Відео

Pov. lvl15 nigdy nie miales przyjaciela ani drugiej polowki chodzisz do najbardziej patologicznej szkoly w swoim miescie a bardziej miasteczku. Wszyscy dookola chleją i palą" bo przeciez oni sa tacy dorosli" dookola nawet nie ma z kim porozmawiać, jedyne co slyszysz to jak sie z cievie smieja z byle gowna. Nie chcesz byc samotny wiec znajdujesz jakas grupke ludzi ktorzy maja wsm w ciebie wyjebane i jedyne co robicie to razem chlejecie,a pozniej gdy wracasz to sie zastanawiasz dlaczego to sobie robisz. A to dopiero pocztek twojego staczania sie. Jestes w twchnikum na kierunku z ktorym na 99% nie bedziesz wiazac swojej przyszlosci o ile wgl nastapi. Czuje sie jakbym jechal rozpędzonym pociagiem prosto w przepasc, niby mozesz wyskoczyc ale i tak albo umrzesz albo bedziesz kaleka do konca swych dni. Ps. Mam nadzieję ze sie nam wszystkim ulozy.

Powoli i nieubłaganie zbliża się trzydziestka, a ja dalej nie osiągnąłem jedynego celu, jakiego pożądałem w życiu - być normalnym człowiekiem, takim jak inni. Cały swój czas spędziłem w cieniu innych, na uboczu z powodu braku przebojowości, werwy, charyzmy, nie mam żadnej cechy, która czyniłaby mnie kimś fajnym w dobie dzisiejszych czasów. Wielokrotnie byłem odrzucany, aż w końcu pogodziłem się z myślą, że miłość nie jest dla mnie - wtedy pojawiła się osoba, która nauczyła mnie kochać od nowa. Pierwszy raz myślałem, że życie się do mnie uśmiechnęło, ale to trwało zaledwie rok. Miłość mojego życia odeszła, a ja ciągle nie mogę się po tym pozbierać. Powrót do stanu sprzed tego okresu mnie przerażą, nie widzę dla siebie żadnych perspektyw i czuje się zmęczony. Jestem już cholernie zmęczony płakaniem, bólem psychicznym, który mnie trawi - i jest gorszy, o wiele gorszy od fizycznego. Trzymajcie się tutaj wszyscy, obyśmy kiedyś dostali okazję, by znów zacząć się uśmiechać - chociaż ten jeden, ostatni raz.

no cóż wyszło jak zawsze. Miałem swoje 5 minut, wiele ludzi mnie lubiło, wychodziłem często z nowo poznaną koleżanką która mi się podobała. Plany na wakacje, wszystko się układało po malu. Aż przyszedł ten dzień kiedy nagle dziewczyna zaczęła być dla mnie toksyczna i mnie unikać. Przyjaciele się odwrócili. Rodzina się odwróciła. Mój mózg nie umie tego pojąć że tak czasami jest, wjeżdża we mnie że to wszystko moja wina, że to ja jestem spierdolony. Przez to nie umiem funkcjonować w relacjach ludzkich. Nienawidze siebie. Mam nadzieję że za jakiś czas znowu się wszystko ułoży. Trzymajcie się

da ktoś linka na yt do tej ostatniej piosenki bo chciałem ją dodać do mojej mp3 ale nie mogę znaleść tej konkretnej piosenki bo wyskakują jakieś inne a tego nie ma

Ale to były kurw.de czasy

Z miesiąca na miesiąc coraz bardziej staję się takim doomerem... jest źle.

tęsknie za nim

dobrze zrobione, chciałbym jechać pociągiem przez wieki w wygodnym fotelu i słuchać tej muzyki)))

jestem doomer też

to jest fajne i razem gorszę życię

Nie zauważyli, że płaczesz Nie zauważyli, że byłeś smutny Nie zauważyli, że jesteś zmęczony Nie zauważyli, że jesteś sam. Nie zauważyli, jaki byłeś atrakcyjny. Nie zauważyli, jaki naprawdę jesteś słodki. Nie zauważyli, jak naprawdę próbujesz wywołać uśmiech na twarzy innych ludzi. Zauważyli twoje słabe oceny Zauważyli, że jesteś nieatrakcyjny Zauważyli twoją podłą stronę Zauważyli wszystkie twoje błędy Zauważyli wszystkie twoje wady Zauważyli, że nie jesteś dla nich wystarczająco dobry. możesz to skopiować i rozpowszechnić

Czuję, że chce ze łzami w oczach wyrzucić z siebie to wszystko, bo tak naprawdę i tak nikt mnie nie zrozumie, ale może chociaż będzie mi lepiej na duchu. Mam rodzinę, którą uwielbiam pomimo ciągłego nacisku na bycie "kimś". Jestem na końcówce studiów, które już w połowie ich trwania zaczęły mnie niesamowicie męczyć. Podejrzewam, że przez presję społeczeństwa i rodziny po prostu nie miałam odwagi i siły ich rzucić, czy też zmienić. Jeszcze rok temu miałam dużą garstkę przyjaciół, na których zawsze mogłam liczyć, lecz ciąg nieporozumień doprowadził do rozpadu każdej z nich. Niektóre oczywiście według nich były z mojej winy. Z perspektywy czasu jednak widzę, iż przy początkowym obwinianiu się o bycie złą przyjaciółką, wiem że zawsze chciałam dla każdego jak najlepiej, rezygnując przy tym z wielu swoich własnych spraw. Aktualnie zostałam z trzema lojalnymi przyjaciółkami, które w większości jednak mają swoje życie (więc czasu dla mnie praktycznie brak), a ja czuję że cały czas stoję w miejscu. Nie wiem kim chce być ani do czego tak naprawdę dążę. Dodatkowo fakt, iż nigdy nie byłam w poważnym związku z każdym rokiem życia dobija coraz bardziej. Chcę kogoś poznać. Chcę poznawać ludzi. "Jakim cudem dalej jesteś sama? Wyjdź do ludzi, idź na miasto, zagadaj do kogoś". Łatwo każdemu tak powiedzieć, jednak trudniej zrobić, bo mój ambiwertyk zwyczajnie gdzieś spiexxxxxł. Staram się stawiać jakiekolwiek kroki aby poprawić swoją sytuację. Zdałam prawo jazdy, kończę pisać licencjat, odkrywam powoli swój styl i godzę się z wewnętrzną sobą. Jednak uczucie pustki nieodłącznie dalej towarzyszy mi na koniec każdego dnia. "Najlepsze" lata mojego życia aktualnie są tymi najgorszymi. Nieustannie towarzyszy mi strach, iż na starość będę żałować tego jak wyglądało moje życie. Czuję się obco w każdym miejscu i w każdym towarzystwie. To smutne, że ta otwarta i pełna radości dziewczyna po prostu gdzieś zaginęła i obawiam się, że już może nie wrócić. Mam nadzieję, że wrócę tu kiedyś i czytając ponownie ten komentarz uśmiechnę się, ponieważ moje życie pójdzie chociaż troszkę do przodu. Trzymajcie się wszyscy. Mam nadzieję, że każdy w końcu znajdzie swoje szczęście i miejsce na ziemi. Pozdrawiam cieplutko i trzymam kciuki.

15.05.2024 Przez długi czas wszystko było w porządku, ale stare demony wracają i ponownie czuję się tak, jak kiedy znalazłem ten film po raz pierwszy. Wiele osób mówi, że studia to najlepszy okres życia. Boże, jeśli T O jest najlepszym okresem, to co będzie potem? XD W sumie to zostałem totalnie sam, w nudnej i powtarzalnej robocie, na gównokierunku, którego nienawidziłem od samego początku i poszedłem dla rodziców. Jest źle. Szanuję, jeśli przeczytał*ś do końca

Mam już dość Moja choroba postępuje Jakiekolwiek szczątki nadziei miałam, dawno już pomarly Chajs na gorzałę wyszedł Tracę kontrolę Co ja zrobiłam nie tak

czuję się zwyczajnie zagubiona w życiu. niby 22 lata na karku, a gówno tak naprawdę zrobiłam. nie mam normalnej pracy, a wyprowadzka nawet do małego pokoju kosztuje krocie, więc męczę się z toksyczną rodziną. nie umiem dorosnąć, w głowie dalej mam te jebane 16 lat, jakbym zatrzymała się w rozwoju. niby byłam na obiecujacych studiach, wszyscy byli dumni że pierwsza z rodziny będę wykształcona... gówno z tego wyszło, po pół roku przestałam tam chodzić i po jakimś czasie wróciłam do rodzinnego domu, gdzie znowu czułam się obco. wszystko mnie zaczyna przerastać, nawet głupi telefon do lekarza... nie umiem podjąć żadnej decyzji, nieważne czy dotyczy ona kolacji czy czegoś, co potencjalnie miałoby wpływ na moją przyszłość. kompletnie nie mam sensu siebie, jakiejś osobowości, tożsamości, patrzę w lustro i nie widzę "siebie", tylko jakąś ruinę człowieka. patrzę też na znajomych ze szkoły i myślę sobie, co jest kurwa ze mną nie tak? co poszło źle? miłość? dobry żart. nigdy się w nikim nie zakochałam, nigdy nie miałam relacji, gdzie byłaby ta obustronna miłość. czuję się wybrakowana od środka, jakbym nie umiała kochać i to mnie codziennie rozpierdala psychicznie. wmawiam sobie, że to aromantyczność, a z drugiej strony tak bardzo chcę kogokolwiek pokochać. tak zwyczajnie. chciałabym mieć jakichkolwiek znajomych na miejscu, nie tylko internetowych za oceanem. kogoś, kto dałby radę szybko przyjść, porozmawiać o wszystkim i o niczym i zrozumieć - a przynajmniej się postarać. samotność mnie zżera, nie mam tu całkiem nikogo. nie widzę w niczym sensu. kiedyś rysowałam, grałam na gitarze, aktywnie uczyłam się języków i było okej, nawet kiedy było chujowo. teraz kompletnie nie mam siły żeby cokolwiek ze sobą zrobić, ruszyć tyłek z łóżka i jakoś ogarnąć życie. gitara się kurzy, podręczniki sprzedane, tablet graficzny też. próbuję cokolwiek narysować na papierze i nie jestem w stanie nic wymyślić. nie widzę sensu żadnych hobby, skoro i tak wypalam się po dwóch tygodniach. jak ktoś podsumował pod doomer myslovitz - "brak powodu żeby żyć, brak powodu żeby umrzeć" i tak sobie wegetuję, bo życiem tego nie nazwę. ile jeszcze wytrzymam? nie wiem. jak mi kiedyś bipolar pierdolnie to może będę mieć odwagę się zahuśtać, wydaje mi się że teraz to już tylko kwestia czasu. ostatnio obiecałam sobie, że jeśli do 30 urodzin nie wyjdę z dołka, to będzie magik. nie mam siły ani zamiaru więcej się męczyć. trzymajcie się mordy, może chociaż część z nas odbije się od dna - bo nawet jedna osoba która wróci "do żywych" to sukces.

Miłość to trucizna życia

Nie martwcie się za bardzo nad tym co było, warto walczyć i iść dalej, wierzę w Ciebie i w Was.

Może i jesteśmy wszyscy nie znajomymi na internecie, ale łączy nas jedno. Każdy z nas ma coś na sumieniu. Czy to kłótnia o zabawkę Czy to myśli samobójcze, Każdy. Nie jesteście sami.

Właśnie wracam do domu pociągiem po tym jak zerwała ze mną miłość życia i próbuje nie płakać. Musiałem się tym podzielić wybaczcie

Pamiętam jak pisałam komentarz i teraz mając 28 lat jestem doklayw tym punkcie, studia, studia zaoczne oczywiście, poczucie straconego czasu, zdrowia, nerwów, nie ma przyszłości, nie ma nadzieji, choroby które mnie niszczą, depresja, zaburzenia lękowe, CPTSD. Trzymajcie się ciepło jeśli jeszcze żyjecie.❤

Do wszystkich tutaj - będzie lepiej. Może nie za tydzień. Może nie za miesiąc a nawet i za rok. Ale będzie.

Rozumienie ze słuchu vs słyszenie z widzenia. 😊😊😊

Siedzę w domu, nie udana orzygoda w Niemczech, okazalo się, ze nie nafaje sie do żadnego zawodu i nic nie umiem, nie mam dziewczyny u nawet nie szukam, uciekłem w MGTOW. Rzucam fajki, dzis 12 dzien ookazuje na apce, zrobiłem chociaż remont kuchni na bezrobociu, trafila mnie depresja i to potężna. Myske, żeby skończyć ze sobą, chociaż te myśli nie sa jakimś aktem desperacji, a raczej nie chce mi sie już dłużej męczyć bo nie widze większego sensu swojego istnienia na tym łezpadole. Ciągły stres i strach oraz lek, ktory próbuje skrywać maską i dibra miną, wyczerpuje to, siedze sam w mieszkaniu, mieszkam sam i nawet mam wrazenie, ze sasiedzi słuchają czego słucham przez sciany heh nie chce mi sie iść na siłownię, zadzwonic, pojechać, zrobić obiad, trochę mi wstyd przed rodzicami, gdy mnie odwiedzają, ze tak zapuscilem mieszkanie. Nie potrafię sie zmienić i robić oraz postępować tak jak powinienem. Odczuwam niepohamowany smutek i żal, ze lepsze czasy to juz byly, teraz juz pozostanie wegetacja... Dzieki

Panowie spotykamy się tutaj wszyscy w trudnych chwilach, wierzę w was i życzę najlepszego, mimo, że u mnie nie jest kolorowo…

Witam wszystkich. Historia którą teraz opowiem może wielu wydać się głupkowata i gówniarska ale dla mnie to prawdziwa zagwozdka i powód zmartwień, ale może ktoś lepiej niż ja zna się tutaj na relacjach damsko-męskich i powie co powinienem zrobić Mam 18 lat, chodzę do IV klasy liceum. Możnaby rzec że od początku liceum bardzo podoba mi się pewna dziewczyna. Problem polega na tym, że chodzi ona do tej samej klasy co ja przez co zawsze bałem się do niej zagadać, zaprosić ją gdzieś bo nie tylko bałem się odrzucenia przez nią ale też plotek na mój temat na forum klasy, kompromitacji, docinek i tego typu rzeczy. Ale po kolei... Minęły mi tak 3 klasy liceum, po drodze miałem epizody z innymi dziewczynami ale nie będę rozwijał tutaj wątków pobocznych bo w tej sytuacji nie ma to aż takiego znaczenia. Przez 3 klasy liceum nie zdecydowałem się na żaden znaczący krok aby ją poznać, zaprosić gdzieś czy zrobić cokolwiek. Oprócz rzadko ale zdarzyło się siedzieć z nią w ławce, powiedzieć jej cześć, wymienić parę zdań i tyle. Zawsze wątpiłem w to że moja osoba wogóle ją interesuje, często próbowałem o tym wszystkim zapomnieć ale jednak uczucia do niej były silniejsze i cierpiałem przez to wszystko. Nie miałem też do niej zbytnio podejścia bo nie kumplowalem się zbytnio z jej przyjaciółkami ani nic, ona też sprawiała wrażenie dziewczyny która miała generalnie "wywalone" na większość klasy. Ale pomijając już wątki poboczne przechodzimy do ważnego wydarzenia które stało się w te wakacje. Zdałem się na odwagę i napisałem do niej czy nie chciałaby wybrać się gdzieś na kawę w tym tygodniu itd. Nigdy generalnie ze sobą nie pisaliśmy oprócz jednego razu jak chciałem zaprosić ją na szkolny taniec ale miałem pecha bo później okazało się że nie ma już miejsc. Tak czy siak ku mojemu zdziwieniu odpisała coś w stylu: "Strzała, jasne możemy się spotkać tylko teraz jestem w Szkocji u brata i jestem w Polsce dopiero od sierpnia". Ucieszyłem się i musiałem być cierpliwy. Ale doczekałem jej przyjazdu i do randki z nią faktycznie doszło. I ku mojemu zdziwieniu wszystko teoretycznie poszło dobrze. Fajnie nam się rozmawiało, ona wyglądała na zadowoną, uśmiechniętą, potem byliśmy na spacerze, potem nad zalewem. Pod wieczór powiedziała że musi wracać bo musi pomóc rodzinie pakować się czy coś bo idzie na pielgrzymkę w weekend. Mówię no ok, odprowadziłem ją. Przytuliłem ją i pożegnałem. Powiedziałem coś w stylu że fajnie byłoby się jakoś spotkać po tym jak wrócisz z pielgrzymki. Ona odpowiedziała: "coś się ogarnie" Uśmiechnęła się i poszła do domu. Byłem zadowolony. Liczyłem na to że coś z tego może być. Po pielgrzymce napisałem jej jak tam było itd. Pisała ze wszystko ok itd. Ale nie przedłużając niestety odpisywała mi do dłuższym czasie i krótkimi wiadomościami generalnie za każdym razem gdy do niej pisałem choć nigdy mnie nie zlała i była miła ale wtedy zrozumiałem że ona mimo tego wszytkiego nie musi być mną jakoś bardzo zainteresowana i zwyczajnie może nie czuć do mnie tego co ja nawet jeśli mnie lubi. Minął tydzień, dwa, zapytałem się jej czy nie chciałaby się gdzies spotkać znowu. Ale ona odparła że niestety nie ma zbytnio czasu, zdała prawo jazdy i świętuję z rodziną itd itd. Napisałem w końcu że jak będzie miała czas i ochotę to niech da mi znać. I co? Nie napisała nic. 4 września wróciliśmy do szkoły. Uznałem że ma na mnie wyjebane i nawet się z nią nie witam ani nic. I już nie wiem czy to ja coś zjebałem, czy to ona po prostu mnie nie chce, czy może nie chce mieć np chłopaka w klasie bo to zawsze jest jakaś bariera i sama przez to cierpi bo jak ją widzę to faktycznie jest trochę przybita i mnóstwo innych powodów. Chodź dziwi mnie to że jednak poszła ze mną na randkę bo spodziewałem się czegoś w stylu: "nie, dzięki" I wtedy sprawa byłaby jasna. A w tej sytuacji nie wiem co mam zrobić. Tak bardzo chciałbym znać całą prawdę ale ani ona ani jej psiapsi przecież mi jej nie wyjawią. Ale generalnie teraz sedno sprawy jest takie że nie wiem czy mam jeszcze coś próbować, gadać z nią w klasie, witać się z nią itd czy mieć już wyjebane i zapomnieć o wszystkim. Choć próbowałem ale kurwa ja serio jestem zakochany i nie mogę o niej przestać myśleć. Tym bardziej że na codzień ją widuje. Myślałem już nawet nad tym aby spytać się jej bestie co ona o mnie tak naprawdę myśli bo to by wyłożyło karty na stół ale to też jest ryzykowne bo wcale nie mam z jej bestie najlepszego kontaktu i nie mam też pewności że nie wypepla tego o co się jej pytałem. Pewnie napiszecie teraz że jestem debilem, nieporadny, dziwak ale uwierzcie mi sytuacja skomplikowana, nie dała mi kosza ale też nie wykazuje chęci i teraz jest jak jest. Proszę dajcie mi jakieś rady bo już sam nie wiem co mam ze sobą zrobić. Cierpię przez to, ona jest cudowna i póki nie będę wiedział na 100% że to koniec nie poddam się. Pozdrawiam. PS. Minęło już trochę czasu. Mam wrażenie że jednak ona o mnie myśli i że nie ma na mnie wyjebane. Zmieniłem stylówke w klasie, ona ewidentnie też. Czasem jak przechodzę koło niej to patrzy się na mnie, ale najczęściej patrzy się jak stoi dalej ode mnie, żeby nie było to ewidentne. Często widzę ją też z koleżankami jak stoją, zerkają na mnie i prawdopodobnie omawiają także mój temat. Wiem, że jestem zafiksowany na tym punkcie i pewne rzeczy mogę wyolbrzymiać, ale czasem naprawdę tak to wygląda. I koniec końców nie wiem czy po prostu mnie zbytnio nie chciała bądź byłem jej obojętny czy może była zainteresowana tyle że się ze związek w jednej klasie w naszej sytuacji jest kompletnie niemożliwy z pewnych przyczyn. Oboje doskonale to wiemy. I nie mam pojęcia co robić bo nie wiem czy jest sens czekać aż do matur i wtedy w sumie wszytko wyjaśnić bo będzie mi już wszytko jedno, ale BARDZO chciałbym znać po prostu prawdę co o mnie myśli itd. Ale narazie jak jestem tu, w szkole nie zapytam się jej przecież wprost: ej, nie chciałaś się ze mną zobaczyć po prostu czy wiesz ze my w jednej klasie to niemożliwy scenariusz? Ehh.. Spytacie czemu właśnie ona skoro jesteśmy w jednej klasie itd. No... Serce nie wybiera, dla mnie ona jest śliczna itd i nic na to nie poradzę. W między czasie próbowałem nawet związków z innymi dziewczynami ale tak szybko jak się to zaczynało tak szybko się kończyło. Nigdy nie czułem żeby to było to, nigdy nie czułem tego co przy niej. I nie gadajcie żebym olał i poszukał sobie innej dziewczyny. Po pierwsze ja nie chcę innej bo chce jej. Po drugie nie chce szukać dopóki nie dowiem się całej prawdy bo być może to jeszcze nie jest koniec, ale już sam nie wiem. Ale wiem że nie ma chłopaka. Co byście zrobili na moim miejscu, jest sens to ciągnąć?

Jest stabilnie. Nie mam dziewczyny lecz chce to zmienić podkochuje się w mojej przyjaciółce. czy na pewno warto? jakby, kocham cię pola

Ja już mam dość wszystkiego, życie mi się zawaliło. Ta sekcja komentarzy to safe space dla wszystkich, trzymajcie się kochani, bo ja nie wiem ile więcej wytrzymam

Jak co roku w walentynki trzeba wrócić do tego dzieła kultury

Lvl 30, prawie 31. 12/02/24. Godzina 6:31. Jak zwykle na 8 do pracy oddalonej 75 km jadę pociągiem. "Dzień dobry, proszę bilety do kontroli", "Ktoś z Państwa się dosiadał?" Słyszę kilka razy na dzień. Za oknem czarno, gdy będę wracał będzie tak samo. Rutyna. Za dwa dni Walentynki spędzone znów samotnie, kolejna którą kocham mnie odrzuciła. Praca daje szanse na niezły zarobek i możliwości - majówkę spędzę prawdopodobnie za oceanem, parę dni później odbiorę nowe auto wprost z salonu ale chetnie oddałbym to wszystko aby być z nią. Za wielką wodę lecę w pojedynkę. Samotność i nieodwzajemniona miłość to jak wampir który wysysa z Ciebie chęci do życia i dalszych prób znajdowania tej jedynej osoby.

Nie musze mówić czemu tu jestem.. Jeszcze walczę. ;/

Ostro.

XDDDD

Hej! Czy życie doprowadziło cię tutaj w poszukiwaniu otuchy? Czy znajdujesz się w ciężkiej sytuacji i chciał/a byś po prostu wygadać się lub poczuć się dla kogoś ważny/a? Czy chciał/a byś poszerzyć swój krąg znajomości? Jestem 22-letnim studentem we Wrocławiu który chętnie pomoże ci w granicach swoich możliwości. Sam znajdowałem się wielokrotnie w nieprzyjemnych sytuacjach z których nie widziałem wyjścia. Myślałem że nie może być lepiej. Nawet w momencie pisania tej wiadomości nie znajduję się w sytuacji idealnej, ale wiem, że nawet najczarniejsze dni można pokonać. Mam w miarę sporo czasu wolnego i chętnie poznam się z paroma osobami z którymi mam nadzieję uda się nawiązać znajomość. Nawet jeśli jedynie chcesz powiedzieć o swoich problemach komuś kto całym sercem ich wysłucha, zrobię co mogę aby to zapewnić. Możesz odpisać do mnie tutaj, na discordzie pod nazwą "yemven" lub zapytaj o jakiekolwiek inne social media. Postaram się pomóc.

Jak wszyscy to i ja Mam już dość ostatnie 9 lat mojej młodości zmarnowałem, w klasie zawodowej przez 3 lata nie znalazłłem przyjaciół, dziewczyny chęci do życia przez swoją otyłość, kiedy udało mi się osiągnąć upragniony cel i schudłem nic się nie zmieniło nadal jestem sam skończył bym już to wszystko lecz jest mi żal mamy która musiała poświęcić życie na moje wychowanie sama bo stary odszedł gdy byłem jeszcze dzieckiem, mimo że mam pracę nienawidzę jej, kładę się z nadzieją że już nie wstanę, jedyny promyk nadzieji w tym roku jest taki że udało mi się wyrwać z narktykowego nałogu lecz zaczełem popadać w alkoholizm, próbowałem zająć głowę serialami i firmami lecz radości głównych bohaterów niszczy mnie, nie wiem jak długo jeszcze pociągnę mam nadzieję jak najkrócej.

23:04 2 stycznia 2024 wbilem tutaj se posłuchać takiej o to skaldanki i dziki ci wielkie xe chciało ci sie to skeljic naprawde jast taki klmiacik zajbisty❤️

Witajcie w nowym roku.

Nie wiem czemu, ale mam ogromny sentyment do oryginalnej składanki. Szkoda że ją zdjęli.

Przed świętami zdalem ostatni egzamin. 5 lat walczenia z wykladowcami i uczenia sie tego wszystkiego. #nigdywiecejstudiowania

kurwa mam dość siedzę przed tym pistoletem i się zastanawiam...

Powodzenia wszystkim tu zgromadzonym :) Trzymajcie się mordy, zawsze wszystko się jakoś układa.

Przejebane i tyle to życie ale jakoś trzeba dzwigac robić swoje

Największy debil słucha tego na swoim telefonie wracając z wycieczki szkolnej i spędzając samotnie swoje urodziny

<3

Piszę ten komentarz dlatego, że jest mi teraz smutno - mam 22 lata zaraz 23 , studiuję, pracuję w korpo i uczę się do przedmiotu z warunku który zawaliłem, najbardziej doskwiera mi w życiu samotność, nie mam nikogo bliskiego żyję w dużym w mieście, mieszkam z bratem ale on nie ma dla mnie za wiele czasu. Kiedyś byłem w zwiazku 6 mies, jak się okazało z borderką co odkupiłem, depresją, wielomiesięczną psychoterapią i dochodzeniem do zdrowia. Nie wychodzi mi z dziewczynami, nie jestem w stanie zbudować ani utrzymać żadnej znajomości. Ostatnio miałem dwa epizody gdy zostałem znowu zraniony. Niby mam wszystko bo nie głoduję i mam gdzie mieszkać ale bardzo przytłacza mnie samotność. Ostatnio tez nie mam połowy łazienki gdyż została wyburzona, zostaje mi mycie sie w misce i 1 raz w tygodniu prysznic na basenie. Wstyd mi wyjsc do ludzi. Nie jestem jakis brzydki, ani głupi ale i tak zawsze jakieś potkniecia, warunki, odrzucenia czy złe wybory...

Stworzyłam to konto tylko po to żeby dodać ten wpis Mam 18 lat Najbardziej boli mnie w moim życiu to że nigdy nie przeżyłam miłości typowo romantycznej. Nie mogę patrzeć na moich znajomych którzy są w związkach albo którzy z kimś kręcą. Nie mogę pojąć jak może to być dla kogoś tak łatwe. Mimo to niczego podobnego w moim życiu nigdy nie doświadczyłam. Marzę o nastoletniej miłości. Zawsze marzyłam. Rozmawianie z chłopakami przychodzi mi bardzo łatwo i mogę powiedzieć że zawsze znajduję z nimi wspólny język. Zawsze zastanawiam się dlaczego. Dlaczego nie ja? Dlaczego nikt nie może spojrzeć na mnie inaczej? Ja sama twierdzę że na prawdę mam bardzo fajną osobowość jednak wiem że nie tylko to się liczy. Największym wyznacznikiem jest wygląd. O sobie powiedziałabym że nie jestem brzydka. Nawet się sobie podobam. Jedynym kompleksem który w sobie napotykam jest moja nieduża nadwaga. Cały czas chudnę. Staram się ćwiczę i dalej nikt się mną nie interesuje. Czuję się przez to coraz gorzej. Po prostu tak bardzo chce tego doświadczyć że popadam w obłęd. Jeśli macie swoją drugą połówkę którą na prawdę mocno kochacie bardzo wam zazdroszczę. Trzymajcie się

👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻BRAWO BRAWO 👏🏻 👏🏻👏🏻👏🏻🥳DLA JICH

i kocha ciebie cały świat...

Moze troche wyjade z patusiarskim komentarzem w porownaniu do reszty tutaj, ale tez czuje, ze przespalem (przecpalem) zycie, najlepszy przyjaciel grzeje puche, jeszcze poltora roku, widzimy sie na widzeniach i rozmawiamy na tyle ile jest mozliwosci przez telefon, ale czuje, ze kogos brakuje. 9 rok w cugu amfetaminowym, jakos zawsze sie wykaraskam, ale czuje, ze wszystko siada coraz mocniej na glowe. Trudno wyrwac sie ze szponow tego dranstwa, mialem okazje byc z naprawde piekna i urocza blondynka, wybralem dragi za co pluje sobie w brode do teraz. Pierwsza licealna milosc rowniez przez to stracilem, duzo przegralem w swoim zyciu na wlasne zyczenie, dazac do tego z uporem maniaka (narkomana). Trzymajcie sie i stroncie od rzeczy, ktore daja wam poczucie szczescia na chwile a ktore wciagaja was w bagno nawet nie wiecie kiedy. Po paru latach przypomnicie sobie ten moment, czy byl tego wart? Pozdrawiam rowniez wszystkich DDA, jesli myslicie, ze krzywdzicie tylko siebie, nie zapominajcie o ludziach, ktorzy sa w okol was. Wasza zla forma krzywdzi rowniez ich. Piona.

Kurwa mać, jak to jest mam 27 lat, piękna żona wlasne mieszkanie (co prawda na kredycie), fajną i pezyjemną pracę. Hobby ktorym jarają sie wszyscy nowo poznani. Nie mam problemu pogadać z kazdym i o wszystkim, ale.. przychodza takie dni jak teraz, że mam ochote siedzieć i nigdzie nie wychodzić. Jakby przelezec ktorys miesiac bo ciagle czuje sie zmeczony, zmęczony do granic mozliwosci.. ja muszę odpocząc. czy to jest mój dzień świra?

Nie wytrzymuje z samym sobą. Zacząłem słuchać takich typów playlist. Myślałem, że jak zacznę się lepiej uczyć to będzie dobrze. Jest jeszcze gorzej. Jestem na siebie zły, ponieważ dostałem głupią trójkę z biologii. Zdaję sobie sprawę, że potem o tym zapomnę, ale zabawne jest to, że cieszyłem się, myśląc, że dostanę dobrą ocenę. Boję się co będzie potem. Nie wiem, jakie liceum wybrać. Czy w ogóle egzaminy pójdą mi dobrze. Boję się o własne jutro. Nie radzę sobie z samym sobą. Za chwilkę będzie nowy rok. Nawet sie nie zastanawiam czy to będzie dobry rok. Wszystko jest takie same, moje życie z każdym rokiem miesza się z narastającą nostalgią. Ja sam dla kogoś będę nostalgią. Nie wiem po co to pisze, nie wiem kim jestem.