Відео

Ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή τη συλλογή, ευτυχισμένη συνάντηση μουσικής, φωνής και μπαγκέτας Μαέστρου!!!

Σε τ τη

Υπέροχη μουσική!

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

Μουσικές που.δι'νουν χαρά στην ψυχή και ζωντάνια στη μνήμη!!! Ευχαριστούμε πολύ!!!!!!

Συγκλονιστική ανάρτηση.....ευχαριστούμε πολύ.....!!!!!!

Ένα κι ένα τα κομμάτια, και με στίχους, και στην ορχηστρική τους εκδοχή εδώ!

🎼Απέραντα Χωράφια Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλιώς, τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλιώς. Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός, παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός. Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου, σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου που τον κόσμο αλλιώς τον φανταζόμουνα μικρός. Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά. Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά. Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη, ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά. Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν, ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί. Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά. Κέρδισα απ’ τον ήχο της μια καθαρή εικόνα, εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ. Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά. Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα, διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά. Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ, απόφαση σκούρα, μια κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί για να φύγω... για να φύγω... Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε, τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί. Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί. Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο, απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός. Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη, τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά. Αγάπη.... αγάπη.... Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό ευρέθηκα να παίζω. Με μια κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές, εμένα να προδίδω. Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές το άχτι τους να βγάζουν, Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός μαζί του για να ζήσω. Μάθημα που διδάχτηκα δε θέλησα να δώσω κι έτσι ο εαυτός μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτός. Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό. Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός. Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πώς νά ‘μαι σκληρός, να αντέχω... Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού. Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει, την πεθαίνει... Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό. Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων μού ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό». Σε κείνα τα Απέραντα Χωράφια αν είχε ζήσει, αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός, θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός. Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ. Άγχη κι αγωνίες, ψέματα, εικασίες, μακριά από ‘δώ. Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλιώς, τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλιώς. Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής, ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής. Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις, απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο. Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγάινω, μη ρωτάς για που τραβώ. Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ. Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεις 13 ποίηματα, όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα. Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός, μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός. Μόνος ήμουνα και θά ‘μαι, μόνος έζησα και ζω. Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ...

Συγχαρητήρια για την εξαιρετική αυτή ανάρτηση !!!

Μακράν ο σπουδαιότερος ελληνικός ροκ δίσκος με την αριστουργηματική ενορχήστρωση τού Κώστα Κλάββα. Μια παρακαταθήκη για τις επόμενες δεκαετίες.

Δίσκος αναφοράς!

Καλησπέρα απ τη Θεσσαλονίκη ❤ πανέμορφα τα σεφαραδιτικα 🎶🌍🕊

Μουσικές της καρδιάς μας!!!!!!!!!!!

Ο Διεθνής Μάνος Χατζηδάκις !!!

Μεθυστικό άρωμα Ελλάδας !!! Συγχαρητήρια κύριε Πιτσιλαδή !!!!!!!!

Ευχαριστούμε!! 🙏

η Μοσχολιού δεν είχε μόνο μια μοναδική φωνή αλλά και έναν σπάνιο χαρακτήρα ...ξεχώρισε από όλους τους,για το ήθος,την πίστη,τις αρχές....ΑΘΑΝΑΤΗ

Σπουδαίο άλμπουμ. Άκουσα σήμερα τυχαία το Φινάλε/Έξοδος στη Φωνή της Ελλάδος. Εδώ ο Σταμάτης και η Λίνα δινουν ρέστα. Και η ερμηνεία του Λάκη ως Λυσιστράτη ήταν πετυχημένη.

Παίζουν οι μουσικοί: Παναγιώτης Δράκος: φλάουτο. Νίκος Γκίνος, Βασίλης Σούκας: κλαρίνο. Σωκράτης Άνθης: τρομπέτα. Βαγγέλης Σκούρας: κόρνο. Πάνος Κατσιμίχας: φυσαρμόνικα. Δημήτρης Βράσκος, Μπάρμπαρα Σάουτερ, Γιάννης Ζευγάλης: βιολί. Γιώργος Κινδύνης: βιόλα. Στέλιος Ταχιάτης, Πλούταρχος Ρεμπούτσικας: βιολοντσέλλο. Πάνος Κατσιμίχας, Στέλλα Κυπραίου, Δημήτρης Λογαράς, Νότης Μαυρουδής, Θανάσης Μπίκος, Κώστας Χατζόπουλος, Νίκος Πορτοκάλογλου, Μάκης Πάντσιος: κιθάρα. Θόδωρος Κοτεπάνος, Μανώλης Γαλιάτσος, Νίκος Ξυδάκης: πιάνο. Τιμ Πάουελ, Βασίλης Παπαβασιλείου, Βαγγέλης Ζωγράφος, Μίμης Ντουτσούλης: κοντραμπάσο. Μάκης Ανδρεάτος, Σταύρος Ζιώγας, Πέτρος Παλαμάς, Νίκος Παπάζογλου: μπουζούκι. Μιχάλης Μουστάκης: πλήκτρα-ακορντεόν. Ιωάννα Άντριους: ούτι. Χρίστος Τσιαμούλης: ούτι - νάι. Νίκος Γράψας: λαούτο - ταμπούρο. Μιχάλης Κλαπάκης, Γιάννης Φιλίππου: κρουστά. Πέτρος Ταμπούρης: κανονάκι. Οδυσσέας Τσάκαλος: τύμπανα. Κατερίνα Παπαδοπούλου: μπεντίρ - ντέφι - κουντούμ - ξύλινα κουτάλια. Περικλής Παπαπετρόπουλος: σάζι - ταμπούρ. Αμίν Αλάγκαμπού: νακάρες-μπεντίρ - τυρί- λύρα κρητική & πολίτικη - ραμπάμπα - σιτάρ - λαούτο - σάζι- τάμπλα @rythmography

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Το ελληνικό κράτος από παλιά θεωρούσε τους πραγματικούς καλλιτέχνες του σαν βάρος και υπήρξε πολλές φορές αμήχανο στην αντιμετώπισή τους. Φυσικά, πάντα μπερδεύει τους διασκεδαστές με τους καλλιτέχνες, Έτσι που σαν στο δρόμο συναντά ένας κρατικός εκπρόσωπος κάποιον επιφανή ζωγράφο ή μουσικό, αυτόματα να σκάει χαμόγελο που λένε, σα να έχει μπροστά του κάποιον γνωστό κωμικό της επιθεωρήσεως. Γιατί η απαιδευσιά του και η προσπάθεια αναρρίχησης στις θέσεις, τον κατασκεύασαν να βλέπει ότι δεν του μοιάζει, απλοϊκά, με θλιβερή αφέλεια, τον ποιητή σαν στιχοπλόκο και τον συνθέτη σαν κατασκευαστή μελωδιών που συνοδεύουν το σε ταβέρνες δείπνο του. Και φυσικά, στις κρίσιμες πολιτικές στιγμές το κράτος γίνεται εχθρικό, στους καλλιτέχνες ιδιαίτερα εχθρικότερο, όταν τυχαίνει αυτοί να είναι αντίθετοι με την πολιτική κατάσταση που επικρατεί. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στη νοοτροπία των κρατούντων. Το ελληνικό κράτος δέχεται μόνον ότι το υπηρετεί και το κολακεύει. Υπήρξε πάντοτε αντιπνευματικό και εξακολουθεί να είναι. ΓΙΑ ΤΗ «ΣΟΒΑΡΗ» ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ Όπως το τραγούδι δέχεται στην περιοχή του όλους τους εμπόρους και τους αυτόκλητους παρασιτικούς, έτσι και στη σοβαρή λεγόμενη μουσική ενυπάρχουν σχεδόν κυρίαρχα όλοι οι ψυχικά και σωματικά ανάπηροι, οι άρρωστοι και ανίκανοι, έτσι που η στειρότητα και η επίδειξη μιας αφελούς μουσικής γραμματικής, να θεωρείται Μουσική, να γίνεται αυτοσκοπός, κάτω απ' το κακοραμμένο μαυρόασπρο ένδυμα των συναυλιών. Οι εξαιρέσεις με ταλέντο είναι τόσο λίγες, όσο κι αυτοί που αληθινά περιέχουν την ουσία του τραγουδιού. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι υπόλοιποι, διαχωρισμένοι με φανατισμό στις περιοχές του σοβαρού και μη, οικοδομούν συνδέσμους, σωματεία και συνδικαλιστικές οργανώσεις, διεκδικώντας την αναγνώριση, την εκπαίδευση των ελληνοπαίδων στα Ωδεία, με το αζημίωτο, και τις ποικίλες κρατικές ενισχύσεις. Να τους αποφεύγετε. ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

ΣΤΟ ΣΕΙΡΙΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΠΑΙΔΙΑ Σ' αυτήν την υποβαθμισμένη αξιών και ποιότητας ζωής που μας επιβάλλουν να ζούμε οι καιροί, σ' αυτήν τη μολυσμένη ατμόσφαιρα ενός ξέφρενου κομματικοποιημένου λαϊκισμού που μας κυκλώνει από παντού με τις ευλογίες του κράτους, των καιροσκόπων και των ανίδεων πολιτικών εκπροσώπων, θέλει θάρρος πολύ να περιφέρεσαι στον ελλαδικό χώρο για να βρεις τους συντρόφους σου «άνθη, πουλιά, ελάφια» και να επιμένεις να τους πεις ένα τραγούδι προσωπικό και δύσκολο, που να μην κολακεύει τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους συνδικαλιστές κι όλους τους άσχετους. Οι συνεργάτες μου κι εγώ δεν παριστάνουμε τον Χριστό με τους Αποστόλους. Πιστεύουμε στην ακριβή εργασία, ασκούμεθα για να την πραγματοποιούμε και φυσικά την επιτυγχάνουμε. Ο ΣΕΙΡΙΟΣ είναι ο ναός μας κι εμείς ιερείς του. Ο ΣΕΙΡΙΟΣ εκπροσωπεί τις μουσικές μου επιλογές και το κέφι μου. Όποιος το δει διαφορετικά θα κάνει λάθος. Πιστεύω πως δουλεύοντας τόσα χρόνια στον τόπο μου, δικαιούμαι να επιβάλω χωρίς χρονοβόρες «δημοκρατικές διαδικασίες» τις προτιμήσεις μου, την ατμόσφαιρά μου, το τραγούδι μου πείτε το γράφουν άλλοι, είτε εγώ ο ίδιος και να μην υποχρεούμαι να παίρνω υπ' όψη μου τις αντιρρήσεις ή τις αρνητικές αντιδράσεις μιας καινούργιας συνεχώς υπόπτως, ενισχυόμενης τάξης Ελλήνων πολιτών. Των φορολογουμένων - όπως τους αποκαλούν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της. Επίσης, αδιαφορώ για τους ατάλαντους - όσο κι αν έχουν οποιεσδήποτε κυβερνητικές προσβάσεις - για τους μετρίους - όσο κι αν είναι καλώς συνδικαλισμένοι και για τη συμπλεγματική παραδημοσιογραφία - όσο κι αν παίρνει συνεχώς εύσημα κυβερνητικά κι εννοεί να απειλεί παντοιοτρόπως τους ικανούς! Ο ΣΕΙΡΙΟΣ είναι μια αντίδραση στον εκχυδαϊσμό και στη ρύπανση του πολιτιστικού μας περιβάλλοντος. Γιατί βέβαια, ούτε το αφελές αίτημα των Ελγινείων, ούτε τα σκονισμένα Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μπορούν να προκαλέσουν έστω και μια υποψία οξυγόνου. Κανένα Υπουργείο δεν είναι εστία πολιτισμού κι ακόμα περισσότερο το Υπουργείο Πολιτισμού. Συμπέρασμα: Ο ΣΕΙΡΙΟΣ δεν είναι Υπουργείο. Δεν είμαι μόνος μου ώστε να κατηγορηθώ για εγωισμό. Όλοι σχεδόν οι άξιοι συνθέτες, μουσικοί και τραγουδιστές, μετέχουν σ' αυτήν τη μουσική σταυροφορία που στοχεύει, στην επαναφορά του τραγουδιού στη ρίζα της καταγωγής του και της Μουσικής, στα ζωντανά της ρείθρα. Είμαστε φιλόδοξοι και τολμηροί. Φιλόδοξοι, γιατί επιζητούμε την επιτυχία με τρόπους δύσκολους και διόλου κολακευτικούς για ένα απροετοίμαστο κοινό. Τολμηροί, γιατί επιδιώκουμε τη συνεχή μας ανανέωση και την προβολή αδιάκοπα ενός εαυτού μας άγνωστου κι απρόοπτου. Φανατικοί εχθροί στην ημιμάθεια και τη χυδαιότητα των καιρών και των κρατούντων. Στο ΣΕΙΡΙΟ υπάρχουνε παιδιά, όπως το είπε ο Λόρκα. Οι εχθροί, και οι εγωπαθείς εξορίζονται. Γιατί όπου υπάρχουνε παιδιά, υπάρχουμε κι Εμείς.

[1/2] ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΜΙΑ «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ» ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ '62 Η επιτυχία της ΟΔΟΥ ΟΝΕΙΡΩΝ το καλοκαίρι του '62, οδήγησαν τον Γεώργιο Χέλμη σύζυγο της Μαρίκας Κοτοπούλη και μέγα θεατρικό παραγωγό του εν δόξαις Rex και την τότε και πάντα θριαμβεύουσα Αλίκη Βουγιουκλάκη στην απόφαση να με πολιορκήσουν με μια δελεαστική πρόταση. Ν' ανεβάσουμε αμέσως στην χειμωνιάτικη περίοδο που ακολουθούσε, τον ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ του Bernard Shaw με τη μορφή ενός μουσικού έργου. Και φυσικά... με τους όρους που επιθυμούσα αποδεκτούς εκ των προτέρων. Έξυπνος μεν, αλλά και αθεράπευτα μη πονηρός, την έπαθα για πολλοστή φορά. Και λέω «την έπαθα», γιατί η θεατρική επιχείρηση με την οποία συνεργάστηκα, άλλαξε πρόσωπο σαν πέρασε το πρώτο δεκαπενθήμερο της περιέργειας και της κοσμοσυρροής. Μια μουσική όχι και τόσον άνετη για εύκολη τέρψη θεατού, με απηχήσεις, διανοουμενίστικου ευρωπαϊκού καφενείου εκείνης της εποχής, σκηνικά και κοστούμια του Εγγονόπουλου, υπέροχα ζωγραφικά και γνήσια θεατρικά, αλλά χωρίς την επιθεωρησιακής υφής χλιδή που απαιτούσαν οι τότε ελληνικοί καιροί σε μια υπερπαραγωγή, σκηνοθεσία του Σολομού με κλασικές προδιαγραφές αλλά και με εμπνευσμένες αυθαιρεσίες (δεν είχαν φανεί ακόμα οι νεότεροι σκηνοθέτες μας για να μας συνηθίσουν) και τέλος, μια Αλίκη με κατάμαυρα μαλλιά, πανέμορφη μεν αλλά όχι ξανθιά όπως την είχαμε συνηθίσει. Όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να γίνουν αποδεκτά απ' το «ακριβό κοινό των τότε Αθηνών». (Όχι πώς σήμερα είναι διαφορετικό - ίσως χειρότερο - μα έτσι, για να προσδίδουμε και ολίγον ύφος Ιστορίας καταγράφοντας τις αναμνήσεις μας μ'αυτό το κάπως ανεύθυνο και ανεξέλεγκτο «τότε».) Υπήρξεν όμως κι ένα ακόμη γεγονός που επέδρασε νομίζω κατά πολύ στην αποτυχημένη πορεία των παραστάσεων. Είχα την ατυχή έμπνευση να γράψω για το πρόγραμμα ένα μάλλον ανόητο προλογικό σημείωμα, που αποκαλούσα τους Έλληνες συγγραφείς ηλίθιους. Πρέπει να διευκρινίσω πως το ανόητο του σημειώματός μου δεν οφειλόταν τόσο στην τόλμη μου να χαρακτηρίσω ηλίθους τους Έλληνες συγγραφείς. Το ίδιο το σημείωμα ήταν κακότεχνο κι ανόητο και φανερά δεν είχε τίποτ' άλλο να πει εκτός από τη λέξη που τόσο ενόχλησε. Μα χολωμένος καθώς ήμουν απ' όσα γράψανε άδικα εναντίον μου στην περίοδο της ΟΔΟΥ ΟΝΕΙΡΩΝ, βρήκα ευκαιρία το πρόγραμμα της ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ για να τους χαρακτηρίσω κατά πως τους έπρεπε. Βλέπετε «εκείνον τον καιρό», -τότε - θεατρικός συγγραφέας δεν ήταν δυνατό να υπάρξει κανείς χωρίς την δημοσιογραφική ιδιότητα. Διέθεταν στήλες καθημερινές και ήσαν παντοδύναμοι. Τους τρέμαν θιασάρχες κι ηθοποιοί και τους ανέβαζαν τα έργα. Έτσι, ασημαντότητες ζούσαν με ύφος «πνευματικών ανθρώπων» και βυσσοδομούσαν εναντίον πάντων που δεν τους μοιάζαν. Και για παράδειγμα σας υπενθυμίζω τον θλιβερό για την δημόσια πολιτεία του Σπύρο Μελά, που ταξίδεψε ως τη Σουηδία ενεργώντας να μην πάρει το Nobel ο Καζαντζάκης, τον επικαιρικό «ευθυμογράφο» Δημήτρη Ψαθά με αξιώσεις κοινωνικού ανατόμου και πλήθος άλλων που δεν αξίζει να τους αναφέρει πια κανείς. Η Αλίκη προσπάθησε να με μεταπείσει αλλά εγώ υπήρξα ανένδοτος. Κι έτσι το σημείωμά μου οδηγήθηκε στο τυπογραφείο. Δεν έμεινε πια τίποτ' άλλο απ' το να εντείνουμε τις δοκιμές και 'μεις οι τρεις να περιεργαζόμαστε με αμηχανία τα σπαθιά και τις περικεφαλαίες του Εγγονόπουλου, γνωρίζοντας πώς κείνη την ώρα τουλάχιστον τέσσερις φωτογράφοι μας φωτογραφίζουν για να μας συντηρήσουν στους επερχόμενους αιώνες. Κι ήρθεν η ώρα της πολυπόθητης πρεμιέρας, σ' ένα κατάμεστο από κόσμο Rex, με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή στην πρώτη σειρά, τη σύζυγό του, την μάνα μου κι άλλους που δε διακρίνω. Η παράσταση κύλησε εξαίσια εκείνο το βράδυ στις 11 Οκτωβρίου 1962. Η Αλίκη συγκίνησε και συγκινήθηκε η ίδια τραγουδώντας τον Μάρκο Αντώνιο. Εγώ διηύθυνα με ένταση και με την «πρέπουσα διαύγεια» την παρτιτούρα του Ροσσινικής υφής μουσικού μου σκαριφήματος, ο Καίσαρ του Καρούζου ήταν σκωπτικός και με ειρωνεία αριστερίστικης καταγωγής, η χορωδία διδαγμένη από την αχώριστη φίλη μου Έλλη Νικολαΐδου τραγούδησε με άνεση και λυρικήν ευπρέπεια τα αλεξανδρινά χορικά μου και πού και πού αφήσαμε και λίγο Bernard Shaw να σκάσει μύτη - που λένε. Τέλος, με γνήσια αυτοπεποίθηση για το επίτευγμά μας, χαιρετίσαμε προ του ενθουσιασμένου κοινού μας

[2/2] Φυσικά σαν τέλειωσε η παράσταση, πρώτοι ήρθαν να με χαιρετήσουν και να με συγχαρούν, ο Ανδρέας Παρίδης ζητώντας να του διευκρινίσω μερικές λεπτομέρειες της παρτιτούρας που δεν κατάλαβε, και η Έλλη Νικολαΐδου που έκπληκτη ακούει να της αποκαλύπτω ότι ο Rossini έγραφε σχεδόν μια ανάλογη μουσική με την δικιά μου, εκατό χρόνια πριν. Κι άντε να πείσεις τους συμπολίτες μας δημοσιογράφους ότι δεν τον αντιγράφω. Μα το σημείωμά μου στο πρόγραμμα έκανε το θαύμα του. Οι εφημερίδες διέθεταν τη μια στήλη μετά την άλλη, στολίζοντάς με μ' όλα τα βρομερά επίθετα του άρρωστου, του ανώμαλου και του διεφθαρμένου. Οι επιθεωρήσεις των υπολοίπων θεάτρων, επί ένα χρόνο περιείχαν νούμερα που με σατίριζαν χυδαία, δημιουργώντας έτσι στην κοινή γνώμη την εικόνα για μένα ανθρώπου κατάπτυστου, άξιου περιφρονήσεως και επικίνδυνου για την δημόσια υγεία. Αποτέλεσμα, εκτός από την αποτυχία των παραστάσεων, να μην μπορώ να κυκλοφορήσω στους δρόμους γιατί αντιμετώπιζα τον χλευασμό και τις ειρωνικές φωνασκίες των διερχόμενων λαϊκών, των μαθητών και φοιτητών. (Βλέπετε οι τελευταίοι πάντοτε αρέσκοντο στη φτηνή επιθεωρησιακή τροφή, γι' αυτό και η τόσον επιτυχής επί των ημερών μας ένταξή τους στις διάφορες κομματικές οργανώσεις). Με λίγα λόγια οι εφημερίδες και οι θαυμαστοί τους κάλαμοι προανάγγελναν με την επίθεση εναντίον μου, τον μελλοντικό ερχομό της Αυριανής. Τόσον υπήρξαν βρωμεροί. (Δεν παραθέτω φωτοτυπίες. Για τους «Ιστορικούς» υπάρχει το αρχείο Τύπου και οι σχετικές ημερομηνίες 12 έως 20-25 Οκτωβρίου 1962). Φαίνονται απίστευτα όλα αυτά, μα υπήρξαν πέρα για πέρα αληθινά. Έγιναν ακριβώς έτσι. Μα ας επανέλθουμε στην ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ και στην αποτυχία της, παρ' όλο που... η μητέρα της ήταν γάτα κι ο παππούς της αϊτός. Σαν σταμάτησε ο κόσμος να γεμίζει το Rex, ο Χέλμης έχασε το χαμόγελό του, σοβάρεψε και δύσκολα τον συναντούσε κανείς στους διαδρόμους του Θεάτρου. Κλείστηκε - που λένε στο γραφείο του. Ο Εγγονόπουλος με Κωνσταντινουπολίτικη ευγένεια κι ειρωνεία μου τηλεφωνούσε από το σπίτι του γι' ασήμαντες λεπτομέρειες γύρω από τον ετοιμαζόμενο δίσκο. Ο Σολομός άρχισε κιόλας να ετοιμάζει μια επόμενη θεατρική του απασχόληση. Και η Βουγιουκλάκη, μελαγχολικά ξανάγινε... ξανθιά, για να την αναγνωρίζουν τα παιδιά. Εγώ συνέχιζα τις ηχογραφήσεις για το δίσκο χωρίς την Αλίκη μελαχρινή ή ξανθιά. Γιατί η Αλίκη ανήκε σε διαφορετική δισκογραφική εταιρία από μένα. Και η εταιρεία είναι Εταιρεία. Δεν αστειεύεται. Έτσι έμεινα μ' έναν δίσκο στο χέρι, εξ' ίσου «εμπορικώς μη επιτυχή». Τον δίσκο αυτό μπορείτε και να τον ξεχάσετε. Εμένα μ' αρέσει πολύ. Αλλά σας παρακαλώ να μην ξεχάσετε το χρονικό αυτό γύρω από το ανέβασμα της ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ. Είναι ένας μύθος γνήσια νεοελληνικός κι αξίζει να καταγραφεί στις αναμνήσεις σας. Μάνος Χατζιδάκις, Αθήνα 11 Οκτωβρίου 1986

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Χρωστώ χάρη και στη δεσποινίδα Βουγιουκλάκη και στον Μάνο Χατζιδάκι και στον Αλέξη Σολομό, που με άφησαν ελεύθερο να αποκαταστήσω στο θέατρο, την αλήθεια, σχετικά με την εποχή, το διάκοσμο, τα φορέματα, ενός έργου με κεντρική ηρωίδα την Κλεοπάτρα. Είθισται παρόμοια έργα να «τ' ανεβάζουν», είτε στη σκηνή είτε στον κινηματογράφο (όπως, λόγου χάριν και στην τελευταία πολύκροτη ταινία με την Elizabeth Taylor) με μια παράξενη, αρκετών αιώνων, παρέκκλιση από την πραγματική τους εποχή. Πάντα σ' έναν φαραωνικό αιγυπτιακό ρυθμό, του τύπου «Αΐντας». Κι' αυτό γιατί μέχρι σήμερα οι «πληροφορίες» των Δυτικών ειδικών επιστημόνων» συστηματικά αποσιωπούσανε, απέκρυπταν την αλήθεια για την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο, για την ελληνική Αλεξάνδρεια, για την επικράτεια των Λαγιδών. Ακριβώς όπως, και τώρα ακόμη, αποδίδουν στους Ετρούσκους και τους Ρωμαίους έργα καθαρώς ελληνικά, όπως αποδίδουν σε καμιά «Scuola Locale» τα χριστιανικά ψηφιδωτά της Ρώμης, τα ψηφιδωτά της Ραβέννης και του Αγίου Μάρκου και τώρα πρόσφατα τις τοιχογραφίες των Κωνσταντινουπολίτικων εργαστηρίων, τα μακεδονικά μοναστήρια, σε Σέρβους και Βουλγάρους καλλιτέχνες! Έφτασε πια ο καιρός να μας ξεφουρνίσουν ίσως αύριο, με κάθε επισημότητα, πως η Αγία Σοφία και ο διάκοσμός της, τα μωσαϊκά του Καχριέ-Τζαμί, είναι έργα... Τούρκων! Διόλου παράδοξο. Πάντως, τις υπέροχες προσωπογραφίες του αιγυπτίου ελληνισμού του Φαγιούμ, ανοίξατε μιαν οποιαδήποτε ιστορία της Τέχνης, θα δείτε να τις αποδίδουν, επίμονα, άλλοτε στους Αιγυπτίους και άλλοτε στους Ρωμαίους. Ας επανέλθουμε όμως στην «Κλεοπάτρα» και στη δουλειά μου. Τελευταία επιστήμονες ολκής όπως ο Edwin Bevan, ο P.G. Elgood, ο W.W. Tarn, και άλλοι, ετόνισαν ιδιαίτερα τον καθαρά ελληνικό χαρακτήρα της Αιγύπτου εκείνης της εποχής. Μακεδόνες ή Έλληνες, οι Πτολεμαίοι είχανε ελληνική συνείδηση, ελληνικά έθιμα, μιλούσαν ελληνικά. Οι μεγάλες αιγυπτιακές πόλεις ήταν αμιγώς ελληνικές, και μόνο στην Αλεξάνδρεια υπήρχε μια κάποια μειονότης ελληνιζόντων Εβραίων. Αν η Αλεξάνδρεια δεν ήταν πόλις παλαιόθεν ελληνική, ήτανε τουλάχιστον ελληνίς από της ιδρύσεώς της. Οι ντόπιοι, οι πραγματικοί Αιγύπτιοι απαρτίζανε τον αγροτικό πληθυσμό της χώρας. Το καθαρά αιγυπτιακό Ιερατείο το είχανε όχι μόνο απόλυτα σεβαστεί οι Πτολεμαίοι με τη γνωστή των Ελλήνων ανεξιθρησκία, αλλά και το περιποιόντουσαν όλως ιδιαιτέρως και από πολιτική και από δεισιδαιμονία. Και τώρα θα προσθέσω στην πλάστιγγα και το μεγάλο όνομα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Δεν ήτανε δυνατό, ύστερα από την ποίηση του Καβάφη, που τώρα έχει γενεί και παγκόσμια γνωστή, να επιστρέψουμε, στην Αθήνα του 1962, στην μορφή «Αΐντας» για να πλαισιώσουμε ένα έργο με θέμα την Κλεοπάτρα, τον Καίσαρα και τον καιρό τους. Προσπάθησα, μ' όλη μου την καρδιά, να ξαναδώσω με τα σκηνικά και τα φορέματα, κάτι από την υπέροχη και θερμή ατμόσφαιρα των οραμάτων του μεγάλου Αλεξαντρινού. Αν στα φορέματα της Κλεοπάτρας έμεινα σχετικά πιστός στα αιγυπτιακά πρότυπα, δεν είναι μόνο γιατί είναι εξαιρετικά κομψά και διακοσμητικά, αλλά γιατί κι η ίδια η Κλεοπάτρα, στην πραγματικότητα, αρέσκετο στις μεταμφιέσεις που θυμίζανε πως ήτανε και κυρίαρχος της χώρας του Νείλου και βασίλισσα αυτού του αγροτικού πληθυσμού που με την επίπονη ζωή του εξασφάλιζε την μεγαλειώδη λάμψη της Δυναστείας της. Και μια τελευταία παρατήρηση. Ο ιστορικός Edwin Bevan που προανέφερα, σε ιδιαίτερο υποσημείωμα στο έργο του «Ιστορία των Λαγιδών» κάνει ιδιαίτερα μνεία του Bernard Shaw και του ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ του, λέγοντας πως του κάνει εντύπωση πώς ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος έπεσε κι αυτός στο γνωστό σφάλμα: να συγχέει Αιγυπτιώτες και Αιγυπτίους. Δεν ξέρω, πάντως φαίνεται πως το θέμα του ξεπέρασε τις προθέσεις του Shaw: οι χαρακτήρες του είναι μάλλον χαρακτήρες αλεξανδρινών, δεν έχουν δε καμιά απόλυτα σχέση με την ιερατικότητα της μορφής που έδιναν οι Φαραώ και στην παραμικρή εξωτερική τους εκδήλωση. Νίκος Εγγονόπουλος

Καλή ανάρρωση στη Πρώτη 🎉 Κυρία 🎉 του Ελληνικού πενταγραμμου 🎼🎶‼️

Ο Αυτοκράτορας Λοΐζος

Ένας πολύ μεγάλος Μουσικός, Συνθέτης. Παγκόσμιας εμβέλειας. (Χρόνια του πολλά, σήμερα 19 Ιανουαρίου, έχει γενέθλια)

Πολύ μεγάλη Φωνή

Υπε'ροχη.Τζε'νη.Βα'νου!! Φωνή πού λείπει!!!! Απεραντοσύνη ταλέντου!!!!!! Πολύτιμη ανάρτηση!!

Αξιόλογη ανάρτηση για, λάτρεις του Ελληνικού διαχρονικού ποιοτικού τραγουδιού . Τα θερμά μου συγχαρητήρια !!!

🔸ΜΝΗΜΕΣ Με το Μάνο γνωριστήκαμε από τον κοινό μας φίλο Φώντα Λάδη. Ήταν τότε μια εποχή που όλα ήταν αλλιώτικα κι όχι μόνο γιατί εμείς ήμασταν νέοι. Και η ατμόσφαιρα γύρω, η πολιτική ή η κοινωνική, ήταν αλλιώς... Τα πρώτα τραγούδια μου που τόνισε ο Μάνος, ήταν δυο από τα Εργατικά, που είχα γράψει και ήταν και τα δυό λαϊκά. Το τρίτο ήταν ο Τρίτος Παγκόσμιος. Μ' αυτό το τελευταίο τραγούδι είναι που είχαμε και τις πιο σχοινοτενείς συζητήσεις. Δεν ήταν εύκολο τότε να γράψεις ένα τραγούδι που δεν είχε κουπλέ - ρεφραίν στα καθιερωμένα μέτρα... Είχαμε και τις δήθεν κομματικές αντιδράσεις... Ο Μάνος δεν τις άκουσε, το τραγούδι παρουσιάστηκε, μπιζαρίστηκε και το κοινό έκτοτε, παρά τις κομματικές θέσεις του Στελέχους, δεχόταν το τραγούδι μ' ενθουσιασμό. Ευγνωμονώ και πάλι το Στέλεχος, αφού μου είχε δώσει τη μεγάλη ευκαιρία να καταλάβω τον ελεύθερο άνθρωπο, το Μάνο, το γνήσιο ανθιστάμενο καλλιτέχνη. Κατόπιν δέσαμε πιο πολύ. ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ τα 'γραψα μόλις ο Μάνος έβαλε μουσική στο πρώτο απ' αυτά, την Προσευχή. Ήταν ένα ξάφνιασμα για μένα. Κι αυτό με παρέσυρε σε μια μέθη. Βρισκόμαστε τότε στο σπίτι του -όπου εκεί και η θεία του, η γλυκύτατη Κωνσταντίτσα - να πίνουμε τους καφέδες τους αμέτρητους, τα τσιγάρα τα ατέλειωτα και το φτηνό, το μικρό το μπουκάλι, το κονιάκ Votrys. Μόνοι μας τότε ο καθένας, ήταν σα να 'χουμε το φόβο του κενού χρόνου. Ερχόταν ο Γιώργος Ζωγράφος, αλλά κι άλλοι που δε μου έκαναν εντύπωση. Μετά, η Μαρία Φαραντούρη... Στα πρώτα της βήματα κι εκείνη. Από την πρώτη στιγμή μου έδωσε την εντύπωση πως αισθανόταν καλλιτέχνις. Είναι. Αυτό το ρεύμα πολύ λίγοι άνθρωποι σου μεταδίδουν. Στην πρώτη συναυλία τραγούδησαν ο Ζωγράφος και η Φαραντούρη. Στην άλλη, ο Γιώργος αρρώστησε και είπα στο Μάνο να παρακαλέσω το φίλο μου, το Γιώργο Μούτσιο. Μια άλλη διάσταση. Δεν ξέρω αν υπάρχει καν καμιά ταινία μαγνητοφώνου. Όμως και σε μένα και στο Μάνο έκανε εξαιρετική εντύπωση. Μια εντύπωση τόσο δυνατή που μόνον ύστερα από χρόνια ξανάζησα, με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όταν τραγουδούσε ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ στην Πλάκα. Αυτά ως την 21η Απριλίου, οπότε όλα άλλαξαν... (Απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Νεγρεπόντη που γράφτηκε το 1985 με αφορμή την συναυλία - αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο που έγινε τότε στο Ολυμπιακό Στάδιο) Όταν την περασμένη Δευτέρα το βράδυ άνοιξε η αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, το κοινό που είχε κατακλύσει την πλατεία και τους εξώστες, τα 'χασε: Ορχήστρα γιε - γιε σε λαϊκή συναυλία; Μήπως είχε γίνει λάθος; Απορία, έκπληξη και σε μερικούς - μικρό σοκ. Ώσπου εμφανίζεται ο Μάνος Λοΐζος με τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο και αρχίζει η παρουσίαση της νέας σειράς τραγουδιών του συνθέτη ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ, πάνω σε 10 ποιήματα του Γιάννη Νεγρεπόντη. Τα πρώτα συναισθήματα διαδέχτηκε μια γενική ικανοποίηση που δεν άργησε να γίνει ενθουσιασμός. Παρουσιασμένα σ' ένα ιδανικό ζευγάρωμα τα θετικά στοιχεία των δυο αντιμαχόμενων μέχρι τώρα παρατάξεων - λαϊκών συνθετών και γιε γιε- δημιούργησαν ένα σύνολο που ασφαλώς ανοίγει καινούργιους δρόμους - όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Μουσική μοντέρνα, χορευτική σέικ και μποστέλα - στίχοι άμεσοι, μεστοί, που μιλάνε για ένα θέμα που συγκινεί: Το δράμα των νέγρων που κατατρέχονται από τους λευκούς αδελφούς τους. Ένα θέμα - στίγμα για κάθε άνθρωπο όπου γης. (Κείμενο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη που προλογίζει συνέντευξη του Μάνου Λοΐζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» της 27ης Δεκέμβρη του 1966. Αναδημοσιεύεται από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ, εκδόσεις Κάκτος, 1983)

🔸ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, Η ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ, παρ' ότι κυκλοφορούν δισκογραφικά μια δεκαετία αργότερα, είναι «γνήσιο τέκνο» των μουσικών και των θεματολογικών αναζητήσεων αλλά και του εξαιρετικά φορτισμένου πολιτικού κλίματος των μέσων της δεκαετίας του '60. Οι καημοί της ταβέρνας με τη μοιρολατρική διάθεση ανήκουν στο παρελθόν πια, επισημαίνει ο Μάνος Λοΐζος στη συνέντευξή του στο Δημήτρη Γκιώνη στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή της 27ης Δεκέμβρη 1966 με αφορμή την παρουσίαση των συγκεκριμένων τραγουδιών. Και ο Γιάννης Νεγρεπόντης, όταν «προκαλείται» από το δημοσιογράφο με αφορμή τις επιμέρους αναφορές του έργου, πως γίνεται να ξεπερνάμε τα δικά μας προβλήματα και να μας απασχολεί κάτι έξω απ' το δικό μας χώρο; απαντά: Όπως είναι σήμερα οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, καμμιά χώρα δεν μπορεί να πει ότι είναι ξεκομμένη από τον άλλο κόσμο, προκαλώντας μια πιο διεισδυτική αλλά και σχεδόν «προφητική» τοποθέτηση του Λοΐζου: Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά: ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φυλετικό, το Κυπριακό, η αναβίωση του φασισμού σε πολλές χώρες, ο κίνδυνος της δικτατορίας στον τόπο μας. Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου - που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού - στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους - μια και η ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μαζί τους. Είμαστε πια συνειδητοί, «γνωρίζουμε». Σε ότι αφορά τις μουσικές και ενορχηστρωτικές επιλογές του έργου ο συνθέτης σημειώνει: Για μένα η μουσική είναι μέσον. Τα εκφραστικά μου μέσα πηγάζουν απ' αυτό που θέλω να πω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των ΝΕΓΡΙΚΩΝ, χρησιμοποίησα για πρώτη φορά ηλεκτρικές κιθάρες και όργανο στην ορχήστρα μου όπως και ρυθμό σέικ, μποστέλα κ.α. Για μένα το φαινόμενο γιε γιε είναι φαινόμενο που καθρεφτίζει την εποχή μας. Το σέικ δεν έχει καμμιά σχέση με το τσα - τσα ή το μάμπο - ρυθμούς μάλλον αισθησιακούς. Οι σύγχρονοι ρυθμοί είναι ρυθμοί διαμαρτυρίας, μοναξιάς και αυτοβασανισμού. Και η ποίηση των ΝΕΓΡΙΚΩΝ με οδήγησε σ' αυτούς γιατί τα θέματά τους μιλάνε για αδικία και εκμετάλλευση - προβλήματα που έχουν απήχηση σ' όλο τον κόσμο. Λίγες μέρες προτού δημοσιευτούν αυτές οι θέσεις, έχουν παρουσιαστεί για πρώτη φορά ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ σε συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τραγουδισμένα από τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο. Θ' ακολουθήσουν λίγες ακόμα συναυλίες για την παρουσίαση του έργου, με τη Φαραντούρη και το Μούτσιο ή με τη Φαραντούρη και το Σαββόπουλο. Μια απ' αυτές οργανωμένη από την Πανσπουδαστική είναι προγραμματισμένη για την ...21η Απριλίου 1967 και βέβαια, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Και αυτό το έργο, όπως και αρκετά ακόμα τραγούδια από το προδικτατορικό «πολιτικό» υλικό του Λοΐζου, θα παραμείνουν στο συρτάρι του τα επόμενα χρόνια και ως τη μεταπολίτευση. Αφού ηχογραφεί πρώτα τα σκόρπια πολιτικά τραγούδια του που είχε κόψει η προδικτατορική και δικτατορική λογοκρισία στο δίσκο ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ο Μάνος Λοΐζος, αποφασίζει το 1975 πια, να ηχογραφήσει και ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ. Ίσως είναι για 'κείνον που πια είναι ένας καταξιωμένος δημιουργός του ελληνικού τραγουδιού- ένας «φόρος τιμής» στα πρώιμα δημιουργικά του χρόνια, στις πολιτικές ανησυχίες που τα σημάδεψαν τότε και στο βεβιασμένο «περιορισμό» τους. Ίσως μετράει και το γεγονός ότι είναι ένας κύκλος τραγουδιών που εξ αρχής συνδέθηκε με μια φωνή από τις πιο αγαπημένες του Λοΐζου - είναι γνωστή η διάθεσή του ακόμα και στα χρόνια της επταετίας να βρεί μια αντίστοιχη έκφραση αυτή της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι μια στιγμή βέβαια που στη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη το μεγάλο κοινό αναγνωρίζει κατ' εξοχήν την κύρια έκφραση του τραγουδιού της αντίστασης ενάντια στη χούντα και εκείνη έχει συνδεθεί κατ' εξοχήν με τη δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη. Οι αναφορές των ΝΕΓΡΙΚΩΝ σε πολιτικές και μουσικές ανησυχίες που σημάδεψαν τα χρόνια του '60, εκείνη τη στιγμή ίσως μοιάζουν έξω από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, ανεξάρτητα βέβαια από το αν παραμένουν σε ισχύ. Κάποια τραγούδια θα περάσουν και θα ξεσηκώσουν τα «γήπεδα» της εποχής, όμως ο δίσκος συνολικά και η βαθύτερη αλήθεια των αναφορών του μουσικών και θεματολογικών θα χρειαστεί αρκετό χρόνο και αρκετές αλλαγές στα στοιχεία εντυπωσιασμού του μεγάλου κοινού, για να γράψουν τη δική τους ιστορία. Γιώργος Τσάμπρας

Βινύλιο το έχω, και τον έχω λιώσει απ' τα πολλά ακούσματα. Υπέροχος δίσκος

🌟 Δίσκος αριστούργημα 🌟

Ε ρε ζειμπεκικο

Υπέροχη φωνή

Υπέροχη φωνη

Τεραστιο

ua-cam.com/video/rW1fQ4GKu18/v-deo.htmlsi=Km6NyUiOkjz9UAvt

• Σημείωμα Από Την Επανέκδοση Σε cd : ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ Το κύριο μοτίβο από τη μουσική για την ταινία του Jules Dassin, ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ (1960) με τη Μελίνα Μερκούρη και τον ίδιο τον Dassin στους κύριους ρόλους. Το τραγούδι, στο ίδιο μοτίβο και σε στίχους του συνθέτη, που στο φιλμ ερμήνευε η Μελίνα, πήρε το Oscar καλύτερου τραγουδιού την ίδια χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που Ευρωπαϊκό τραγούδι έτυχε αυτής της διάκρισης. Σ' ολόκληρο τον κόσμο πουλήθηκαν εκατομμύρια δίσκοι, η εκτέλεση δε με την Ορχήστρα του Don Consta πήρε το Χρυσό δίσκο στις Η.Π.Α. ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ (Η Προδοσία)> Μοτίβο από το ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, που στο δίσκο από τη μουσική της ταινίας, έχει τίτλο Η Προδοσία. Το τραγούδι, στο ίδιο θέμα, σε στίχους του συνθέτη, πρωτοτραγούδησε η Μελίνα. ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ (Ερημιά» Μουσικό θέμα, επίσης από το ΠΟΤΕ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ. Τίτλος του στη μουσική απ' την ταινία: Ερημιά. ΚΥΡ-ΜΙΧΑΛΗΣ Ένα από τα τραγούδια από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ, διασκευή από το ομώνυμο έργο της Πηνελόπης Δέλτα. Η μουσική αυτή γράφτηκε για το πρώτο ανέβασμα του έργου από το θίασο του Βασίλη Διαμαντόπουλου (1959). Ο ίδιος ο Διαμαντόπουλος σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε μαζί με τη Μαρία Αλκαίου, τον Πέτρο Φυσσούν, την Ξένια Καλογεροπούλου κ.ά. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Στην παράσταση έπαιζαν οι μουσικοί: Τάσος Διακογιώργης (σαντούρι), Λάκης Παππάς (κιθάρα) και ο βαθύφωνος Θύμιος Μιχαλόπουλος (τραγούδι). Ο συνθέτης ξεχώρισε τον Κυρ-Μιχάλη μαζί με το Μανούλα μου (που επίσης γράφτηκε για το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ), κρίνοντας πως έχουν διαφορετικό κλίμα από τ' άλλα τραγούδια του έργου και τα χρησιμοποίησε στην ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ. Έτσι όταν αργότερα (1965) ηχογραφήθηκε το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ με τον Λάκη Παππά, δεν ενέταξε σ' αυτό τα δύο παραπάνω τραγούδια, τα οποία άλλωστε είχε ηχογραφήσει μαζί με τ' άλλα της ΟΔΟΥ ΟΝΕΙΡΩΝ. Η ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ παρουσιάστηκε το 1962, στο θέατρο Μετροπόλιταν. Ήταν μια ιδιάζουσα επιθεώρηση. Η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Σολομού, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Μίνου Αργυράκη, οι χορογραφίες του Μανώλη Καστρινού και η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Έπαιζαν οι: Δημήτρης Χορν, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρω Κοντού, Ζωή Φυτούση, Γιώργος Μαρίνος κ.ά. Τον Κυρ-Μιχάλη όπως και το Μανούλα μου ερμήνευε στην παράσταση ο Λάκης Παππάς, ο οποί ος και τα ηχογράφησε. ΚΑΘΕ ΚΗΠΟΣ (Οδός Ονείρων). Από τη μουσική της ΟΔΟΥ ΟΝΕΙΡΩΝ, το ομώνυμο με το έργο τραγούδι, σε στίχους Μάνου Χατζιδάκι που ερμήνευε ο Γιώργος Μαρίνος. ΤΟ ΠΑΡΤΥ Η μουσική υπόκρουση μιας «παρλάτας» (κείμενο: Μάνος Χατζιδάκις), με τον ίδιο τίτλο, που ερμήνευε στην ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ ο Δημήτρης Χορν. Η ΤΙΜΩΡΙΑ Το ομώνυμο τραγούδι, με στίχους του σύνθετη, πήρε το Α' βραβείο στο Β' Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού, το 1960, μαζί με το Κυπαρισσάκι. Και τα δύο τραγούδια ερμήνευσε και ηχογράφησε η Νάνα Μουσχούρη. Ο ΥΜΗΤΤΟΣ» Τραγούδι του 1959. Ακούστηκε στην ταινία του Σωκράτη Καψάσκη, Η ΛΙΖΑ ΤΟ 'ΣΚΑΣΕ, με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Κώστα Κακαβά. Το ερμήνευσε η Νάνα Μούσχουρη. Το ίδιο τραγούδι προτάθηκε στο Α' Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού της ίδιας χρονιάς. Ας σημειωθεί πως στο ίδιο Φεστιβάλ ο Μάνος Χατζιδάκις και η Νάνα Μούσχουρη απέσπασαν το Α' βραβείο με το Κάπου υπάρχει η αγάπη μου. ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ Από την ταινία ΣΤΕΛΛΑ του Μιχάλη Κακογιάννη (1955) σε στίχους του συνθέτη. Στο φιλμ, το τραγούδι ερμήνευε η Σοφία Βέμπο. Το ηχογράφησε η Νάνα Μούσχουρη στις αρχές του '60. ΕΥΡΥΔΙΚΗ (Το τραγούδι της Ευρυδίκης). Το κύριο μοτίβο από τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για το θεατρικό έργο του Jean Anouih ΕΥΡΥΔΙΚΗ, που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1960, στο Θέατρο Τέχνης. Η σκηνοθεσία ήταν του Καρόλου Κουν και τα σκηνικά του Γιάννη Μόραλη. Πρωταγωνιστούσαν η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Γιάννης Φέρτης κι ο ίδιος ο Κουν. Οι στίχοι (του συνθέτη) προστέθηκαν αργότερα. Το τραγούδι ηχογράφησε η Νάνα Μούσχουρη. Η ίδια μουσική, σε μορφή μπαλέτου, παρουσιάστηκε το 1962 από το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Ο ΚΥΡ-ΑΝΤΩΝΗΣ Τραγούδι του 1961. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Γ' Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού. Το τραγούδησε η Νάνα Μούσχουρη. ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ (Το μαντολίνο). Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ. Η ΠΕΤΡΑ Τρία τραγούδια που ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε το 1961, μέρος της μουσικής του, για την πρώτη Ελληνική παρουσίαση του έργου του Luigi Pirantello ΑΠΟΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ. Το έργο ανέβηκε από το θίασο του Δημήτρη Μυράτ. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ο ίδιος ο Μυράτ. Δίπλα του η Βούλα Ζουμπουλάκη, ο Γιάννης Αργύρης, ο Βύρων Πάλλης, η Αλίκη Ζωγράφου κ.ά. Το Μαντολίνο και τον Ταχυδρόμο ερμήνευε η Ζωή Φυτούση, ενώ την Πέτρα η Βούλα Ζουμπουλάκη (και τα τρία σε στίχους του συνθέτη). ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ Το κύριο θέμα από τη μουσική για την πρώτη Ελληνική παρουσίαση του έργου του Federico Garcia Lorca ΔΟΝΙΑ ΡΟΖΙΤΑ. Το έργο παίχτηκε το 1959 στο Εθνικό Θέατρο σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού, με την Άννα Συνοδινού στον ομώνυμο ρόλο. Μαζί της η Κυβέ λη και η Χριστίνα Καλογερίκου. Το τραγούδι, στο ίδιο θέμα, σε στίχους Αλέξη Σολομού και Άκου Δασκαλόπουλου, πρωτοτραγούδησε αργότερα σε δίσκους η Φλέρυ Νταντωνάκη.

Σπουδαίος δίσκος- δίσκος αναφοράς! και φωνές!!! Εκτος απ την Δήμητρα ,υπάρχει η σπάνια φωνή του Χρύσανθου με τις μοναδικές δυνατότητες

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

Πολύ καλό άλμπουμ. Ο Μίνως Μάτσας μπαίνει από νωρίς στα βαθιά. Σωτηρία και Ισαάκ θα μας λείψετε.