Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς Μετά τις δώδεκα στα σπίτια μας γυρνάμε Τόσοι φίλοι, συγγενείς κι όμως κανείς Ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε Τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω Έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου Πίνουν, καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ Όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη Σαν παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις Να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε Πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δεις Μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν Βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που 'χει αργήσει Κάνουνε όνειρα τις νύχτες, όταν πιουν Κι όμως κανείς τους δεν τολμάει να τα ζήσει Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη
Τεράστια φωνή Τεράστια Καλλιτέχνης
Ενοητε
Συμφωνώ απόλυτα,ωστόσο η εμφάνιση στην Τεχνόπολη ήταν από πολλές απόψεις μετριότατη. Δεν εννοώ φωνητικά σαφώς
@@noire_8075 η αιτία;
@@user-lw2sf4ch8c κακή επιλογή τραγουδιών και φωνητικά με χορογραφημένες κινήσεις
Δεν είναι η «καλλιτέχνις»; Όπως λέμε η σκηνοθέτις. Σωστά;
Πολύ δυνατός στίχος καταπληκτικό τραγούδι που σε ταξιδεύει 🌹🌹🌹
Κορυφαία φωνή
Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς
Μετά τις δώδεκα στα σπίτια μας γυρνάμε
Τόσοι φίλοι, συγγενείς κι όμως κανείς
Ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε
Τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω
Έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου
Πίνουν, καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ
Όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη
Σαν παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις
Να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε
Πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δεις
Μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
Βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που 'χει αργήσει
Κάνουνε όνειρα τις νύχτες, όταν πιουν
Κι όμως κανείς τους δεν τολμάει να τα ζήσει
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
Να μετρηθώ με τη ζωή που μου 'χει μείνει
Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
Θα νικηθώ μ' έναν καφέ και μια ασπιρίνη
❤❤