Στίχοι: Μιχάλης Παπαστύλος
Ερμηνεία - Μουσική: Θανάσης ΚαλαΪτζής
Για μιας ψιχάλας σκέψη
Αητούς πάν' απ' τη μοίρα μου σκεφτόμουν να πετούν,
και μέραγα το είναι της ζωής μου,
μεσ' απ' τα μικράτα μου πάλευαν να βγουν
τα ονείρατα που θρέφαν την ψυχή μου.
Μα σαν τα χρόνια πέρασαν είδα να ζητούν,
να δώσω απ' της ζωής μου το γινάτι,
κι όσο αυτό αν ήθελα να κάνω μπορετό,
μαγάριζαν της ζήσης το μεράκι.
Μια νύχτα που μου βάλαν χειροπέδες στην ψυχή,
τα γκρέμισα για μιας ψιχάλας σκέψη,
κι αυτό με κουβαλάει σε όλη τη ζωή,
δεν άφησα μια στάλα οργή λιγάκι να θεριέψει
Στο τελευταίο το ποτό παράγγειλα να βάλει,
τα υστερνά της θύμησης που μού 'ρθαν στο μυαλό,
και τους θεούς που κράτησαν ετούτο θεμιτό,
ανάθημα τους έταξα να γίνει το γραφτό.
Με μιας του κόσμου γνώριμοι και άγνωστοι θεοί,
με μια φωνή που έβγαινε απ' του Άδη τα χαμένα,
μου είπανε πως έτσι, τα φέρνει η ζωή,
και πως από τ' ανείπωτα είν' αυτά γραμμένα.