एकेकाळी पत्रकारिता म्हणजे एक प्रकारचे व्रत समजले जात असे. लोकमान्य टिळकांची पत्रकारिता, ‘सुधारक’कार आगरकरांची पत्रकारिता, गांधीजींची पत्रकारिता व बाबासाहेब आंबेडकरांची पत्रकारिता वगैरेंची नेहमी उदाहरणं दिली जातात. या सर्वांसमोर एकच ध्येय होते व ते म्हणजे देशाचे स्वातंत्रय व समाजाचा उद्धार. मात्र स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर, खास करून गेल्या पंचवीस वर्षांंत पत्रकारितेचे स्वरूप आमुलाग्र बदलले आहे. एकेकाळी एखादी व्यक्ती स्वतःच्या विचारांच्या प्रचारासाठी वृत्तपत्र/साप्ताहिक सुरू करत असे व अतिशय प्रतिकूल परिस्थितीची पर्वा न करता चालवत असे. आगरकरांनी ‘सुधारक’ कसे चालवले किंवा बाबासाहेबांनी ‘मुकनायक’ कसे चालवले याची भरपूर माहिती समाजात उपलब्ध आहे.पत्रकार आपल्या लेखणीद्वारे समाजातील घाण वेशीवर टांगत आहेत त्यांच्या जीवाला सतत धोका निर्माण झाला आहे.वृत्तपत्रांसाठी आपली नोकरी सांभाळून स्थानिक पातळीवर बातमीदारी करतात.
समाजाचीही काही जबाबदारी आहे म्हणूनच हा सगळा अट्टाहास !
आमची पत्रकारिता नेहमी स्वच्छ प्रतिमेचे व शुद्ध हेतूची राहील.....हा आमचा शब्द आहे.....जय हिंद