മുത്തിന്റെ മൗത്ത്.... ✨🎶
"പുണ്യ മദീനത്തെ കുടിലിന്റെ മുറ്റത്ത്
സങ്കടപ്പേമാരി പെയ്തു...
ആ മാരിയിൽ കണ്ണീരണിഞ്ഞു...
പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന പൂമുഖം കാണാതെ
അംബരം പോലും കരഞ്ഞു...
വ്യഥയോർത്തന്ന് മൗനിയായ് നിന്നു...
നോവാൽ ഇടറുന്ന അധരം പറഞ്ഞതും...
ഉമ്മത്തീ എന്നതല്ലേ...
മലകുൽ മൗത്തിന്റെ കൈകൾ വിറച്ചൊരാ...
നേരം അനുവാദമോതീ-
നാഥനേ കാണുവാനായ് കൊതിച്ചു...
മോളേ പൂന്തേനെ, വരണം എൻവഴിയിൽ സ്വർഗീയ ലോകമിൽ കാത്തിരിക്കാം...
കരളിൻ കരളാണെ, കരയും കൺതടങ്ങളാശ്വാസ
വാക്കിനാൽ തെളിഞ്ഞു കണ്ടേ...
അലിവായ നബിയോരെ സൗന്ദര്യവും - പിന്നെ
പ്രഭായാർന്ന നൂറും മയങ്ങി...
ഒഴുകും അലകളായ് കണ്ണീർ കടലായ് മദീന...
അരികേ അങ്ങില്ലെങ്കിൽ - ഇനിയൊരു നാളുമില്ല
ബാങ്കിന്റെ ഈണമെന്നോതി ബിലാൽ
തിരുമുഖമില്ലെന്ന് - പറയുകിലെന്റെവാളെടുക്കും
ആ ജീവനെന്നുമർ പറഞ്ഞ്...
പ്രണയം... പറയും സഹാബത്തും
അന്ന് മജ്നൂന്റെ നാദം മൊഴിഞ്ഞു...
നിറയും... അലകളായ്... കണ്ണീർ കടലായി മാറി..."