. Şu an mezunum ve hani bazen o kadar yalnız ve delircek gibi oluyorum ki tüm gün evde ve kafamda ki düşüncelerimi durduramıyorum ister istemez ama bende liseye giderken de gençliğimi yaşayabildiğimi hissetmiyordum. Bir de izmirde yaşıyorum hani öyle hiçbir şeyin olmadığı bir yerde değil bende bu yönden pişmanım. Keşke liseye giderken liseli olabilseydim diye. Tabi ki de aynı şey değil ama ben de böyle hissediyordum.
İçindeki o belirsizlik insana geçiyor, bu da seni severek izlememe sebep oluyor. Çünkü farklısın. Yorgunluğun, hislerin bazen sinirlenmelerin olsun sanki gece vakti konuştuğum arkadaşım gibi. Bazen seçimler pişmanlık hissettirir. Ama hangimiz 4-4 lük kararlar alıyoruz ki? Seninki elbette büyük bir kayıp lakin takılı kalmak daha büyük kayıp olur, seviliyorsun reis.
Son zamanlarda sürekli yaşadığım şey. Liseye bir dönem gittim sadece o da 9. Sınıfın ilk dönemi. 10. Sınıfta pandemi oldu, sonra da açıkta okudum zaten. Ama bunu seçtiğim alandan dolayı yaptım, daha çok çalışabilmek için. Lisede çok bir şey yaşama şansım olmadığı için liseye özlem duymuyorum ama şu an üniversiteye geçtim ve yaşıtlarıma bakarak aslında neleri kaçırdığımın farkına vardım. Yaklaşık 3.5 yıl yaşıtlarımdan ve toplumdan uzak yaşamanın sonucu olarak belki yaşıtlarımdan daha olgunum ama çocukluk-yetişkinlik dönemi arasında bir dönem yaşayamadığım için de içimde hep bi eksiklik hissediyorum. İşin daha da kötüsü o 3.5 yılı hiçbir şekilde hatırlamıyorum. Her günüm aynıydı, zaman ve gerçeklik algımı kaybetmiştim. Kafayı yemek üzereydim, belki yediğim zamanlar da oldu, hatırlamıyorum(dediğim gibi hayatımın 3.5 dönemi direkt yok). Diğer insanların liseden getirmiş olduğu anılar veya arkadaşlıklar varken ben temelsiz bir bina gibi geçtim üniversiteye. Üstüne üstlük gençliğimin baharında olmama rağmen kendimi, hayatını kendi eline alması gereken bir yetişkin gibi hissediyorum ve bu da üstümde ekstra stres yaratıyor. İlk başta bu kadar kötü etkileyeceğini bilmezdim insanlardan uzak kalmanın, gençliğini yaşayamamanın. Ama gün geçtikçe ağırlığının daha da farkına varıyorum ...
videolarını bir süredir izliyorum ve söylediklerin kendi kendime konuştuğum fakat karşı tarafa dile getiremediğim şeylermiş bunu fark ettim videoların güvenli bir yermiş gibi hissettiriyor,senden ricam varoluşsal sancı hakkında kendi düşüncelerini paylaştığın bir video çekersen çok sevinirim
Uzun uzun anlatıp çok sıkmak istemiyorum;
Ben okulumu açığa aldırmamama rağmen bir lise hayatı yaşayamadım. 9. Sınıf benim de pandemi yüzünden yok oldu lakin kalan 3 yıl okulda olsam bile hiç hayal ettiğim o "lise hayatı" denen dönemi yaşayamadım. Yalnızlık, anlaşılmayı bekleme ve değersizlik üçgeni arasında sıkışıp depresyon ve bunalımla dolu koca bir 4 sene geçirdim. Tüm günüm evde bilgisayar başında ve yapayalnız geçti. Sınıfın sessiz çocuğu olduğum için ancak 11. sınıfın ortalarında okulda bir arkadaş ortamına girebildim ve hep o ortama çok geç dahil olmanın yabancılığını çektim. Ve hiçbir zaman kendimi tam olarak okula ait hissedemediğimden de bedenim orada fakat zihnim hep bambaşka yerlerdeydi. İnsanlarla diyaloğum neredeyse 0 idi, kimse tarafından hissedilmiyor ve fark edilmiyordum. Bu sebeple ben de "lise hayatı" dediğimiz o anıları hiçbir zaman biriktiremedim.
Ben yine de üniversitenin liseden daha iyi olduğunu düşünen tarafta olduğum için kendimi hep üniversite hayali ile avutuyordum. Lise boş geçti bari üniversiteyi değerlendireyim diyerekten. Ve bu sene sözde mezun senemdi, kendimi bir şekil motive edip yola koyulmuştum fakat üniversite hayalim de elimden kaydı. Babamın arabasıyla kaza yaptım ve hayatımın en korkunç 48 saatini geçirdim. Bunun vebalini ödemek zorunda hissettiğimden de bir fabrikada işe girdim. Son 3 aydır iş hayatına ve fabrika ortamına alışmaya çalışıyorum.
Kendimi ziyan ettiğim için psikolojik olarak kendimi inanılmaz bitik hissediyorum...
Merhaba yorumunu gördüm ve benimde yaşadığım şeyleri anlatmak istiyorum
Benim 9. Sınıfa geçtiğimde mandemi yeni bitmişti ve liseye geçtiğim için çok heyecanlıydım ( yıllarca filmlerde o gerçeğiyle çok farklı bir yer olan LİSE HAYATI'na çok özeniyordum arkadaş ortamı yiyelim içelim gezelim olaylar dedikodular yani filmlerde böyle olduğu için liseyi böyle bir yer sanıyordum ) başladım liseye ve gerçekten çok arkadaş edindim bu arada derslerim iyi degildi sınıfta hep uyurdum sınav kağıdına cogu zaman sadece ismimi yazardım arkadaşlarımın yardımıyla kopyalarıyla daha doğrusu liseyi geçtim okuldaki herkesi tanıyordum diyebilirim hiç yalnız kalmadım depresyona girmedim ve anlaşılmayı beklemiyordum çünkü derdimi dinleyecek bana yardım edecek bir sürü arkadaşım vardı çağırsam gelirlerdi üzülmeme üzülürlerdi yanımda olurlardı bende hep böyle devam edicek sanıyordum ve hiç bı zaman 20 yıl sonra ev kiramı kim verecek benim iyi bir üniversiteye girmem lazım sınava çalışmam lazım demedim icten içe bunu farkındayım ama hep arkadaşlarımla olup hayatın gerçeklerinden kaçmaya çalışırdım şimdi aklına küçük bir arkadaş grubu gelmesin gerçekten baya arkadaşım vardı ve eğlencenin içinden geçiyordum hani bir şeyin suyunu çıkarmak vardir ya hani onu yaptım o derece okul bittikten sonra hiç bı zaman hemen eve gittiğimi hatırlamam mesela dışlarlarda cafelerde parkta hiç alakam olmayan yaşımdan çok daha büyük insanlarla farklı ortamlarda olurdum eve gelip ailecek yemek yemezdim mesela ya arkadaşlarımla ya da onların evinde yerdim ve annem hep merak ederdi telefonlarını acmazdım 3 sene boyunca hep böyle devam etti ta ki 12. Sınıfa kadar... Herkesle aram bozuldu ve kötü bir şey yaşadım depresyona girdim bu sefer arkadaşlarım arıyordu ortama gel diye gelmicem diyordum tabi onlarda bir kere arar iki kere arar hep hayır dediğim için üçüncüye beni aramazlardı sürekli üzgün yorgun bitkin hissediyordum psikiyatrise gidip ilaç kullanmaya başladım ( bu arada üzet geçiyorum herşey bu kadar hızlı değildi) ve sınavda da zaten güzel bir puan alamadım ve kendimi suçlayıp duruyordum neden eve para getirmiyorum Annem benim için çok çabaladı falan yavaş yavaş suçluluk duygusu hissetmeye başladım...
belki saçma bulacaksın ama yalnızlık çok güzel bir şey çünkü hiç bı zaman ortamdan ortamları dolaşırken kendimde olduğumu hissedemedim kendimle bile baş başa kalamadım hayatımda düşünmeye fırsat bulamadım kendi sorunlarımdan kaçtım sanki ailem sonsuza kadar yaşayacakmış gibisine onlarla birlikte zaman geçirmedim sürekli kavga ettim annemle ve eve gelmiyordum bazen arkadaşımda kalıyordum annemin değerini fark edemedim çünkü heyecanlı şeyler gözümü kamaştırdı ortamlar eğlenceler beni benden aldı sanki hep böyle devam edecekmiş gibi düşündüm annemin beni yurda vermişliği bile var orda zaten dışarıya çıkmama izin vermiyorlardı o yüzden oraya koymuştu o kadar fazla yordum ki ailemi arkadaşlarım için o yıllar sürekli arkadaş ortamında olduğum için pişman olduğumu söylediğimde herkes " sen abartmışsın arkadaşlarınla zaman geçirmeyi fazla kaçırmışsın herşey dozunda güzel" dediler ama şunu çok iyi biliyorum ki arkadaş ortamına girdiğinde çıkışı olmuyor çünkü sen fark etmeden onlara benzemeye başlıyorsun asla yapmam dediğin şeyleri onlar olduğu için yapmaya başlıyorsun ya da (yalnız kalmamak için) aslında arkadaşlık insanı bozuyor sen fark etmesen bile çünkü ben hiç bı zaman hiç bi şeyi farkında olamadım onlar olduğu için. Bunları anlatmak istedim çünkü 15 yaşında lisede hiç arkadaşı olmadığı için üzülen yalnız hisseden çok insan görüyorum arkadaşlık güzel bir şey değil gerçekten ergenliğinin en ağır yaşlarında ordan buraya atlamak o yaşlarda güzel geliyor ama keşke zamanın bir gün elimden gideceğini bana söyleselerdi asla eğlencenin peşinden gitmezdim
@@nazddncc Bahsettiğini anlayabiliyorum lakin benim istediğim arkadaşlık ilişkisi zaten tam olarak bu değildi. "Çevrendeki 5 kişinin ortalamasısındır" derler. Çevren yaramaz ise sen de yaramaz olursun, çevren akıllı ise sen de akıllı olursun. Ben kendi çevremde hep seçici oldum ve zaten bu yüzden yalnızdım. Gerçekten istediğim kalitede arkadaşlıklarım da olmuştu aslında. Fakat benim üzüldüğüm şey bunun çok geç olması ve çok erken sonlanması. Kaliteli 3 5 dostum vardı ama onlarla sadece 1 sene geçirebildim ve okuldan sonra hiçbiri ile ilişiğim kalmadı.
Aslında bu konuyu sadece lise özelinde de ele almamak gerek. Yalnızlık ve aşırı sosyallik arasında bir denge kurmak gerek. Ne yapayalnız kalmak iyi ne de gereksiz samimiyetler ile örülmüş anlamsız ilişkiler.. Yalandan arkadaşlıklar edinip lay lay lom ortamlara girerek de mutlu olmayacağımı bildiğimden yalnızlığı tercih ettim zaten. Ama gerçek dostluklar ve samimi ilişkiler kurmayı hep çok istedim ve çok çabaladım. Şu an ise görüştüğüm tek bir arkadaşım dahi yok.
Belki de bu küçük şeyleri genellikle hafife aldığımız için gerçek önemlerini fark edemeyiz.Hayatımızdaki varlıklarına o kadar alışırız ki bizim için ne kadar önemli olduklarını unuturuz.Ancak bu küçük şeylerin yokluğunda gerçek değerlerinin farkına varırız.İste o yokluk anlarında onun dokunusunun sıcaklığını ya da kahkahasının sesini özleriz.İste o anlarda,bizi ayakta tutmak için bu ufak eylemlere ne kadar güvendiğimizi fark ederiz.-Senin Olan Seni Bulur kitabından bir alıntı
videoya rastgele tıkladım, ben de açığa aldım örgüne toplam 3 ay gittim, yaşadıklarımız ve düşünceler aynı bi de bir ek; enerjini kaybetmenin, yaşanmamış bi gençlik ve yaşlı hissetmenin yanında, milyonlarca tecrübeden de eksik kalıyosun. normalde lisede pişip üniye geçersin pişemeden geçiyosun. önemini de dediğin gibi yaşayan anlar, bi de yalnızlık insanı delirtiyo.
Ben de aynı durumdayım lise sona geldim ve koca bir boşluk gibi sadece 10.sınıf ortalama üstü geçti. Hiçbir zaman yaşıtlarım gibi sosyal ortamım vs olmadı yani. Zaten benim de bu seneye kadar pek çalıştığım yoktu. Videolarını seviyorum bu yüzden hem mantıklı ve olgun birisin hem de seni kendimle çok benzetiyorum.
Ben şuan lise son sınıfım .son sene hem il değiştirdim hem okul değiştirdim .bahsedilen zeki çalışkan çocuk bendim.lisenin ilk seneleri çok ders çalışan biriydim sonraları saldım tabi orası ayrı. liseye başlarken dediğin gibi çok heyecanlı oluyor insan ,birini beğeniyo konuşmaya çalışıyor, ilk kalbinin gerçekten attığını ya da birini beğendiğini farkediyorsun sonra belki aynı ortamlara giriryorsun .heyecan stres oluyorsun belki arkadaşlarınla parka gidip bişeyler içmek sohbet etmek hoş geliyo çünkü artık çocouk değil bir yetişkin gibisin. bende lise 3 de doğru dürüst bir lise hayatı anca yaşayabildim .şuan yksye hazırlanmak beni birçok açıdan zorluyo ama direnmeye dayanmaya çalışıyorum yeni okulumdaki kişilerin çoğu birbirini tanıyo önceden beri gelen arkadaşlık zaten çok normal ama kendimi oraya hiç ait hissetmiyorum hemde hiç bende eski lisemde bitirmek çok isterdim her ne kadar çok kötü ayrılmış olsamda dediğin şeyler çok doğru o günler gelmiyor 11.sınıfı çok özlüyorum ama maalesef oturup bilinmez geleceğim için biyoloji kimya çalışmak zorundayım .çok sorguladım başka yerde doğmayı başka bir yerde ama günün sonunda hepsi boş çünkü değiştiremiyorum .söylediğin hersey çektiğin her videoda kendimle ilgili birşeyler buluyorum lütfen aklına bu tarz düşünceler geldiğinde ya da çok bunaldığını hissettiğinde kamerayı açıp video çekmeye devam et boş boş dursan bile beni rahatlatıyo söyleyeceklerim bu kadar seviliyorsun❤
Ne izlesem diye düşünüyordum bildirim geldii. Şimdiden teşekkür ederimm bu saatte eşlik ettiğin için.
Valla ben kız lisesinde okuyorum lise aşkım da o sebepten olmadı . Eksikliğini de hissetmiyorum çünkü aşırı samimi arkadaşlıklar kurdum bu bana fazlasıyla yetti. He sanaldan konuştuğum karşı cins arkadaş grubum oldu ama hepsi olgunlaşmamış her bokla dalga geçen hayatsızın tekiydiler. Onlardan herhangi birine karşı bir şeyler hissetmediğim için kendimi şanslı hissediyorum. Okulum da hiç iyi değildi kadrosu aşırı geri kafalıydı aklınız durur ama biz öyle kısıtlayıcı bir ortamda daha samimi olmuştuk. 10.sınıfın 2.dönemi ve 11.sınıf o yüzden harika geçti. Şuan 12yim ve tek istediğim üniversitede de benzer samimiyeti oluşturabilmek ve gerçekten iyi bir üniversiteye gitmek. Bence sen de bu lise aşkının eksikliğini hissetme ve üniversite hedefin doğrultusunda ilerle.
Bahsettiğin 2 yıllık süreci tamamen yaşadım aynı şeyler aynı çözümler ben de Allah’a yalvarmıştım dindar biri olmamama rağmen. Ama o zaman beni ben yaptı sanırım. Hiç haketmedik o zamanları ama artık bizim de bir parçamızlar
yitip gitmek soğuk günlerde. devamlı geçmişe özlem duymak. bir şeyleri kaybetmekten o kadar yoruldum ki...
dört yıl liseye gittim iki farklı lisede okudum ama yinede mutsuzum. diğer gençler gibi daha rahat davransaydım daha çocuksu olsam daha saçmalayabilsem isterdim. o saçma şeyler beni mutlu etmiyordu hala daha etmiyor. muhtemelen geçmişe dönsem yine eskisi gibi hayalet gibi takılırdım etrafta.
Aynısından, çok yaşlı hissediyorum ve eyt yi bekleyen devlet memuru garibanlığı var üzerimde
Sadece duvara bakıp overthink yapsa izlerim
Ben on birin ortasında açığa aldırdım, ve o ana kadar her zaman okulum veya lise anılarım hakkında yakınırdım, işte “o benden daha çok dışarıda, şunun benden daha çok arkadaşı var, bunun okulu bunları şu gezilere şu kamplara şu ülkelere götürüyor” falan. Bayağı niteliksiz bir lisedendim, ama orada lise bitse bile hiç bırakmayacağım arkadaşlar edindim. Onlar dibimdeyken bile o lgs sınavına çalışsaydım nerelerde ne kadar daha mutlu olacağımı düşünürdüm. Açığa aldığımda ne kadar çaresiz ve yanlız olduğumu farkettim, arkadaşlarıma daha da sıkı sarılıyorum şu an. Keşke zamanında değiştiremeyeceğim şeylere odaklanmak yerine elimdekiyle minnettar olmayı bilseydim, kesin daha mutlu yaşardım.
olaylardan ders çıkarmayı biliyorsanız nerede olduğunuz çok önemli değil. beni olgunlaştıran tamamen iş hayatım oldu. insanları tanımaya ve herkese güvenmemeye üniversitede başladım. kısaca lisede öyle çok da feyz alacak bir şey yaşamadım. sadece ilk senemde malın teki olduğum kanısına varıp, ikinci sınıfta toparladım. sosyallik açısından bakacak olursak; son senemde bayağı sosyaldim ama şimdi liseden bir tane desen arkadaşım yok. liseyi bırak, bir tane yakın sınıfına koyabileceğim arkadaşım yok. kısaca bana bir şeyler katan insanlarla karşılaşmadım. liseyi yaşamasam benim de içimde ukte olurdu şahsen. yaşadığım için mutluyum ama ben o dönem, lise beni olgunlaştıracak kafasında değildim. hâlâ olgun olduğumu düşünmüyorum, özellikle yaşıtlarım ile kıyaslanırsam. yaşım büyük değil bu arada da, millet çok hızlı büyüyor aq
En güzel yıllarında dört duvar arasına kapanmanın her şeyi kaçırıyormuş gibi hissetmenin ve yalnızlıktan olmayan dertler üretip kendini üzmek gerçeklik algısını yitirmek çok sıkıntılı bir durum tamamen aynı şeyleri yaşamamışız ama mezuna kalmakta böyle bir mevzu . Aslında olgunlaşmak bu değil bence kendini anlatacak birini bulamayıp yalnızlığa hapsolmak gibi bir şey bu ilerleyen vadede sosyal ilişkileri de etkileyen bir durum bunu yaşayan herkesin olabildiğince kısa sürede atlatabilmesi dileğiyle
Açığa almadım lisede ama ne demek istediğini anladım az çok, benim lise yılları da yani ben asosyal bi insandım o yüzden yeterince anı biriktiremedim. 9. sınıf pandemiydi zaten. 10. sınıftaki insanlar pek benimle aynı kafada değillerdi ve böyle herkes kaynaştıktan sonra yani aralarına girebilsem o samimiyeti yakalayamayacaktım, 11. sınıfta daha olgun oluyorsun ve sınıfta o kadar çok huzursuzluk çıkaran tip yoktu ama ben gene hani insanlar beni yargılar mı gibisinden kafamda kurup kimse ile etkileşime girmedim sonra 12de ortaokul arkadaşımla sonunda aynı sınıfa düştüm, o sene güzeldi. Ama senin dediğin gibi güzel anılar biriktiremedim muhtemelen, etraftaki bazı tipler mesela liseyi dolu dolu geçirdi, ve o tarz tipler genelde eğlenmeyi bilen (yani ergence de olsa) ve aşırı sosyal tiplerdi. Liseden mezun oldum şimdi yani ama bu tarz, ortaokulda hayalini kurduğum gibi lise anılarına sahip olamadım. O yüzden arkadaşlarının daha üniversite var demesini anlıyorum ben de kendimi böyle avutuyorum zaten, o yüzden bence iyi ya da kötü bu anıları geride bırak ve ileriye bak, evet pişmanlıklar hep orada olacak ama sadece işte sana içinde şunu şunu da yapabilirdim hissini yaşatacak.
Videonun kalan yarısını da izledim, şu an mezunum ve ben de yalnız olduğum için kendi kendime konuşup tartışıyorum bazen (videonun o kısmını gülerek izledim çünkü aynısı yani nskdmsfdkfmö), galiba ağustostan beri denemelere girmek hariç evden çıkmadım bkgibi bi hayat neyse, related geldiği için yazmak istedim o kdrr
Yorumlar ve video çok safe sakın bu kanalı kapatma olur mu kim bilir belki dertlerimize çare buluruz bu kanal sayesinde seni dinlemek çok güzeldi ❤:)
10. sınıfım gecen seneden beri arkadas grubumla tum okuldakilerle o kadar anı biriktirdim ki anlatsam o anları tekrar yasamak isterim. aramızdan bi kac kisi gitti yerlerini kimseyle dolduramayız, bi kac kisi geldi ve yeni gelmelerine ragmen onlarla da simdiden zibilyon tane anımız var. okuldaki hocalar tarafından ya cok seviliyoruz ya da bizden cok haz etmiyolar. inanın cevrem ve yasadıklarım sayesinde kendime olan guvenim o kadar arttı ki hoslandıgım cocuga bile kolundan tutup cıkma teklifi ettim. YAPMAM DEDİGİM SEYİ YAPTIM VE KENDİMİ HEM GÜCLÜ HEM COK MUTLU HİSSEDİYORUM. cocukla aynı sınıftayım bi de oyle dusunun. hayatımda yasamıs oldugum en dolu dolu yılları yasıyorum ve kendimi iyi hissediyorum. ornegin bugun arkadasıma sevdigi grubun tisortunu hediye ettik dogum gununu kutladık, mutlulugundan kalkıp hepimize sarıldı asla unutamicam. bir gun bu anları hatırlayıp kendi kendime vay be diyicem bi dal yakıcam ve bi kez daha kenndimle anı yasadıgım icin gurur duyucam. BU KARDESİNİZİN DE MUZİK GRUBU KURMA HAYALİ VAR VE O KADAR YAKIN Kİ BUNA HER AN HEYECANDAN UCABİLİR
Ben üniversite 2. Sınıftayım depresyon ve uzaklık sorunları nedeniyle herkesten arkadaşlarımdan uzaklaştım. Gençliğimi dilediğim gibi de yaşayamadım hep kısıtlandım. İstediğim konserlere gitmedim erteledim maddi sebeplerle gidemedim. Farklı zamanlar aynı sorunlar.
lise yıllarımda hayatımın en büyük depresyonunu yaşadım iki yıla yakın ilaç psikiyatri psikolog ama aynı zamanda hayatımın en güzel dönemleriydi eğlendim dersleri boşverdim okul uyumak aşık olmak dertleşmek boş boş gezip derslere girmemek için bir yerdi benim için son sene üniversiteye giremedim şu an mezunum şehir değiştirdim arkadaşlarımın hepsi orda kaldı aramıza mesafeler girdi az çok konuşuyoruz ama kimse halimi hatırımı sormuyor bir anda büyük bir boşluğa düştüm evde ders çalışmaya çalışıyorum sabahtan akşama kadar masa başında toplasan 5 saat çalışabiliyorum netlerim çalışmadan öncekiyle aynı üniversite garantim yok sadece geçmişi düşünüyorum yaşadığım güzel anları şu an öyle olmadığı için daha çok üzülüyorum hatta o insanlarla yolda bile karşılaşmadığım için daha da eski ve buruk hissettiriyor ben değerini o zamanlar farkındaydım ama şimdi olsa daha da dolu geçirirdim utanmazdım özgüvenli davranırdım
yaşıtız benim de 9. sınıf tamamen pandemi yüzünden evde geçti. 10. sınıf pek iyi değildi benim için sınıftan 1-2 tane arkadaşla geçinip gidiyordum sınıfın sessiz hatta dışlanan kızı gibiydim her ne kadar başka sınıflardan yurttan çok arkadaşım olsa da bir sınıfın içinde aile gibi olma hissini istiyordum. nihayet 10. sınıf bitince fen lisesinden anadoluya nakil aldım. inamazsınız hala kararımın doğruluğunu sorguluyorum geride bıraktığım olasılıkları düşünmeden duramıyorum.
11 ve 12de çok güzel anılar biriktirdim artık sessiz kız değildim kendimi gösterebiliyordum diğer sınıfımdakilerden daha iyi arkadaş canlısı insanlarla tanıştım sınıf ortamı safe hissettiriyordu. aynı zamanda beni en çok yaralayan insanlarla da o zamanlar tanıştım açığa almış olsaydım veya fende kalsaydım kafamı insanlara yormaz dersimi çalışır ilk senemde istediğim üniversiteye bölüme giderdim belki... aslında pişman değilim kötü şeyler yaşadım, üzüldüm, yeteri kadar çalışamadım diye iyi anılardan vazgeçmek açığa almadım veya neden nakil aldım diye pişman olmak saçma olur
sürekli yaşanabilecek olasılıkları, yaşanmış anıları ve geçmişi düşünmek aldığım kararların doğruluğunu sorgulamaktan kontrolü tamamen elimde tutmaya çalışmaktan deli olacağımmmm
videonu izlemek yorumları okuyup benimle yaşıt hala lise hakkında kafa karışıklıkları olan insanları görmek -yani yalnız olmadığımı bilmek- iyi geldi
Kendine bir hedef bulmalısın bence, ders çalış. 🙏
ihtiyacı olan şeyin ders çalışmak olduğunu sanmıyorum, etkileşim açısından yetersiz kalmış biri ders çalışarak mı tamamlayacak eksiğini?
@@doyafushiguro bence buna üzülmek yerine artık kabullenip önüne bakmalı diye düşünüyorum.
@@canermis-iw7uz önüne bakmak konusunda bence de haklısın da, çözümü ders çalışmak gibi yazmışsın o yüzden garip algılamıştım.
@@doyafushiguro sorun yok kısa yazmışım zaten her şekilde algılanabilir. Kendine iyi bak sen de
Ben de liseyi açıktan bitirdim bazen benimde aklıma geliyor neden diğer kızlar gibi bi lise hayatım olmadı diye ama sonra şuan yaşadığım ve muhtemelen yaşıcağım şeyler beni daha çok heycanlandırıyo üniversiteye başlayınca bunu anladım çünkü önümde o kadar çok seçeneğin olduğunu yaşayabileceğim farklı olaylar olduğunu daha müsait bi ortama girince anladım ve lise gerçekten yaşanması gereken yıllar olsada şuan yaşayacağım üniversite yıllarına göre baya basit hissettiriyor bana. Tahmin ediyorum ki mezun senendesin ve belki hayatındaki boşluktan dolayı bu özlem derinleşiyor ama üniversiteye başlayıp orda da farklı deneyimler elde ettikçe duyguların o yıllara karşı bu kadar yoğun olmayacaktır.
Aynen öyleyim hocalarla aramız kötü idi ama o kadar çok egleniyordum ki ve bizimde korona deprem die gitti arkadaşlarimi özlüyorum biri Almanya'ya gitti biri bi yere gitti bende kaldım yks mezun böyle senin gibi anılarıma dönünce vay be keşke eski günlere dönsem o gün ne güzeldi yüzümde istemsiz gülümseme ...
Bu video beni ergenliğimi yaşayıp yaşamadığımı sorgulamaya itti. Seninkinden çok farklı sebeplerden dolayı liseyi okumadım. Büyük arkadaş gruplarına hep özenmişimdir. Benimde kendime göre oldu tabii ama kendimi tamamen açıp çılgınlık yaptığım insanlar değillerdi. Zaten iki arkadaşım hariç kimse tam olarak tanımaz beni. Ergenliğimi belki de birine aşık olarak yaşayabilmişimdir bir nebze. Kesinlikle insanın gençken aşık olmayı tatması gerektiğini düşünüyorum. Benimki biraz farklı ama olsun. Belki komik gelebilir ama bu his yaklaşık yedi yaşından beri benimle. On dokuz yaşındayım. Tabiiki küçükken ben aşığım demiyorsun ergenlik bu isimi koyuyor isimsiz seninle yaşayan o duyguya. Gerçi yaşın ilerledikçe hala seninle olması pek de zevkli olmuyor ama olsun. Belki ben istesem olurdu aramızda bir şeyler. Fakat hayattan beklentilerimiz çok farklı yöne evrildi. Kimseye tam olarak anlatmadım uzun bir süre. O iki arkadaşıma bile. Belki hala anlatmıyorumdur bilmiyorum. Artık hiçbir şey düşünmek istemediğim bir evredeyim. O başka kızlarla gönül eğlendirirken ben burada oturup onu anlatarak bu yazıyı yazıyorum işte. O uğruna şiirler yazıldığından bihaber bomboş geçirmeye devam ediyor hayatını. Kendimden çok sevdiğimi düşünmüyorum. İnsan bencildir ve kimseyi kendinden çok sevemez bence. Ama bir gün birine aşık olsa çok kötü olacağımı bile bile sırf aşkı tadıp mutlu olsun diye birine aşık olması için dua etmek kendinden çok sevmek sayılıyorsa seviyorum sanırım. Neyse geçer elbet bir gün. Dedin ya insanların ne dertleri var benimki de dert mi diye işte benim motivasyonum da tam olarak bu.
3:58 iç çekiş tüm videoyu anlatıyor zaten
4:09 keşke şarkılarının anlayabileceğimiz şekilde ses seviyesi olsa
16:14 Kendini küçümseme çünkü sonuçta yaşadıklarımız ve tecrübelerimiz bizi şuanki insan yapar ve şuanki olduğun insan için illaki bazı pozitif şeyler vardır ve bunları da o tecrübelerine borçlusundur :)
İlk defa biri gerçekten benim gibi hissediyor.
obp dışında iyi ki çalışkanmmışım demedim. ben de bolca anı biriktirmek isterdim. he evet yine anılarım oldu ancak o kadar da fazla değil. o kadar çalışıyordum ki ruhsal bir çöküntüye bile sürükledi bu beni... elimde ne var hiçbir şey saçma sapan biri hayatıma girip altüst etti düzenimi bozdu.. keşke onla da tanışmasaydım keşke bolca anı da biriktirseydim
Ben de liseyi büyük pişmanlıklarla geçirdim en büyük pişmanlığım da yakın arkadaşım dediğim insandır kendisini tahmin edemeyeceği kadar çok severdim halen daha bana yaptıklarına rağmen kendisiyle tekrar konuşmayı çok isterim fakat bunu kendime olan saygımdan ötürü hiçbir zaman ona yansıtmadim attığın başlık ve lise yıllarının bana hatırlattığı tek şey pişmanlığım oluyor umarım benim onu aradığım kadar o da bir gün beni arar..
Abi lise aşkı çok da güzel bir şey değil bu arada ikiniz de çocuksunuz bir süre sonra çatışmaya başlıyorsunuz,ergence davranmaya başlıyorsunuz ve ayrılıyorsunuz sonra bir de aynı okulun içinde gel de birbine katlan bu da yetmezmiş gibi insanlar sizin eski sevgili olduğunuzu biliyor ve sürekli gözler üstünüzde barıştınız mı ,bir şeyler oldu mı falan diye ? (Bu benim kendi şahsi fikrim kimse üstüne alınsın istemem :))
05’liyim 9’un yarisi ve 10 yok. 12’de isteyen okula gelir isteyen gelmezdi. benim için en iyi yıl 11. sınıftı. daha fazla eğlendiğim bir yıl yok. çok özlüyorum 3 sene geçmesine rağmen. o zaman da her gün erken kalkıp gitmeye, o kadar saat durmaya yakınırdık ama çok özlüyor insan gerçekten :(
ben de 05liyim 11de açığa geçtim kaldı ki lise hayatım da çok iyi değildi sosyallik açısından ve 2.mezun senem ben öleyim o zaman
Teenage love’ı yaşayamamak dediğin anda hissettim. Ben gay olduğum için yaşayamamıştım sense liseye sadece 1 yıl gittiğin için yaşayamamışsın ikisi de bir o kadar üzücü :’( ❤
sorun olmazsa dinlemek isterim yaşadıklarını ^^
@ Çok büyük bi yerde yaşamıyorum çevremde hiç queer yok. Güzel ya da yakışıklı biri de değilim. 2 kere aşık oldum ikiside heteoydu.
@@newsforgamerstr528 maalesef dizi ve filmlerde gösterildiği kadar kolay degil gay ilişkiler, şans işi bir yerde :((
@ kesinlikle :(
arkadaki şarkı tam lise yıllarım çok duygulandım
kaygısız bir şekilde mutlu olmayı özlediğini söyleyebilir miyiz, belki?
liseyi bitirdim fakat lise 2 benim için çok güzeldi.lise 3 de ortamım dağıldı yalnız kaldım 12.sınıfta yeniden çok iyi bir arkadaş çıktı karşıma.Ama yksden sonra memleketine gitti.Şimdi ünide ,umarım onun yanına gitme şansım olurr.şehir dışına çıkabilen pek insan değilim maddi sorunlardan dolayı reşit olsam bile hayatımda değişen hiçbir şey yok.yaz tatilinde ilişki yaşadım ama sonu hüsrandı, tek hayatımda ilk heyecanım oydu.şu an arkadaşlarım hayatlarını yaşıyorlar ve mezun senemde asosyalliğimle devam ediyorum .seneye yeni hayatımın başlangıcı olucağına inanıyorumm.Ortaya karışık bir şeyler yazmak istedim.
Seninle aynı dönemde açığa almışız ve hemen hemen de aynı şeyleri yaşamışız. Benim lisede biriktirdiğim bir anım yok, sadece 10. sınıf. O da arkadaşlarının öyle takılmak istediği birisi olmadım çoğu zaman. Ortaokulda da böyleydi. Yalnızdım falan. Ama işte geçmişe takılı kalarak sadece şimdimizi tüketiriz. O yüzden bosver. Şimdi anlıyorum ki yalnız olmak bazı insanlara daha iyi geliyor. Kendim için böyle düşünüyorum en azından. Arkadaşlarımın hep erkek arkadaşları olurdu, sevilirdiler falan. Ama ben öyle değildim işte, yancı gibi biseydim. Hiçbiri de açığa aldıktan sonra doğru dürüst beni arayıp sormadılar. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur hesabı. Sktr et hayat liseden ibaret değil. Gençlik ise bedenle sınırlı değildir bence. Kaç yaşında hissedersen, o yaştasındır. Tabii tr şartlarında ne kadar mümkün tartışılır.
ergence tavırlar sergilenebilecek yıllar bence lise yılları. üniversite için böyle şeyler pek mümkün değil, olamaz da. o yüzden lise önemliydi anılar biriktirmek için eğlenmek için deneyimler edinmek hatta üzülmek için bile. ancak üniversite dediğin stres herkes farklı giyiniyor bir statü var insanlar arasında. büyüdüğünü hissediyorsun, iş arama stresi staj bulma stresi derken gerçekten hayata artık atılmayı öğrendiğin yıllar... lise özlenir çünkü hayat artık oradaki az sorumluluklu olamaz.
Dediklerini o kadar iyi anlıyorum ki,gerçekten.Çünkü o dediklerin şeylerin hepsini yaşadım,acı yarıştırmıyoruz ama daha kötüsünü bile yaşadım.
8 sınıfa kadar gittim okula.
Yeni okula 6 sınıfta geldim.O zamandan artık ben girdim işte ergenlik dönemime.
Çok gıcık bir çocuktum,ama derslerim hep iyi olmuştur.Gıcıklıktan kastım da yani ne bileyim işte zor dönemden geçiyordum,dikkat çekmek için her şeyi yapıyordum.Bu dönemde sınıf oğretmenimle aram çok kotü bozuldu(7 sinifta)
Ben kızım ve kızlara tenefüste dışarı çıkmayı yasaklamışdi,ben de aptal gibi tüm gün siniftayim yani.2 yıl hep sinifta oturdum.Ama kızlar gelmiş tenefüsten diyolar ki" x kız dışarı çikti,hocanın koydugu yasayı takma,her kes çikiyo" falan
1 kere kantine gidip yemek yemedim,hayati boyu 1 kere okuldan kaçamadım.Aptalca,komik şeyler,kızlar arasında dedi-kodular yapmadım.
'"Zeki öğrenci" kalıbı üzerimde olduğundan hiç bir zaman aptal seyler yapamadım.Mesela sınıf arkadaşlarımdan erkeklerle konuştuğumda ve ya 2 kız 2 erkek mesela konuşuyoruz,gülerdik,eğlenirdik ve hoca derdi ki "ne ağız-ağızasınız.Senden hiç beklemezdim" ne bileyim ne.
Ben de keşke aptal şeyler yapa bilseydim,cesur ola bilseydim,bana koyulan sinirların dışına çıka bilseydim.
Sadece okuduğum dönemde 1 kez arkadaşımla görüştüm,onun dışında hep okul-ev şeklinde yaşadım ve hafta sonunu da ailemle geçirdim.O zaman ailem bana yetiyordu,diyordum ki okul bokdan olsa da en azından ailem var.Ama bir dönem herkese soyudum.O kadar yanlızlaştım ki.Hep yanlızdım yani.
Okulda da kimse benle konuşmazdı,sadece işlerine geldiklerinde benle konuşurlardı.Mesela ödevi ver yazıyım falan gibi şeyler.Bir ara çok kötü depresyona girdim,her gece duvarlara bakıp konuşuyordum.Ağlıyordum her gece.Okula gidince o kadar üzülüyordum ki,çünki her kes sırada konuşacağı insanlar var,ben yanlız durmuş etrafa bakıyorum.
Yani sınıfta sevdiğim birisi de olmadı.Yani o ergenlik aşkını da yaşayamadım.
Çünkü,sıniftan dışari çikmiyorum,sınıftakı çocuğa da aşık olsan hocaların diline düşersin ve tüm sınif bilir yani.
Sinifta erkek sınif arkadaşımla konuşuyordum,kızlar benim hakkımda dedikodular yaydılar.Konuştuğumuz konuysa izlediğimiz film hakkındaydı.
Ben ne sersem ola bildim,ne eğlenceli,ne mutlu,ne aptal,ne de ergen.Hiç bir şey olamadım ben.
O kadar üzülüyorum ki o dönemleri hatırladığımda.Bir dönem sonra sınıftakı herkes nefret etti benden.
Okulda biyolojiden sözel yarış yaptık,1 puanla kayb ettim.Oyun 8 de bitiyordu.Çocuk 8 ci soruyu cevapladığında onu sevmeyen çocuklar bile -her kes sevindi onu alkışladı.Her kes onun etrafına toplaştı ve ben de sessizce yerime geçtim.Kimse bana destek olmadı.Sadece 1 kız dedi ki kılpayı kayb ettin.Çocuk son soruyu cevapladığında sınıfın sevinç bağırışlarını duysaydınız keşke.(bu arada benim biyolojim iyiydi)
O çocuğu sevmeyenler bile ona sarıldı sınıfta,her kesin önünde.Sonra bende yerime geçtim ve kafamı masaya koyup sessizce ağlamaya başladım.Ister istemez engel olamıyordum goz yaşlarıma.Düşunduğum sey de buydu "Yani,benden bu kadar mi nefret ediyorlar?Bu kadar mi ,gerçekten mi?"
Öyle bir sevinç yoktu yani.Benden öncekiler de yarıştı,her kes sessizce yerine oturdu kimse demedi bir şey.
O an bana koyan zaten kayb etmek değildi,kayb edince bile yanımda kimsenin durmak istememesiydi.
Asla bunu unutmam,o kadar acı an ki benim için
Hayatı yaşamak lazım,gerçekten.Kuralları yıkmak lazım gerekirse.Yoksa benim gibi inek ogrenci olup mutsuz olursunuz,okuldan geriye kalanlar yanlız pismanliklariniz olur
Ne. Kızlara tenefüste çıkmayı mı yasakladı tarikat falan mı zannediyorlar orayı
yemin ederim kanka ben bunu 3 ayda yaşadıysam sen 10 katını yaşamışsındır ya seni çok iyi anlıyorum
hiç birimizin o dizilerdeki lise yaşantısı olmadı, wow dediğimiz çok olay olmadı aramızda gülceğimiz utancağımız anılar oldu. ama oldu o vibe geliyor lisenin kokusu bile o yüzden neye özlem duyduğunu çok iyi anlıyorum mezunken iyice anladım o günlerin kıymetini inşlaah sen de güzel bi yer kazanırsın ve ünivversitenin tadını çıakrtırsın bide bebenin adını bilen var mı
Videonun kapak fotoğrafı benim büyüdüğüm mahalle gerçekten geçmişi çok özlüyorum seni anlıyorum dostum
üniversiteye geçince anlıyosun lisedeki anların değerini..
bu video o kadar “ben” gibi hissettirdi ki…
Evet belki lisede arkadaşlarınla yaşamak istediğin çok şey olabilir ve yapamamış olabilirsin bende isterdim tabi lise yi eğlenceli ve güzel geçmesini ama olmadı kötü zamanlarım oldu ama sonunda küçük şeylerden mutlu olmayı öğrendim mesela annem veya babamın olması bir kardeşimin olması gece yatacak bir yerimin olması vs bide doğada vakit geçirmek bana çok iyi gelmişti halada gelir dağlara çıkıp piknik yapmak yürüyüş yapmak falan bence dene derim toprak her zaman iyidir
umarım iysindir
"Sen hatırlamazsın ben unutmam..."
10:01 fazla taktığın yok ben özlüyorum açıkçası bazen (çoğunlukla) yokluğunu sonuna kadar hissediyorum
Ben de liseye bir süre gidilmesi gerektiğini düşünüyorum. Lisenin farklı insanları bir arada sürekli vakit geçirmeye zorladığı ortama başka hiçbir yerde rastlayamazsın. Ama o bahsettiğimiz gençlik dönemindeki geçiş evrenleri herkesle aynı döneme denk gelmiyor. Ve bu lisenin insanlarla iç içe olmasıyla o dönemlerin iğrenç geçmesini de sağlayabiliyor. Veya o gelişme evrelerini geç yaşamayı. Çoğu türk gencinin de öyle mükemmel bir lise hayatı yoktur zaten. Türkiyede genç olmak insana çok şey katıyor ama lisenim 4 senesinin 4ü de insana bir şey katmıyor. 2. seneden sonra terk etme isteği geliyor. Ve bence bir süre sonra yaşıtlarına pek ayak uydurmamak lazım.
Üniversite meselesi cidden bos teselli ben 4 sene gittim liseye gercş bası pandemıydı işte 10. Sınıfta basladık puanlı bi anadolu lisesine gittim gram uyum saglayamadım ne sınıfa ne hocalara ne derslere 10. Sınıfta abartısız her gun agladım bşr suru devamsızlık yaptım sınıfta duzenlı konustugum 2 kısı vardı neyse bş şekilde o sene bitti 11e gectım ama ben hala gitmek ıstemıyorum 2 kısıfen 1i acıga gectı yanş koca okulda 1 arkadasım kaldı ha bı de 10da okuldan bi cocukla konustum bulustum ve o ladar ıgrenc tatsız olaylar yasadım ki onunla o kısmı nasıl atlattım inan hiç bşr fikrim yok neyse 11e basladık 2 kısı kalarak ılk donemin somu dedim boyle olmuyor ben acıga gecıcem kafaya baya baya koymuştum ama bursumun kesildiğini ogrneınce acıga gecmedım vazgectim 11de kimseyle konusmama durumu devam edıyodu 1 tane yakın arkadasım vardı onunla devamlı okuldan kaçıp eve gittik tüm yıl boyunca bu arada okul hocalar cok iyiydi (matematıkcı harıc kendısı dusmanım olur) ama ben alısamadım 9da herkes benden cok ıyıymıs gşbş geldı herkesı kendimden ustun gordum bunun dogru olmadıgını kabullenene kafar da lise bitti 4 sene boyunca bahçede voleybol oynamak istedim tenefuste 1 kere bile oynamadım amk bşr ya bir anca oturdum izledim sınıftakılerden bazıları 10da bu kız neden kimseyle konusmuyo demısler hatta bence hepımızın mql oldugunu dsunuyo o yuzden konusmuyo diyen vardı neyse cok bos yaptım 11 devamsızlık yapa yapa bitti sıra en bela en gözle gorulur seneye geldı 12 bu arada ben 11de uzak mesafe ılıskısı yaptım yanı 11de o da surundurdu benı ultra toksıktı 12ye donelim okul basladı ve ben ilk gun devamsızlık hesapladım haftada 1 2 gun devamsızlık hakkım vardı hepsını kullandım zaten okul subattab sonra yoklama almadı yani okula o kadar kısa bş zöan gittim kş gittiğimde de tek yaptugım uyumak ve 101 oynamaktı sosyalleşme ders dinleme anı biriktirme hiç yoktu daha fazla ıcımı dökmek istiyorum ama parmaklarım yoruldu sevgiyle kalııııınnn
Bitirişe patladım xvjygsiukvshkvusihvsihvs
senle o kadar çok benziyoruz ki ben de yaramazdım hani zannedilenin aksine kızım. ders dinlemiyoudm tenefüste iki eğlenip geri sınıfa giriyodum her hoca beni sevse de insan olarak yani haftada 4 5 azar yemeden bitirmiyodum. ama yine de açığa aldırma gibi bi düşüncem olmadı çünkü çok eğleniyodum yani 6 saat dersse 2 saat eğlenceyid benim için. o rezillikler ne kadar hatırlayınca nefes aldırmasa da iyki diyorum yani iyi ki açığa aldırmadım.
ben de 9. ve 10. sınıfa gittim geçen sene yazın açığa aldım okulu çünkü okulum öğretmenler de dahil kötüydü sadece arkadaş grubumu seviyodum (şuan 12yim hala arkadaşız nazar değmesin) ve bende kaybolan lise yıllarım için bir üzüntü duyuyorum ama senin kadar pişman değilim belki bir iki sene sonra pişmanlık çöker bilemiyorum .
Sadece başlığı okudum ve videoya girip hiç dusunmeden beğendim o kadar etkileyici bir başlık olmus
Liseye geçmek benim için çok iyi olmamıştı ailem çok baskıcı zorla kapanmıştım psikolojim bozuktu intihar girişiminde bile bulunmuştum. 9. sınıf berbat geçmişti sonra 10. sınıfta okul değiştirdim ve bu verdiğim en iyi karardı. Arkadaşlarım vardı, öğretmenleri seviyordum, en azından mutluydum. Şu an 12. sınıfım ve okulun bitecek olması beni çok üzüyor. Ailem hala aynı bakalım üniversitede neler yaşayacağım.
her seyyyy bir yana lise askı apayrı bir sey yaa..
Onu da yasamadik
Haklısın boktanlıkta baya apayrı bir şey
Öncelikle lise tecrübe yeri ,vidonda ilklerin yaşandığı yerin lise olduğunu söylüyorsun bu da benim ilk baştaki cümlemi doğrular. Lise olaylar yaşamasan bile çevrendekileri görüp hayata bir bakış açın oluyor giyim kuşam insan tavırları ve bunu istemeden yapıyorsun, çevren belki cok geniştir belki de asosyal birisin ama bu tecrübe kazandığın bir göstergesi olmuyor çünkü 20 kişiyi analiz etmek ile 200 kişiyi analiz etmek çok farklı ve sen ister istemez anı yerine tecrübe kazanmadığına üzülüyorsun daha farklı anlar yaşayabilirdim daha fazla insan tanıyabilirdim gibi düşünceleri bilinçaltından geçiriyorsun ve dış çevreden korunmak için yada lisede tecrübe kazanma olayının bir safsata olduğunu kendine ikna etmek için şu andaki yaşından büyük hissediyorsun . Başka insanların yaşadığı olayları gözüne getirip kendini küçümsüyorsun. Liseyi kaybettin ama gençliğini değil sen 20 yaşındasın ve toplum dayatması sonucu her zaman yetişkin kalmak zorunda değilsin . hepimiz eksik yaşıyoruz kimi çocukluğu kimi gençliği ama önemli olan hala eksik olduğumuz yerleri içimizde yaşatabilmek . korkma evet liseyi yaşamadın ama onun yerini dolduracak çok güzel anlar yaratabilirsin ve kendini yetişkin olmaya zorlama sen hala gençsin hala hatalar yapabilirsin
10. Sınıfı hiçbir dönem alamaz.
Sadece başlığı okumak ve 0:33 buraya kadar izlemek bile beni hüzünlendirip içime attıklarımın gerginliğiyle videoyu kapatmama yetti maalesef
ben de hiçbir zaman liseye gidemedim. içimde ukte olarak kalmıştı
Bence yanlış anlamissin anıyı illaki anın olması için liseye gitmen lazım değil ben liseye gittim 0 anı geçen diplomamı almak için gittim sıfır his nötr bide bazen insanın başına gelen şeyler kötü gözüksede aslı o değil bak sen eğer lisede olsaydin böyle olgun olmazdın veya youtube açmak aklidan gelmezdi vs. Vs. Yani iyiki lise hayatı girmedin bak işte seni tanıdık iyiki tanıdık 😊
60 yasıma da gelsem lise pismanlıklarımı anımsayacagım gibi bir his
Ayni yastayiz benim de 10 biraz garipti sonlarina dogru daha melankolik intihara meyilli birine donustum duygudurumum stabil degildi uzun sure derdini cektim hala cekiyorum senin gibi biri degildim lisede daha sessiz soguktum ama sinifta tipki senin 10daki halin gibi elemanlara cok ozenirdim valla pek parlak tipler degildi bazilari ama sinifta eglenirlerdu ben de eglenirdim istemsizce oysa soyadimi bile bilmezler genclik ruhu onemli bu biraz canon event herhalde herkes su an senin gectigin phaselerden geciyor bazilarininki phase olarak kalmiyoe tabii o ayri ama cok karamsarsin valla ya ben biraz da bundan zevk aldigini sezdim seni suclamiyoeum melankoliden zevk almak hic de nadir bir sey degil umarim phase olarak kalir senin icin kendine motto belirle en kotu aninda en iyi aninda dayanacagin sozcukler olsun daha kotu olanlar var diye dusunmekten daha saglam bir sey olsun cozum odakli dusun ve hissettiklerinle alakali oku dinle yaz yalnizlik cok tehlikeli bir de sorunlarinin derinine inmek lazim ben terapist degilim psikolog degilim ama senelerce kendi kendime terapistcilik oynadim herkes kendinin terapisti olmali her sey sende baslar ve biter kisi kendi disinda hicbir seye sahip degil hicbir seyin anlami yok ama bu hicbir seyin anlami yok 💔😓⚰️ degil de hicbir seyin anlami yok 🌈🌸🫀🥳 gibi, duse kalka ogrenicez hayat bu bazen bok gibi hissedeceksun ve kimse farkinda olmayacak ama kurban gibi gormemek lazim kendimizi of bilincakisi gibi yazmisim
sonunda biraz uzun videoo
Aslında hepimiz yalnızız. Eninde sonunda. O yüzden bu hisle ne kadar erken tanışıp, ne kadar erken mücadele etme yöntemleri bulursak o kadar iyi diye düşünüyorum. Evet zor ama iyi. Düşünmeye, üretmeye sürükler insanı sıkılmak. O yüzden iyidir sıkılmak. Etrafımız farkındalığı olmayan, düşünmeyen ve üretmeyen insanların yarattığı boşlukla ve haksızlıkla dolu. O yüzden bence sıkılmak, düşünmek, sorgulamak, ağlamak iyidir. İnsan olmanın hakkını vermektir. Belki özendiğimiz şey ezbere yaşayıp gitmek, farkında olmadan harcamak bazı duyguları. Ki böylesi daha kolay. Ama belki de sen o yaşta ziyan etmek istemedin içten içe derinliğini. Her şeyin hakkını vererek farkında olarak yaşamak istediğin için çekildin kutuna belki. Belki devam etseydin de o kalabalık içinde yalnız hissetmeye devam edecektin. Bir yıl önceki yaramazlıkların aynı tadı vermeyecekti. Beraber güldüğün insanlardan sıkılacaktın belki. Nereye kadar çünkü diymi? İnsan kaybettiği her şeyi romantize eder bir yandan da. İyi yönlerini hatırlar hep. Her şey artısıyla eksisiyle gelir hayatta. Devam etseydin artıların ve eksilerin farklı olacaktı etmedin şimdiki artıların ve eksilerin farklı oldu. Belki ben liseye devam ettiğim yoldaki artıları ve eksileri tercih ederim diyorsun ama bence şu anki artıların daha kıymetli. Çünkü onları o yoldan gitseydin elde etmek yıllarını alacaktı belki de hiç elde edemeyecektin. Yıllar geçtikçe etrafında ezbere yaşamış, düşünmemiş insanların kofluğunu gördükçe anlıyor insan.
abi bu sıralar çok kafam karışıktı nası denk geldiyse de düşündüklerim hakkında konuşuyosun teşekkürler video için
videonun basligi bile 10 dakika düşündürdü
benim 4 yıl liseye gitme imkanım oldu ama hep zorbalık yalnızlık derken lise bitti ne dersleri iyi olabilen nede arkadaş edinebilen bir insan olamadım bu süreçte kendimi 4 yıl boyunca bir türlü kaleye giremeyen top gibi hissettim
izlerken gözlerim doldu..
yıldızlara bak..