ใจธรรมดาของมนุษย์ทั่วไป ปกติไม่มีโทสะ ไม่มีโลภะ แต่มีโมหะที่ทำให้เกิดโทสะ เกิดโลภะ เมื่อมีสิ่งมากระทบอารมณ์ ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้จัก "ว่าง" แต่หาวิธีทำให้ "ว่าง"

"ว่างไม่ใช่ว่าง" มีความหมายว่าอย่างไร

พวกหัวหมอมักพูดว่า
-ว่างก็ไม่ใช่
-ไม่ว่างก็ไม่ใช่
พูดแบบพวกปริพาชก
-มีก็ไม่ใช่
-ไม่มีก็ไม่ใช่
คนไม่รู้ของจริงจึงแสร้งว่ารู้
-จะได้ดูไม่โง่
-จะได้อวดว่าฉลาดกว่าคนอื่น

"ว่างไม่ใช่ว่าง" มีความหมายว่า "ว่างที่ใครสามารถอธิบายให้คิดเข้าใจได้ไม่ใช่ว่างของจริง"

เมื่อใดอยากเมื่อนั้นใจเป็นทุกข์
เมื่อใดหมดทุกข์เมื่อนั้นรู้นิโรธ
เมื่อใดหมดอยากเมื่อนั้นรู้นิพพาน

กิจที่ควรทำในอริยสัจ 4 คือ กิจญาณ ได้แก่
-รู้ทุกข์
-ละสมุทัย
-แจ้งนิโรธ
-เจริญมรรค