Pluto was altijd al een vreemde eend in de bijt, als planeet. Hij is veel kleiner dan de maan, heeft een langgerekte baan die hem van 4,5 miljard tot 7,5 miljard km van de zon brengt, geheel in de Kuipergordel. En die baan is ook nog eens 17º geheld en geheel bepaald door de ijsreus Neptunus.
Toen ik begon als publieksvoorlichter, in 1978, vertelde ik al dat je hem misschien beter een planetoïde zou kunnen noemen, en later kwam de naam ijsdwerg in zwang. In 2006, een jaar nadat een mogelijk grotere ijsdwerg ontdekt was, op ruim 10 miljard km van de zon, besloot men Pluto te ‘degraderen’ tot dwergplaneet, samen met die nieuwe wereld die we nu Eris noemen en die toch iets kleiner bleek dan Pluto. Ook de grootste planetoïde, Ceres, en twee andere ijsdwergen in de Kuipergordel werden dwergplaneet.
Pluto’s degradatie leidde tot verdriet bij vooral Amerikanen, en woede bij Amerikaanse planetologen (de beslissing was genomen door vooral astronomen). Maar Pluto is daarom toch niet minder interessant geworden? Het is nu niet meer de kleinste planeet maar de grootste dwergplaneet, dus Pluto is vast dik tevreden.
In juli 2015 scheerde de ruimtesonde New Horizons langs Pluto, zijn grote maan Charon en zijn vier kleine maantjes, en bleek dat Pluto geweldig interessant is: hij heeft bergen van keihard waterijs, gletsjers van stikstofijs, een atmosfeer met lagen en neerslag, seizoenen en… ijsvulkanen! En als een wereld geologisch actief is (dus vulkanisme heeft) weten we dat hij van binnen warm is, warm genoeg voor een oceaan!