W bezpośrednie okolice Cauquigny przeciwnik przybył w takiej liczbie, że Amerykanie nie mogli się już dłużej utrzymać: Levy nakazał wycofanie się na północ w kierunku pozycji podpułkownika Timmesa, Niemcy zajęli Cauquigny na kilka chwil później.
7 czerwca wioska była wystawiona na ostrzał amerykańskiej artylerii przez cały dzień. Niemcy wykorzystywali domy do obserwacji i korygowania strzałów w kierunku mostu La Fiere. Tymczasem generał Gavin (zastępca dowódcy 82 Dywizji Powietrznodesantowej) w La Fière przygotowuje nową ofensywę w celu zabezpieczenia grobli.
8 czerwca o świcie żołnierze powietrznodesantowi z 1. batalionu 325. pułku piechoty szybowcowej () dowodzonego przez majora Teddy'ego H. Sanforda zbliżyli się do Cauquigny od północy, aby zabezpieczyć groblę na zachód od mostu La Fière. Szybko jednak zostają ustawieni około 1000 metrów na północ od wioski i zatrzymują ofensywę. Generał Gavin zdecydował się wznowić atak następnego dnia z kolejnym batalionem.
9 czerwca 1944 r. o godz. 6 rano, wystrzelony z La Fière start drogowy został wystrzelony przez kompanię C z 325. dowodzoną przez kapitana Dave'a E. Stokleya. Straty są liczne, a kapitan Stokley zostaje ranny. Został zastąpiony przez kapitana Wayne'a W. Pierce'a, któremu udało się dotrzeć do Cauquigny po ciężkich walkach, podczas których żołnierz Charles N. DeGlopper przeprowadził bohaterską akcję, aby osłaniać swoich towarzyszy z narażeniem życia. 3. batalion 325. (uzbrojony przez żołnierzy należących do 2. batalionu 401.) wznawia ofensywę po piętnastominutowym ostrzale artyleryjskim między 10.30 a 10.45. Stopniowo i w bólu sekcje się w kierunku zachodnim pod niezwykle zaciekłym ostrzałem. Kompania E dowodzona przez majora Charlesa Murphy'ego, wspierana przez spadochroniarzy z 507 Pułku Piechoty stacjonujących na wschodnim brzegu rzeki Merderet i wspierana przez kompanię F kapitana Jamesa M. Harneya, szturmuje ruiny Cauquigny pomimo ciężkich strat i uzyskuje kapitulację kilku Niemców. Amerykanie kontynuują marsz do wioski Motey, podczas gdy kilku spadochroniarzy z 507. pułku piechoty dowodzonego przez kapitana Roberta D. Rae wzmacnia linię frontu. Wczesnym wieczorem ci ostatni wycofują się na rozkaz do Cauquigny, aby spędzić noc jako jednostka rezerwowa.
10 czerwca o godzinie 5 rano 357 Pułk Piechoty dowodzony przez pułkownika Philipa H. Gindera i należący do 90 Dywizji Piechoty przekroczył groblę i wzmocnił oddziały w rejonie Motey, usuwając w ten sposób groźbę utraty po raz kolejny wioski Cauquigny.