Dniem czy nocą idzie­my wy­trwa­li,
w bi­twach ogień har­tu­je nam pierś,
my­śmy daw­no już dro­gę wy­bra­li,
je­śli na­wet po­wie­dzie - przez śmierć.
Więc na­przód, niech broń roz­dzie­ra,
niech kula szy­je jak nić,
trze­ba nam te­raz umie­rać,
by Pol­ska umia­ła znów żyć.
Bo czy las nam za­hu­czy jak mo­rze,
czy w bruk mia­sta ude­rza nasz krok,
W na­słuch ser­cach trze­po­cze sie orzeł,
każ­dy pan­cerz prze­pa­li nasz wzrok.
[po 16.V.1944 r.]

Krzysztof Kamil Baczyński