Sentencje przypisywane Juliuszowi Cezarowi: •Veni, vidi, vici. - Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. •Alea iacta est. - Kości zostały rzucone. •Et tu, Brute, contra me? - I ty, Brutusie, przeciw mnie? •Nihil nobis metuendum est, praeter metum ipsum. Nie mamy czego się bać, poza samą bojaźnią. •Gallia est omnis divisa in partes tres. Galia jako całość dzieli się na trzy części (początek "O wojnie galijskiej"). •Quae volumus, ea credimus libenter, at quae sentimus ipsi, reliquos sentire speramus. Wierzymy chętnie w to, czego pragniemy, i spodziewamy się, że nasze uczucia podzielają inni. Aby zobaczyć więcej sentencji Cezara, w wyszukiwarce sentencji wpisz "Caesar". Bibliografia: •"Słownik historii Polski i świata" Videograf II, P. Greiner, R. Kaczmarek, K. Miroszewski, M. Paździora, kons. prof. dr hab. W. Kaczanowicz, prof. dr hab. J. Przewłocki •"Historia Powszechna" t. 4. "Konsolidacja hellenizmu. Początki Rzymu i przemiany świata klasycznego". kons. prof. dr hab. E. Papuci-Władyka, prof. dr hab. J. Ostrowski Oprac. Kumkwat i redakcja LLO
Gajusz Juliusz Cezar Gaius Iulius Caesar (13.06.100 - 15.03.44 p.n.e.) - rzymski mówca, pisarz, polityk, członek stronnictwa popularów, jeden z najwybitniejszych wodzów starożytności. Odegrał główną rolę w przekształceniu Republiki Rzymskiej w Cesarstwo, choć nie był pierwszym cesarzem (był nim jego następca, Oktawian). Młodość Cezar pochodził z rodziny patrycjuszy (gens Iulia), wywodzącej swoje korzenie od Iulusa, syna legendarnego księcia Troi Eneasza, syna bogini Wenus. Pomimo pochodzenia, Iulii Caesares nie byli wpływowi politycznie: wydali jedynie trzech konsuli. Ojciec Cezara, także Gaius Iulius Caesar, doszedł do urzędu pretora i zarządzał prowincją Azji. Matka Cezara, Aurelia Kotta, również pochodziła z wpływowej rodziny. Poza Juliuszem mieli dwie córki, Julię Starszą i Julię Młodszą. Nauczycielem małego Cezara był orator i gramatyk galijskiego pochodzenia, Marek Antoniusz Gnipho. O dzieciństwie Cezara wiadomo niewiele; początki jego biografii nie zachowały się. Cezar dorastał w burzliwych czasach. W latach 91-88 p.n.e. toczyła się tzw. bellum sociale - wojna z italskimi sprzymierzeńcami o obywatelstwo rzymskie, podczas gdy Mitrydates z Pontu zagrażał wschodnim prowincjom. Scena polityczna była podzielona pomiędzy optymatów i popularów, z których żadni nie mieli konkretnego programu, a więc nie tworzyli, ściśle rzecz biorąc, partii. Optymaci realizowali swoje cele przy użyciu tradycyjnych, konstytucyjnych środków w Senacie, zaś popularzy woleli obchodzić zwyczajowe procedury i apelować bezpośrednio do elektoratu. Wuj Cezara, Mariusz, był popularem, zaś protegowany Mariusza, Lucjusz Korneliusz Sulla - optymatem. Ich rywalizacja doprowadziła do wojny domowej, zakończonej krwawym objęciem w Rzymie dyktatury przez Sullę. W 85 r. zmarł nagle ojciec Cezara, pozostawiając szesnastoletniego syna na czele rodziny. Rok później Cezar został nominowany na flamen Dialis, kapłana Jowisza, a ponieważ zajmujący to stanowisko musiał nie tylko sam być patrycjuszem, ale i ożenić się z patrycjuszką, zerwał zaręczyny z Kossutią, bogatą ekwitką, której był przyrzeczony od małego, i poślubił Kornelię, córkę Cynny. Cynna był sprzymierzeńcem Mariusza, przez co Cezar, jak setki innych wrogów politycznych, stał się prześladowany przez Sullę: odebrano mu ojcowiznę, posag żony, a nawet urząd kapłana, ale odmówił rozwodu z Kornelią i musiał ukrywać się. Uratowało go wstawiennictwo rodziny matki i westalek. Sulla zrezygnował niechętnie, mówiąc ponoć, że widzi wiele z Mariusza w Cezarze. O ironio, pozbawienie Cezara urzędu flamen Dialis otworzyło mu drogę do kariery wojskowej: kapłanowi nie wolno było dotkąć konia, spędzić trzech nocy poza własnym łóżkiem, a jednej poza Rzymem, ani nawet spojrzeć na armię. Zamiast powrócić więc do polityki, Cezar zaciągnął się do wojska, służąc walecznie w Azji i Cylicji. Za postawę w oblężeniu Mytilene otrzymał corona civica, koronę obywatelską - odznaczenie przyznawane tym, którzy ocalili w bitwie obywateli rzymskich. Wysłany jednak do Bitynii w celu uzyskania pomocy floty króla Nikomedesa bawił tam tak długo, że rozeszły się pogłoski o jego romansie z królem, które nękały go przez resztę życia.
Ten film jest wielki rozczarowaniem!
"Po kilku godzinach walki galowie jak zwykle wycofali się..." taktyka nie zmienna przez tysiąc lat :D
Sentencje przypisywane Juliuszowi Cezarowi:
•Veni, vidi, vici. - Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem.
•Alea iacta est. - Kości zostały rzucone.
•Et tu, Brute, contra me? - I ty, Brutusie, przeciw mnie?
•Nihil nobis metuendum est, praeter metum ipsum.
Nie mamy czego się bać, poza samą bojaźnią.
•Gallia est omnis divisa in partes tres.
Galia jako całość dzieli się na trzy części (początek "O wojnie galijskiej").
•Quae volumus, ea credimus libenter, at quae sentimus ipsi, reliquos sentire speramus.
Wierzymy chętnie w to, czego pragniemy, i spodziewamy się, że nasze uczucia podzielają inni.
Aby zobaczyć więcej sentencji Cezara, w wyszukiwarce sentencji wpisz "Caesar".
Bibliografia:
•"Słownik historii Polski i świata" Videograf II, P. Greiner, R. Kaczmarek, K. Miroszewski, M. Paździora, kons. prof. dr hab. W. Kaczanowicz, prof. dr hab. J. Przewłocki
•"Historia Powszechna" t. 4. "Konsolidacja hellenizmu. Początki Rzymu i przemiany świata klasycznego". kons. prof. dr hab. E. Papuci-Władyka, prof. dr hab. J. Ostrowski
Oprac. Kumkwat i redakcja LLO
Gajusz Juliusz Cezar
Gaius Iulius Caesar (13.06.100 - 15.03.44 p.n.e.) - rzymski mówca, pisarz, polityk, członek stronnictwa popularów, jeden z najwybitniejszych wodzów starożytności. Odegrał główną rolę w przekształceniu Republiki Rzymskiej w Cesarstwo, choć nie był pierwszym cesarzem (był nim jego następca, Oktawian).
Młodość
Cezar pochodził z rodziny patrycjuszy (gens Iulia), wywodzącej swoje korzenie od Iulusa, syna legendarnego księcia Troi Eneasza, syna bogini Wenus. Pomimo pochodzenia, Iulii Caesares nie byli wpływowi politycznie: wydali jedynie trzech konsuli. Ojciec Cezara, także Gaius Iulius Caesar, doszedł do urzędu pretora i zarządzał prowincją Azji. Matka Cezara, Aurelia Kotta, również pochodziła z wpływowej rodziny. Poza Juliuszem mieli dwie córki, Julię Starszą i Julię Młodszą. Nauczycielem małego Cezara był orator i gramatyk galijskiego pochodzenia, Marek Antoniusz Gnipho. O dzieciństwie Cezara wiadomo niewiele; początki jego biografii nie zachowały się.
Cezar dorastał w burzliwych czasach. W latach 91-88 p.n.e. toczyła się tzw. bellum sociale - wojna z italskimi sprzymierzeńcami o obywatelstwo rzymskie, podczas gdy Mitrydates z Pontu zagrażał wschodnim prowincjom. Scena polityczna była podzielona pomiędzy optymatów i popularów, z których żadni nie mieli konkretnego programu, a więc nie tworzyli, ściśle rzecz biorąc, partii. Optymaci realizowali swoje cele przy użyciu tradycyjnych, konstytucyjnych środków w Senacie, zaś popularzy woleli obchodzić zwyczajowe procedury i apelować bezpośrednio do elektoratu. Wuj Cezara, Mariusz, był popularem, zaś protegowany Mariusza, Lucjusz Korneliusz Sulla - optymatem. Ich rywalizacja doprowadziła do wojny domowej, zakończonej krwawym objęciem w Rzymie dyktatury przez Sullę.
W 85 r. zmarł nagle ojciec Cezara, pozostawiając szesnastoletniego syna na czele rodziny. Rok później Cezar został nominowany na flamen Dialis, kapłana Jowisza, a ponieważ zajmujący to stanowisko musiał nie tylko sam być patrycjuszem, ale i ożenić się z patrycjuszką, zerwał zaręczyny z Kossutią, bogatą ekwitką, której był przyrzeczony od małego, i poślubił Kornelię, córkę Cynny. Cynna był sprzymierzeńcem Mariusza, przez co Cezar, jak setki innych wrogów politycznych, stał się prześladowany przez Sullę: odebrano mu ojcowiznę, posag żony, a nawet urząd kapłana, ale odmówił rozwodu z Kornelią i musiał ukrywać się. Uratowało go wstawiennictwo rodziny matki i westalek. Sulla zrezygnował niechętnie, mówiąc ponoć, że widzi wiele z Mariusza w Cezarze.
O ironio, pozbawienie Cezara urzędu flamen Dialis otworzyło mu drogę do kariery wojskowej: kapłanowi nie wolno było dotkąć konia, spędzić trzech nocy poza własnym łóżkiem, a jednej poza Rzymem, ani nawet spojrzeć na armię. Zamiast powrócić więc do polityki, Cezar zaciągnął się do wojska, służąc walecznie w Azji i Cylicji. Za postawę w oblężeniu Mytilene otrzymał corona civica, koronę obywatelską - odznaczenie przyznawane tym, którzy ocalili w bitwie obywateli rzymskich. Wysłany jednak do Bitynii w celu uzyskania pomocy floty króla Nikomedesa bawił tam tak długo, że rozeszły się pogłoski o jego romansie z królem, które nękały go przez resztę życia.
24:03 Pomimo ze odeslal 15 tys kawalerzystów to w twierdzy nadal bylo 80 tys ludzi
Mhm, w XVIII wieku Francja liczyła 27 mln mieszkańców i była najbardziej ludnym krajem europejskim.
Nigdy nie podbili Slowian :)
Piotr fatalbazooka Bo zatrzymali ich germanie na zachodzie, Dakowie na południu.
zajebiste
z tego co wiem Galia mogła liczyć 8-9 mln ludności góra !!
Imperium Rzymskie mialo 40 mln ludnosci wiec grubo przesadzone
kurwa jakie te wstawki są kretyńskie
eeee?