Среде пустинската убост
Среде пустинската убост,
во гори и пештери,
кај што цвеќињата цутат,
кај што птиците пеат.
Таму има чисти нешта,
како полски кринови,
и од розата покрасни,
Христовите монаси.
Се збогуваа со светот,
другари, родители,
сега Бог и сите свети
таму им се роднини.
Дење, ноќе, слатко пеат
за Спасителот Христа,
Кој ги украсил со доблест
и со многу благодат.
Пред изгрејсонце, во мракот,
уште пред да зазори,
пред да почне птичја песна,
тие се на молитва.
И ангелите се со нив
и ги окрилуваат,
им ја земаат молитвата
и ја носат нагоре.
Секој миг, со раце слаби
се држат за молитва,
бројаницата свештена
и житијата свети.
Секогаш возвишени се
во небесни висини,
како дрвјата без лисја
и со бледи ликови.
Штом камбаната се слушне
со симандрото чујно
и клепалото штом тропне,
животот се менува.
Нè облекоа во расо,
во свештена облека
и ни дадоа и схима -
одиме за Голгота.
Нивната трпеза красна,
храната осветена,
колку скромна таа да е,
срцата ги весели.
Цареви заради ова
венците ги фрлија,
за без лик и чест да бидат
в ќелија затворени.
Што ми користат и браќа,
ближни и пријатели?
Кога смртта ќе ми дојде,
никој не ќе помогне.
Ако носам и јас раса,
тоа не е доволно,
треба световниот живот
сосем да го оставам.
Добро здравје, драги браќа,
другари и роднини,
не можам јас веќе овде,
во животов световен.