W czasach wojny, po wojnie i w okresie komunizmu w Polsce miało miejsce wielokrotne wymuszanie zeznań podczas przesłuchań. W okresie II wojny światowej stosowano brutalne metody i tortury wobec osób podejrzanych o działalność antyhitlerowską czy konspiracyjną. Po wojnie, w czasach komunizmu dochodziło do masowych represji, a metody wymuszania zeznań, włączając w to tortury, były powszechnie stosowane. Nawet po 1956 roku, mimo pewnych liberalizacji, władze PRL nadal utrzymywały kontrolę nad służbami bezpieczeństwa, a przesłuchania, często nielegalne, prowadzono z naruszeniem praw jednostki.
Ewa Tomaszewska wspomina, że dzięki ruchowi Solidarność poznała wiele osób związanych z Armią Krajową lub przeżywających okres stalinowski. Wspomina, że przesłuchania tych osób, zwłaszcza w latach 80., były traktowane z dystansem ze względu na trudności tego okresu.
Opowiada następnie o brutalnych metodach stosowanych podczas przesłuchań, takich jak tortury, szczególnie wobec kobiet, gdzie używano nawet szczotek klozetowych do niszczenia narządów rodnych. Wskazuje na to, że wiele osób, które przeszły przez te traumy, miało trudności z odzyskaniem normalnego życia.
W kontekście własnych doświadczeń z okresu Solidarności, opisuje, że mówienie prawdy podczas przesłuchań było trudne ze względu na groźby i szantaże, takie jak odmowa ratującego życie lekarstwa czy terapii dla dzieci. Podkreśla także, że istotną rolę odgrywała więź między ludźmi w okresie Solidarności, która umożliwiała wzajemne wsparcie i liczenie na siebie nawzajem.
Fragment wypowiedzi pochodzi z II Kongresu bł. ks. Jerzego Popiełuszki.