Dzwonek do drzwi to urządzenie sygnalizacyjne, zwykle umieszczane w pobliżu drzwi wejściowych do budynku. Gdy gość naciska przycisk , dzwonek dzwoni wewnątrz budynku, ostrzegając mieszkańca o obecności gościa. Chociaż pierwsze dzwonki do drzwi były mechaniczne, aktywowane przez pociągnięcie za sznurek podłączony do dzwonka, współczesne dzwonki do drzwi są elektryczne, obsługiwane za pomocą przełącznika przyciskowego. Współczesne dzwonki do drzwi często zawierają domofony i miniaturowe kamery wideo w celu zwiększenia bezpieczeństwa.
Historia
Mechanizm dzwonka z 1884 roku na Alei Andrássyego w Budapeszcie
Antyczny dzwonek sklepowy z napędem mechanicznym na sprężynie skrętnej
William Murdoch , szkocki wynalazca, zainstalował w swoim domu w Birmingham w 1817 roku szereg własnych innowacji ; jednym z nich był głośny dzwonek do drzwi, który działał dzięki rurowemu układowi sprężonego powietrza. [ 1 ] Prekursor elektrycznego dzwonka do drzwi, a konkretnie dzwonek, którym można było zadzwonić z odległości za pomocą przewodu elektrycznego, został wynaleziony przez Josepha Henry'ego około 1831 roku. [ 2 ] Na początku XX wieku elektryczne dzwonki do drzwi stały się powszechne.
Przewodowe dzwonki do drzwi
Stare gałki do dzwonka do drzwi w Edynburgu , Wielka Brytania . Nie jest jasne, czy dzwonki były uruchamiane za pomocą drutu i kół pasowych, czy za pomocą połączenia elektrycznego.
W większości przewodowych systemów przycisk na zewnątrz obok drzwi, zlokalizowany na wysokości klamki, aktywuje urządzenie sygnalizacyjne (zwykle dzwonek , dzwonek lub brzęczyk ) wewnątrz budynku. Naciśnięcie przycisku dzwonka do drzwi, jednobiegunowy, jednopołożeniowy (SPST) przełącznik przyciskowy chwilowo zamyka obwód dzwonka do drzwi. Jeden zacisk tego przycisku jest podłączony do zacisku transformatora . Transformator dzwonka do drzwi obniża napięcie prądu przemiennego 120 lub 240 V do niższego napięcia , zwykle od 6 do 24 V. Drugi zacisk transformatora łączy się z jednym z trzech zacisków urządzenia sygnalizacyjnego. Kolejny zacisk jest podłączony do przewodu, który biegnie do drugiego zacisku przycisku. Niektóre urządzenia sygnalizacyjne mają trzeci zacisk, który wydaje inny dźwięk. Jeśli jest inny przycisk dzwonka do drzwi (zwykle w pobliżu tylnych drzwi), jest on podłączony między transformatorem a trzecim zaciskiem. Uzwojenie pierwotne transformatora , będące pod ciągłym napięciem, pobiera stale niewielką ilość energii (około 1 do 2 watów) w trybie gotowości ; systemy z podświetlanymi przełącznikami przyciskowymi mogą pobierać podobną ilość energii na każdy przełącznik. [ 3 ] [ 4 ] Kompromisem jest to, że okablowanie do przycisku przesyła wyłącznie bezpieczne, niskonapięciowe zasilanie odizolowane od uziemienia .
Powszechnym urządzeniem sygnalizacyjnym jest jednostka dzwonka składająca się z dwóch płaskich metalowych rezonatorów prętowych, które są uderzane przez tłok obsługiwany przez solenoid . Płaskie pręty są dostrojone do dwóch przyjemnych tonów. Gdy przycisk dzwonka jest naciśnięty, tłok solenoidu uderza w jeden pręt, a gdy przycisk jest zwolniony, sprężyna na tłoku odpycha tłok do tyłu, powodując uderzenie w drugi pręt, tworząc dźwięk dwutonowy („ ding-dong ”). Jeśli używany jest drugi przycisk dzwonka, może być podłączony do drugiego elektromagnesu, który uderza tylko w jeden z prętów, aby stworzyć dźwięk jednotonowy („ ding ”). Alternatywnie, drugi przycisk może zasilać pojedynczy elektromagnes za pośrednictwem oscylującego przełącznika (często przełącznika przechylnego rtęciowego ), aby uzyskać „ćwierkający” dźwięk („ ding-dong-ding-dong-ding-dong ”). Edwards Sylvan C-26 miał obie dodatkowe cechy, pasując do trzech drzwi. [ 5 ] Niektóre dzwony mają dzwony rurowe zamiast prętowych.
Bardziej wymyślne dzwonki do drzwi odgrywają krótką melodię, np. Westminster Quarters .
Dzwonki do drzwi dla osób niedosłyszących wykorzystują sygnalizację wizualną - zazwyczaj żarówki - a nie sygnalizację dźwiękową. [ 6 ] [ 7 ]