Değişik şeyler hissediyorum. En başta büyümek. Büyüdükçe yaşıyorum. Bazen yeni şeyler oluyor bunlar, bazen de alışıldık şeyler; kimi vakit keyifli belki, kimi vakit de hüzünlü. Ancak edindiğim her deneyim, yeni bir farkındalık kapısı açıyor.
Farkındalık. Son günlerde bu kelimenin büyüsü içinde mahsur kaldım. Doğuştan göremeyen birinin gözlerinin açılması gibi.
Farkındalık ⌗1: Kendini hiçbir şeye, duruma veyahut da kişiye layık görememe durumu.
Egoistlik ya da kibirlilik olarak algılansın istemem. Bir şeyleri kendine layık görmemek değil zira bu bahsettiğim, kendini bir şeylere layık görememek. Kendine o değeri vermemek, kendini o denli önemsememek. Zihinde her daim akseden 'hiçbir şeye yakışmamak' düşüncesi.
"Yuh, o kadar da değil ya!" deriz ya kimi zaman, o kadar işte! Gerçekten o kadar. Neyin eksik ki? Kendini hep aşağı gördüğün, zihninde bile kendinle yan yana getiremediğin o şeyden neyin eksik de ona layık olamayacağını düşünüyorsun? Çekinceler seni yönetmemeli, bulunacağın yer hakkında söz sahibi olmamalı. İnsanlar seni bir şeylere layık görmez belki, yargılarlar, aşağılarlar... Bundan doğal ne var? Onlar bunu hep yapar, yerli yersiz konuşur, her konuya fikir üretirler lakin konu öz eleştiriye gelince içi boş birer balondur hepsi.
İçi boş kelamlara karşı iğne gibi ol.
Farkındalık ⌗2: Kendinin farkına varamama durumu.
Kuşlar söyledi ki ben yok iken M benim hakkımda birtakım düşüncelerini açıklamış: "Yaşına sığmayacak işler yapıyor, öyle ki kimse bunları onun yaptığına inanamıyor, her duyan hayret ediyor. Yaptığı işleri biz yere göğe sığdıramaz iken o, âdeta bunları çok olağan şeylermiş gibi karşılıyor, hiçbir şey yapmamış gibi davranıyor. Kendinin farkına varması gerek..." demiş. Ve bunun olması için de elinden geleni yapacağını bildirmiş. Başımız üstüne.
Hafiften şikayetçi olduğu bu durumun sebebini yukarıda bahsettiğim ilk farkındalıkta açıkladım zaten. Lakin bunun bu kadar göze battığını, özellikle de onun gözüne battığını idrak edemedim. Bana biraz öfkeli sanırım. Zira kendimden kaçıyorum, 'ben'in gerçeklerinden yüz çeviriyorum; yapabileceklerimi kısıtlıyorum, yapmayı arzu ettiğim onca şeyi görmezden geliyorum. Niçin? Neye göre şekillendiriyoruz ki kendimizi?
Korku.
İsteyip de yapamama korkusu, hayallerin sahrada beliren ulaşılamaz bir serap olarak kalabileceği düşüncesinin insan zihninde yarattığı dehşet.
"Ya hepsi boşuna giderse? O zaman en iyisi hiçbir şey yapmamak."
Böyle demiştim kendime çünkü Bay Ankakuşu'na öfkeliydim o zamanlar. En zirvedekiler hep dikkat çeker, hatta bir süre sonra bu normalleşir ve alışılagelmiş bir şeye dönüşür, eskisi kadar hayret vermez. Ama zirveden bir anda yere çakılırsan, zirvede olduğundan daha çok dikkat çekersin. Düştün ya, herkes yargılamak, aşağılamak, 'böyle olacağı belliydi,' demek için koşar, üşüşür başına. Ben de bunu istemiştim; dikkat çekmek, değer görmek, fark edilmek... Ama herkes tarafından değil, onun tarafından.
Bunu yaparken ben, öyle aciz ve zayıf bir kimliğe bürünmüşüm ki, ona karşı dallanıp budaklanan bu öfkenin oyuncağı haline gelmişim. Ve yine ben, öyle iradeden yoksun bir varlıkmışım ki, öfkemin onu gazaba uğratması için kendimi de, varlığımı da, hiçliğimi de bu öfkede yok etmişim.
M bana kızmakta haklı. Bu konuda gözümü açtığı için ise küçümsenemeyecek kadar çok hakkı var üzerimde. Umarım helal eder, umarım yüzünü kara çıkarmam.
Farkındalık ⌗3: Kendine ebeveyn olma durumu.
Kusurlar her yerde, her şeyde ve her dönemde hayatımızda. Hiçbir işi dört dörtlük yapamayız -ki yapmak zorunda da değiliz. Herkesin 'ilk'leri vardır. Deneyimler doğuştan gelmez sonuçta. Öyle ki anne-babalarımız da analarının karnındayken öğrenmediler nasıl ebeveyn olunacağını veya olunmayacağını. Çeşitli olay ve durumlara karşı ne tepki verilir, nasıl önlem alınır, ne yapılır; görmeden, tatmadan bilemeyiz. Elbette ki bu durum kimilerini birer deneme tahtası hâline getirdi. İlk çocuk olmak mesela. Anne-babanın, hepsini olmasa bile çoğu acemiliğini giderdiği ilk çocuk. Ebeveynleri yanlış yapa yapa doğruyu buldular belki ve ondan sonra doğacak olan yeni çocuklarına çok daha iyi bir anne-babalık vaat ediyorlar artık. Lakin önce doğan o çocuk, yapılan bütün yanlışların sonuçlarına maruz kaldı.
Her ne olursa olsun, ebeveynler yalnızca belli bir yere kadar eğitebilir sizi. Eğitimin sona erdiğini, artık kendi kanatlarınızı açmanız gerektiğini yuvadan atlama vakti gelip çatmadan evvel fark etmeniz gerek. Kendinize yeni birer ebeveyn olmak, cevherinizi kendi ellerinizle yoğurmak, hayalinizdeki 'ben'i inşa etmeniz gerek. Hangi yolla olursa olsun. Ben şimdilik okumaktan yanayım. Bol okumak önemli tabii ancak tek önemli olan şey okumanın miktarı/bolluğu değil, doğruluğu da epey mühim.
Kanatlarımı çoktan açtığımı hissediyorum.
...