ΣΤΙΧΟΙ: 2X4 μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ. (souria) Έχω μια θλίψη που καρτερώ να μου λείψει, φκάλω τα ρούχα μου για να με γλύψει, σύρνω χαρές να τυλίξει, πόσες να θέλει να πνίξει? κάποιος μου είπεν εν φεύκει μετά που τι σήψη, γεμώνει δωμάτια πλήξη, βρίσκει ένα σώμα να πήξει, τι να σου κάμει ένα σιέρι να σφίξει; εν ήρτε κανένας ο ίδιος, μέσα στα μάθκια μου δήμιος, ελπίζω ακόμα σαν να 'μαι ηλίθιος, παραμυθά ο κακός μας γνήσιος. φυτρώνει σε δέντρα, φκαίνει που βάλτους, μόνος στο κέντρο του δάσους, νεράιδες μάγους ξωτικά νάνους τέρατα δράκους, φυλακισμένοι στη φήμη του λάθους να τρώμε σκατά που τους ***. ποιός να με κρίνει? Παν όπου φέγγουν οι στύλοι, σε κάθε γωνιάν έχω μνήμη, όποτε πέσω μουντάρουν σαν σμήνοι, ελέγχουν το νού μου λαβίδα στ' αυτίν ο επόμενος εννα θαφτεί, ελπίδα μου σε συνταγές ζω τη διαφυγήν η ζωή εν μεμβράνη τζ' εν διαφανή, εννεν άχριστη ούτε τζαι σημαντική, ο θεός μου το χάος το χάος η γή ο θεός μου το χάος το χάος η γή. (κ.not) panic attack που το ξημέρωμα παστην πιλάντζα να βάλλω τη καύλα τζαι το ξενέρωμα τα μαυρογέριμα, τι το γυρέφκεις το νόημα; ούλλα μου μοιάζουν ναν ίδια μαν μεταβαλλομενα. μετά βάλλω με μένα τζαι το όραμα πάνω στη πλάτη κομμάτι κομμάτι να θκιώξω τα επώδυνα, μόνιμα για το στερέωμα πρόβλημα πόνημα, πόνημα, οι φωνές εν ιφκάλλουσιν πόνημα.. ποιο εαυτό; φέρνω μαζί μου χωρκό, με τη ντουζίνα ψευδώνυμα, μόλις νυχτώσει κοιτώ ουρανό, πιο σκοτεινό μου φατσάρει το νεφέλωμα έλα να, αποδράσουμε έγινε χρέος μας, τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς αν ραππάρουμε για το συμφέρον μας η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας έλα να, αποδράσουμε έγινε χρέος μας, τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας (2X4) μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ. (κ.not) βρέσ̑ιει λασπονερα εβόλησα τρίζουν τα μπάσα ζαοθωρεί η γειτόνισσα dystopian 84' μόνο οι πελλοί του χωρκού εν αρρώστησαν ούτε καν που θυμούμαι τη νύχτα τη πρώτη που κόλλησα, που κατηφόρησα είδα τη μούχλα του κόσμου κατάματα τζ'ομολογώ αλληθώρησα, τη δεύτερη που τον θυμό μου εθόλωσα, μετά εγίνην συνήθεια, τη τελευταία φορά ούτε καν που επόνησα, κοτσ̑ινα μάθκια πρισμένα αν κλαίω ή αν ππουφφουρίζω απόρησαν τίποτε εν είπα απλά εχαμογέλασα σε κάθε σιωπή που την γλώσσα ακόνιζα, κάθε beat τζαι χωράφι που όργωσα, κάθε εικόνα τζαι κάδρο του δρόμου που σόρωψα κάθε flow τζαι φλόκκος που πόσφιξα κάθε περσόνα αλλο ένα κομμάτι του εγω μου που σκότωσα καθε ανάσα τζαι σαγαπώ που ποττέ εν εξεστόμισα τζ έτσι απλά φτύσε φτύσε δίχα να ξέρω επότιζα (souria.) λείπω για χρόνια θωρούντο τωρά, θωρώμε που πάνω τραβώ τα σοινιά, πως να σε νιώσω αφού νιώθω θολά, τζ'όπου εν βλέπεις καλά η φαντασία γεννά κάτι πύλες που έν ρέσεις σωματικά, μινίσκει το σώμα πίσω να γερνά, ο νούς σου πετά όσο ποιος ήσουν ξεχνά, ζώ με συνήθειες μηχανισμών, θάνατοι πιάνουν την θέση οργασμών, μαζί εν χωρώ, τούτον σημαίνει πος έν συγχωρώ, ήβρα κομμάθκια μου μεσ΄τους καλάθους, χώνω απευθείας που πάτους, μετά που τόσο ψάξιμο εφκάλαμε λάκκους. άηκε τρύπα ν'αναπνέω, μέσ΄τες τρύππες μου επιπλέω, έν θα μου πείς εσύ, όι εν θα μου πείς εσύ. εν έχω ν'απαντήσω κάτι απαντά σου η γη, γυρίζει μ'οτι νιώθω αισθάνουμε μόνο παγωμένο τον χρόνο, τζύζω όπου νιώθω πόνο έτσι με βλέπεις σαν ύλη ακόμα στο χώρο, έν θα με δεις να το κόφκω φίλε, μέν ζητάς κάτι που μένα ή φύε, χαρίζω όσα έθελαν να μου πουλήσουν που πρίν να γνωρίσουν ποιός είμαι.. (2X4) μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ.
"Η ίδια η τέχνη εμφανίζεται ως μέρος και δύναμη της παράδοσης που διαιωνίζει αυτό που είναι και εμποδίζει την πραγματοποίηση αυτού που μπορεί και πρέπει να είναι". "Μόνο αν οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, της επιστημονικής και καλλιτεχνικής φαντασίας κατευθύνουν την κατασκευή ενός αισθησιακού περιβάλλοντος, μόνο αν ο κόσμος της εργασίας χάσει τα αποξενωτικά χαρακτηριστικά του και γίνει κόσμος ανθρώπινων σχέσεων, μόνο αν η παραγωγικότητα γίνει δημιουργικότητα, αποξηραίνονται οι ρίζες της κυριαρχίας στα άτομα. Καμία επιστροφή στην προκαπιταλιστική, προβιομηχανική τέχνη, αλλά αντίθετα, τελειοποίηση της νέας ακρωτηριασμένης και παραμορφωμένης επιστήμης και τεχνολογίας στη διαμόρφωση του κόσμου των αντικειμένων σύμφωνα με τους "νόμους της ομορφιάς". Και η "ομορφιά" ορίζει εδώ μια οντολογική συνθήκη -όχι ενός oeuvre d'art απομονωμένου από την πραγματική ύπαρξη... αλλά εκείνη την αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο του που θα διαμορφώσει τη μορφή της κοινωνίας". (Προς μια κριτική θεωρία της κοινωνίας- σελ. 138-139 - Marcuse
Η εξέγερση κατά της ίδιας της Μορφής της Τέχνης έχει μακρά ιστορία. Στο απόγειο της κλασικής αισθητικής, αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος του ρομαντικού προγράμματος- η πρώτη απελπισμένη κατακραυγή της ήταν η καταγγελία του Γκέοργκ Μπούχνερ ότι όλη η ιδεαλιστική τέχνη επιδεικνύει μια "επαίσχυντη περιφρόνηση για την ανθρωπότητα". Η διαμαρτυρία συνεχίζεται στις ανανεωμένες προσπάθειες να ''σωθεί'' η Τέχνη καταστρέφοντας τις οικείες, κυρίαρχες μορφές αντίληψης, την οικεία εμφάνιση του αντικειμένου, του πράγματος, επειδή είναι μέρος μιας ψεύτικης, ακρωτηριασμένης εμπειρίας. Η εξέλιξη της Τέχνης προς τη μη αντικειμενική τέχνη, τη μίνιμαλ τέχνη, την αντι-τέχνη ήταν ένας δρόμος προς την απελευθέρωση του Υποκειμένου, προετοιμάζοντάς το για έναν νέο κόσμο-αντικείμενο αντί να αποδέχεται και να υποβαθμίζει, να ομορφαίνει τον υπάρχοντα, απελευθερώνοντας το νου και το σώμα για μια νέα ευαισθησία και ευαισθησία που δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί μια ακρωτηριασμένη εμπειρία και μια ακρωτηριασμένη ευαισθησία. Το επόμενο βήμα είναι η "ζωντανή τέχνη" (contradictio in adjecto;), η Τέχνη σε κίνηση, ως κίνηση. Στην εσωτερική της ανάπτυξη, στον αγώνα της ενάντια στις ψευδαισθήσεις της, η Τέχνη έρχεται να συμμετάσχει στον αγώνα ενάντια στις εξουσίες, ψυχικές και φυσικές, στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την καταπίεση, με άλλα λόγια, η Τέχνη, λόγω της εσωτερικής της δυναμικής, θα γίνει πολιτική δύναμη. Αρνείται να είναι για το μουσείο ή το μαυσωλείο, για τις εκθέσεις μιας ανύπαρκτης πλέον αριστοκρατίας, για τις διακοπές της ψυχής και την ανύψωση των μαζών - θέλει να είναι πραγματική. Σήμερα, η Τέχνη εισέρχεται στις δυνάμεις της εξέγερσης μόνο καθώς αποσυμπιέζεται: μια ζωντανή Μορφή που δίνει λόγο και εικόνα και ήχο στο Ανώνυμο, στο ψέμα και την αποκάλυψή του, στη φρίκη και στο Πνεύμα. Ζωντανή Τέχνη, αντι-τέχνη σε όλη της την ποικιλία - είναι ο στόχος της αυτοκαταστροφικός; Όλες αυτές οι αγωνιώδεις προσπάθειες να παραχθεί η απουσία της Μορφής, να υποκατασταθεί το αισθητικό αντικείμενο από το πραγματικό, να γελοιοποιηθεί ο εαυτός μας και ο αστός πελάτης - δεν είναι τόσες πολλές δραστηριότητες απογοήτευσης, ήδη μέρος της πολιτιστικής βιομηχανίας και της μουσειακής κουλτούρας; Πιστεύω ότι ο στόχος της "νέας πράξης" είναι αυτοκαταστροφικός επειδή διατηρεί, και πρέπει να διατηρεί, όσο ελάχιστα και αν είναι, τη Μορφή της Τέχνης ως διαφορετική από τη μη-τέχνη, και είναι η ίδια η Μορφή της Τέχνης που ματαιώνει την πρόθεση να μειώσει ή και να ακυρώσει αυτή τη διαφορά, να κάνει την Τέχνη "πραγματική", "ζωντανή". Η Τέχνη δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον εαυτό της χωρίς να ακυρώσει τον εαυτό της ως Τέχνη σε όλες τις μορφές της, ακόμη και στις πιο καταστροφικές, τις πιο ελάχιστες, τις πιο "ζωντανές" μορφές της. Το χάσμα που χωρίζει την Τέχνη από την πραγματικότητα, η ουσιαστική ετερότητα της Τέχνης, ο "ψευδαισθητικός" της χαρακτήρας μπορεί να μειωθεί μόνο στο βαθμό που η ίδια η πραγματικότητα τείνει προς την Τέχνη ως μορφή της ίδιας της πραγματικότητας, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης, με την ανάδυση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία, ο καλλιτέχνης θα συμμετέχει - ως καλλιτέχνης και όχι ως πολιτικός ακτιβιστής, διότι η παράδοση της Τέχνης δεν μπορεί απλά να αφεθεί πίσω ή να απορριφθεί- αυτό που έχει επιτύχει, αναδείξει και αποκαλύψει σε αυθεντικές μορφές, περιέχει μια αλήθεια πέρα από την άμεση συνειδητοποίηση ή λύση, ίσως πέρα από κάθε συνειδητοποίηση και λύση. Η αντι-τέχνη του σήμερα είναι καταδικασμένη να παραμείνει Τέχνη, όσο "αντι" κι αν προσπαθεί να είναι. Ανίκανη να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Τέχνης και πραγματικότητας, να ξεφύγει από τα δεσμά της Τέχνης-Μορφής, η εξέγερση ενάντια στη "μορφή" το μόνο που καταφέρνει είναι η απώλεια της καλλιτεχνικής ποιότητας- ψευδής καταστροφή, ψευδής υπέρβαση της αλλοτρίωσης. Τα αυθεντικά έργα, η αληθινή πρωτοπορία της εποχής μας, κάθε άλλο παρά συσκοτίζουν αυτή την απόσταση, κάθε άλλο παρά υποβαθμίζουν την αποξένωση, τη διευρύνουν και σκληραίνουν την ασυμβατότητά τους με τη δεδομένη πραγματικότητα σε βαθμό που αψηφά κάθε (συμπεριφορική) εφαρμογή. Εκπληρώνουν με αυτόν τον τρόπο τη γνωστική λειτουργία της Τέχνης (που είναι η εγγενής ριζοσπαστική, "πολιτική" λειτουργία της), δηλαδή να ονομάζουν το Απροσδιόριστο, να φέρνουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τα όνειρα που προδίδει και τα εγκλήματα που ξεχνά. Όσο μεγαλύτερη είναι η τρομερή σύγκρουση μεταξύ αυτού που είναι και αυτού που μπορεί να είναι, τόσο περισσότερο το έργο τέχνης θα αποξενώνεται από την αμεσότητα της πραγματικής ζωής, της σκέψης και της συμπεριφοράς - ακόμη και της πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς. Πιστεύω ότι η αυθεντική πρωτοπορία του σήμερα δεν είναι εκείνοι που προσπαθούν απεγνωσμένα να παράγουν την απουσία της Φόρμας και την ένωση με την πραγματική ζωή, αλλά μάλλον εκείνοι που δεν αποτρέπονται από τις απαιτήσεις της Φόρμας, που βρίσκουν τη νέα λέξη, την εικόνα και τον ήχο που είναι ικανά να "κατανοήσουν" την πραγματικότητα όπως μόνο η Τέχνη μπορεί να την κατανοήσει - και να την αναιρέσουν. Αυτή η αυθεντική νέα Μορφή αναδύθηκε στο (ήδη "κλασικό") έργο των Schonberg, Berg και Webern, του Kafka και του Joyce, του Picasso, και συνεχίζεται σήμερα σε επιτεύγματα όπως το Spirale του Stockhausen και τα μυθιστορήματα του Samuel Beckett. Ακυρώνουν την έννοια του "τέλους της τέχνης".
ΣΤΙΧΟΙ:
2X4
μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών
που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω
κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ
τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ.
(souria)
Έχω μια θλίψη που καρτερώ να μου λείψει,
φκάλω τα ρούχα μου για να με γλύψει,
σύρνω χαρές να τυλίξει, πόσες να θέλει να πνίξει?
κάποιος μου είπεν εν φεύκει μετά που τι σήψη,
γεμώνει δωμάτια πλήξη, βρίσκει ένα σώμα να πήξει,
τι να σου κάμει ένα σιέρι να σφίξει;
εν ήρτε κανένας ο ίδιος, μέσα στα μάθκια μου δήμιος,
ελπίζω ακόμα σαν να 'μαι ηλίθιος, παραμυθά ο κακός μας γνήσιος.
φυτρώνει σε δέντρα, φκαίνει που βάλτους, μόνος στο κέντρο του δάσους,
νεράιδες μάγους ξωτικά νάνους τέρατα δράκους,
φυλακισμένοι στη φήμη του λάθους να τρώμε σκατά που τους ***.
ποιός να με κρίνει?
Παν όπου φέγγουν οι στύλοι, σε κάθε γωνιάν έχω μνήμη,
όποτε πέσω μουντάρουν σαν σμήνοι,
ελέγχουν το νού μου λαβίδα στ' αυτίν ο επόμενος εννα θαφτεί,
ελπίδα μου σε συνταγές ζω τη διαφυγήν η ζωή εν μεμβράνη τζ' εν διαφανή,
εννεν άχριστη ούτε τζαι σημαντική,
ο θεός μου το χάος το χάος η γή
ο θεός μου το χάος το χάος η γή.
(κ.not)
panic attack που το ξημέρωμα
παστην πιλάντζα να βάλλω τη καύλα τζαι το ξενέρωμα
τα μαυρογέριμα, τι το γυρέφκεις το νόημα;
ούλλα μου μοιάζουν ναν ίδια μαν μεταβαλλομενα.
μετά βάλλω με μένα τζαι το όραμα πάνω στη πλάτη κομμάτι κομμάτι να θκιώξω τα επώδυνα,
μόνιμα για το στερέωμα πρόβλημα
πόνημα, πόνημα,
οι φωνές εν ιφκάλλουσιν πόνημα..
ποιο εαυτό; φέρνω μαζί μου χωρκό, με τη ντουζίνα ψευδώνυμα,
μόλις νυχτώσει κοιτώ ουρανό,
πιο σκοτεινό μου φατσάρει το νεφέλωμα
έλα να,
αποδράσουμε έγινε χρέος μας,
τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας
να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας
δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς αν ραππάρουμε για το συμφέρον μας
η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας
μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας
έλα να,
αποδράσουμε έγινε χρέος μας,
τζαι έχω για, πυξίδα το που εννά με φκαλει ο Αχέροντας
να γίνει η οργή μας φωθκιά που εν ισβήνει ούτε ο αίαντας
δε μας που βράζει το γιαίμαν μας μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς μεν μαρωτάς
η αλληλεγγύη το παρών τζαι το μέλλον μας
μέσε τζαιρούς γαμησέτα ακόμα ανεμίζει η σημαία μας
(2X4)
μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών
που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω
κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ
τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ.
(κ.not)
βρέσ̑ιει λασπονερα εβόλησα
τρίζουν τα μπάσα ζαοθωρεί η γειτόνισσα
dystopian 84' μόνο οι πελλοί του χωρκού εν αρρώστησαν
ούτε καν που θυμούμαι τη νύχτα τη πρώτη που κόλλησα, που κατηφόρησα
είδα τη μούχλα του κόσμου κατάματα τζ'ομολογώ αλληθώρησα,
τη δεύτερη που τον θυμό μου εθόλωσα,
μετά εγίνην συνήθεια, τη τελευταία φορά ούτε καν που επόνησα,
κοτσ̑ινα μάθκια πρισμένα αν κλαίω ή αν ππουφφουρίζω απόρησαν
τίποτε εν είπα απλά εχαμογέλασα
σε κάθε σιωπή που την γλώσσα ακόνιζα,
κάθε beat τζαι χωράφι που όργωσα,
κάθε εικόνα τζαι κάδρο του δρόμου που σόρωψα
κάθε flow τζαι φλόκκος που πόσφιξα
κάθε περσόνα αλλο ένα κομμάτι του εγω μου που σκότωσα
καθε ανάσα τζαι σαγαπώ που ποττέ εν εξεστόμισα
τζ έτσι απλά φτύσε φτύσε
δίχα να ξέρω επότιζα
(souria.)
λείπω για χρόνια θωρούντο τωρά,
θωρώμε που πάνω τραβώ τα σοινιά,
πως να σε νιώσω αφού νιώθω θολά,
τζ'όπου εν βλέπεις καλά η φαντασία γεννά κάτι πύλες που έν ρέσεις σωματικά,
μινίσκει το σώμα πίσω να γερνά, ο νούς σου πετά όσο ποιος ήσουν ξεχνά,
ζώ με συνήθειες μηχανισμών, θάνατοι πιάνουν την θέση οργασμών,
μαζί εν χωρώ, τούτον σημαίνει πος έν συγχωρώ,
ήβρα κομμάθκια μου μεσ΄τους καλάθους, χώνω απευθείας που πάτους,
μετά που τόσο ψάξιμο εφκάλαμε λάκκους.
άηκε τρύπα ν'αναπνέω, μέσ΄τες τρύππες μου επιπλέω,
έν θα μου πείς εσύ, όι εν θα μου πείς εσύ.
εν έχω ν'απαντήσω κάτι απαντά σου η γη,
γυρίζει μ'οτι νιώθω αισθάνουμε μόνο παγωμένο τον χρόνο,
τζύζω όπου νιώθω πόνο
έτσι με βλέπεις σαν ύλη ακόμα στο χώρο,
έν θα με δεις να το κόφκω φίλε,
μέν ζητάς κάτι που μένα ή φύε,
χαρίζω όσα έθελαν να μου πουλήσουν που πρίν να γνωρίσουν ποιός είμαι..
(2X4)
μες το ποτήρι ακόμα φαρμάτζι, βάλε ραππη διαπασών
που άκρη σε άκρη διασχίζω τον χάρτη, εμένα γυρέφκω να βρω
κολλήματα φοβίες στη πλάτη μα έχω γινάτι να ψάχνω αφορμή να χαθώ
τζ σε όποιο επήα λιμάνι στο τελευταίο διχάλι λαλώ εν γαμιέται τζ ξεκινώ να στραφώ.
respect ❤🔥❤🔥
✨🦎
🌼
"Η ίδια η τέχνη εμφανίζεται ως μέρος και δύναμη της παράδοσης που διαιωνίζει αυτό που είναι και εμποδίζει την πραγματοποίηση αυτού που μπορεί και πρέπει να είναι".
"Μόνο αν οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, της επιστημονικής και καλλιτεχνικής φαντασίας κατευθύνουν την κατασκευή ενός αισθησιακού περιβάλλοντος, μόνο αν ο κόσμος της εργασίας χάσει τα αποξενωτικά χαρακτηριστικά του και γίνει κόσμος ανθρώπινων σχέσεων, μόνο αν η παραγωγικότητα γίνει δημιουργικότητα, αποξηραίνονται οι ρίζες της κυριαρχίας στα άτομα. Καμία επιστροφή στην προκαπιταλιστική, προβιομηχανική τέχνη, αλλά αντίθετα, τελειοποίηση της νέας ακρωτηριασμένης και παραμορφωμένης επιστήμης και τεχνολογίας στη διαμόρφωση του κόσμου των αντικειμένων σύμφωνα με τους "νόμους της ομορφιάς". Και η "ομορφιά" ορίζει εδώ μια οντολογική συνθήκη -όχι ενός oeuvre d'art απομονωμένου από την πραγματική ύπαρξη... αλλά εκείνη την αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο του που θα διαμορφώσει τη μορφή της κοινωνίας".
(Προς μια κριτική θεωρία της κοινωνίας- σελ. 138-139 - Marcuse
Η εξέγερση κατά της ίδιας της Μορφής της Τέχνης έχει μακρά ιστορία. Στο απόγειο της κλασικής αισθητικής, αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος του ρομαντικού προγράμματος- η πρώτη απελπισμένη κατακραυγή της ήταν η καταγγελία του Γκέοργκ Μπούχνερ ότι όλη η ιδεαλιστική τέχνη επιδεικνύει μια "επαίσχυντη περιφρόνηση για την ανθρωπότητα". Η διαμαρτυρία συνεχίζεται στις ανανεωμένες προσπάθειες να ''σωθεί'' η Τέχνη καταστρέφοντας τις οικείες, κυρίαρχες μορφές αντίληψης, την οικεία εμφάνιση του αντικειμένου, του πράγματος, επειδή είναι μέρος μιας ψεύτικης, ακρωτηριασμένης εμπειρίας. Η εξέλιξη της Τέχνης προς τη μη αντικειμενική τέχνη, τη μίνιμαλ τέχνη, την αντι-τέχνη ήταν ένας δρόμος προς την απελευθέρωση του Υποκειμένου, προετοιμάζοντάς το για έναν νέο κόσμο-αντικείμενο αντί να αποδέχεται και να υποβαθμίζει, να ομορφαίνει τον υπάρχοντα, απελευθερώνοντας το νου και το σώμα για μια νέα ευαισθησία και ευαισθησία που δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί μια ακρωτηριασμένη εμπειρία και μια ακρωτηριασμένη ευαισθησία.
Το επόμενο βήμα είναι η "ζωντανή τέχνη" (contradictio in adjecto;), η Τέχνη σε κίνηση, ως κίνηση. Στην εσωτερική της ανάπτυξη, στον αγώνα της ενάντια στις ψευδαισθήσεις της, η Τέχνη έρχεται να συμμετάσχει στον αγώνα ενάντια στις εξουσίες, ψυχικές και φυσικές, στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την καταπίεση, με άλλα λόγια, η Τέχνη, λόγω της εσωτερικής της δυναμικής, θα γίνει πολιτική δύναμη. Αρνείται να είναι για το μουσείο ή το μαυσωλείο, για τις εκθέσεις μιας ανύπαρκτης πλέον αριστοκρατίας, για τις διακοπές της ψυχής και την ανύψωση των μαζών - θέλει να είναι πραγματική. Σήμερα, η Τέχνη εισέρχεται στις δυνάμεις της εξέγερσης μόνο καθώς αποσυμπιέζεται: μια ζωντανή Μορφή που δίνει λόγο και εικόνα και ήχο στο Ανώνυμο, στο ψέμα και την αποκάλυψή του, στη φρίκη και στο Πνεύμα.
Ζωντανή Τέχνη, αντι-τέχνη σε όλη της την ποικιλία - είναι ο στόχος της αυτοκαταστροφικός; Όλες αυτές οι αγωνιώδεις προσπάθειες να παραχθεί η απουσία της Μορφής, να υποκατασταθεί το αισθητικό αντικείμενο από το πραγματικό, να γελοιοποιηθεί ο εαυτός μας και ο αστός πελάτης - δεν είναι τόσες πολλές δραστηριότητες απογοήτευσης, ήδη μέρος της πολιτιστικής βιομηχανίας και της μουσειακής κουλτούρας; Πιστεύω ότι ο στόχος της "νέας πράξης" είναι αυτοκαταστροφικός επειδή διατηρεί, και πρέπει να διατηρεί, όσο ελάχιστα και αν είναι, τη Μορφή της Τέχνης ως διαφορετική από τη μη-τέχνη, και είναι η ίδια η Μορφή της Τέχνης που ματαιώνει την πρόθεση να μειώσει ή και να ακυρώσει αυτή τη διαφορά, να κάνει την Τέχνη "πραγματική", "ζωντανή".
Η Τέχνη δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον εαυτό της χωρίς να ακυρώσει τον εαυτό της ως Τέχνη σε όλες τις μορφές της, ακόμη και στις πιο καταστροφικές, τις πιο ελάχιστες, τις πιο "ζωντανές" μορφές της. Το χάσμα που χωρίζει την Τέχνη από την πραγματικότητα, η ουσιαστική ετερότητα της Τέχνης, ο "ψευδαισθητικός" της χαρακτήρας μπορεί να μειωθεί μόνο στο βαθμό που η ίδια η πραγματικότητα τείνει προς την Τέχνη ως μορφή της ίδιας της πραγματικότητας, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης, με την ανάδυση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία, ο καλλιτέχνης θα συμμετέχει - ως καλλιτέχνης και όχι ως πολιτικός ακτιβιστής, διότι η παράδοση της Τέχνης δεν μπορεί απλά να αφεθεί πίσω ή να απορριφθεί- αυτό που έχει επιτύχει, αναδείξει και αποκαλύψει σε αυθεντικές μορφές, περιέχει μια αλήθεια πέρα από την άμεση συνειδητοποίηση ή λύση, ίσως πέρα από κάθε συνειδητοποίηση και λύση.
Η αντι-τέχνη του σήμερα είναι καταδικασμένη να παραμείνει Τέχνη, όσο "αντι" κι αν προσπαθεί να είναι. Ανίκανη να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Τέχνης και πραγματικότητας, να ξεφύγει από τα δεσμά της Τέχνης-Μορφής, η εξέγερση ενάντια στη "μορφή" το μόνο που καταφέρνει είναι η απώλεια της καλλιτεχνικής ποιότητας- ψευδής καταστροφή, ψευδής υπέρβαση της αλλοτρίωσης. Τα αυθεντικά έργα, η αληθινή πρωτοπορία της εποχής μας, κάθε άλλο παρά συσκοτίζουν αυτή την απόσταση, κάθε άλλο παρά υποβαθμίζουν την αποξένωση, τη διευρύνουν και σκληραίνουν την ασυμβατότητά τους με τη δεδομένη πραγματικότητα σε βαθμό που αψηφά κάθε (συμπεριφορική) εφαρμογή. Εκπληρώνουν με αυτόν τον τρόπο τη γνωστική λειτουργία της Τέχνης (που είναι η εγγενής ριζοσπαστική, "πολιτική" λειτουργία της), δηλαδή να ονομάζουν το Απροσδιόριστο, να φέρνουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τα όνειρα που προδίδει και τα εγκλήματα που ξεχνά. Όσο μεγαλύτερη είναι η τρομερή σύγκρουση μεταξύ αυτού που είναι και αυτού που μπορεί να είναι, τόσο περισσότερο το έργο τέχνης θα αποξενώνεται από την αμεσότητα της πραγματικής ζωής, της σκέψης και της συμπεριφοράς - ακόμη και της πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς. Πιστεύω ότι η αυθεντική πρωτοπορία του σήμερα δεν είναι εκείνοι που προσπαθούν απεγνωσμένα να παράγουν την απουσία της Φόρμας και την ένωση με την πραγματική ζωή, αλλά μάλλον εκείνοι που δεν αποτρέπονται από τις απαιτήσεις της Φόρμας, που βρίσκουν τη νέα λέξη, την εικόνα και τον ήχο που είναι ικανά να "κατανοήσουν" την πραγματικότητα όπως μόνο η Τέχνη μπορεί να την κατανοήσει - και να την αναιρέσουν. Αυτή η αυθεντική νέα Μορφή αναδύθηκε στο (ήδη "κλασικό") έργο των Schonberg, Berg και Webern, του Kafka και του Joyce, του Picasso, και συνεχίζεται σήμερα σε επιτεύγματα όπως το Spirale του Stockhausen και τα μυθιστορήματα του Samuel Beckett. Ακυρώνουν την έννοια του "τέλους της τέχνης".