سال نود و نه که برا اولین باربه قله دماوند صعود کردم، که بماند خود داستانی داشت و دقیقا روز قبلش تلویزیون اون فیلم بارگاه رو نشون داد و با وجودی که از یکماه قبل بارگاه سوم دماوند اتاق خصوصی رزرو کرده بودم همه رفت رو هوا
یه نصفه روز از چهار صبح تا دوازده ظهر تلاش کردیم از جبهه جنوبی دماوند بریم نشد ، بالاخره اومدیم جبهه غربی و پناهگاه سیمرغ ، وقتی رسیدم باورم نمیشد تو ایران یه پناهگاه بسازند اونم انقدر با کیفیت که بعد بیست و هفت سال انقدر روپا و سرحال باشه یعنی انقدر لذت بردم انقدر کیف کردم که نگو
بی اختیار گوشی رو روشن کردم و شروع کردم به فیلم گرفتن نمیدونستم کار کی هست فقط فیلم گرفتم و گغتم ای کاش همه ایران اینجوری کار میشد انقدر با کیفیت انقدر درجه یک انقدر عالی
و روز آخر نظافت پناهگاه ، که اونم فیلم گرفتم و میزارم ، اما برگشتن وقتی رسیدیم پایین متوجه شدم اینجا رو جناب آقای بهمن شهوندی ساخته و هر ساله خودشون دو بار میان و رسیدگی میکنن چقدر عشق میخواد چقدر باید عاشق باشی چقدر دلت باید دریا باشه...
متاسفانه اوج کرونا بود، با خودم عهد کردم بعد کرونا برم دیدار این مرد بزرگ که عجل امان نداد و متاسفانه آقای شهوندی...
جناب شهوندی درسته که دیگه نیستی اما تا آخر عمرم یادم نمیره که چه ساختمان با کیفیتی توی ارتفاع چهار هزار و دویست متری در دمای تابستان منفی ده درجه و زمستان کمتر از منفی چهل درجه ساختی درود به شرفت
فقط اینم بگم که ایشون برای ساخت این پناهگاه بارها به مجلس وقت رفت ، شنیدم دو سال لودر رو خوابونده بودن اما ایشون کوتاه نیومد تا بالاخره یه پناهگاه درجه یک برای ایران جان ساخت البته به غیر صدها پناهگاه تونلی دیکر...