Відео

Miło mi, że udało się Panią zaciekawić. Praca nad filmem miała zatem sens.

Bardzo dziękuję za miłe słowa.

O proszę. To ewenement. Sami próbowaliśmy tego, ale ścięgna i mięśnie są przyzwyczajone do kciuka, wskazującego i środkowego przy pokazywaniu trójki.

Dzień dobry. Tak jak wspomnieliśmy w filmie, ten idiom jest uniwersalny i używany jest we wszystkich dialektach angielskiego. Może nawet szczególnie w USA, bowiem spośród wszystkich krajów Anglosfery to właśnie tam hazard jest najpopularniejszy. Viva Las Vegas! 😏

Gracias 😀

Dzień dobry. Dziękujemy za komentarz. Co do „więzienia”, to wyraz ten odnosi się do, trudnego do uniknięcia, posługiwania się polskim sposobem myślenia przy konstruowania zdań, czyli innymi słowy polskiej gramatyki. A zarówno polska, jak i angielska są zupełnie inne. W kwestii nadmiernej i postępującej obecności wyrazów angielskich w języku polskim, to my również jesteśmy tym zszokowani. To już jest lawina. 99% tych niepotrzebnych zapożyczeń ma odpowiedniki w języku polskim. Ewentualnie można to wyrazić za pomocą dwóch - trzech wyrazów zamiast jednego angielskiego.

Muchas gracias.

Nie jest to wina samego języka, ale raczej jego użytkowników ;)

Dobre pytanie. Na stronie Poradni Językowej PWN znaleźliśmy takie wytłumaczenie. Jego autorem jest p. Jan Wolański: „Zacznijmy od tego, iż nazwa Stany Zjednoczone Ameryki Północnej (ang. United States of North America - USNA) używana była w odniesieniu do Stanów Zjednoczonych Ameryki przed 11 lipca 1778 r. Współcześnie mówimy o państwie, które nosi nazwę Stany Zjednoczone Ameryki (ang. United States of America - USA). W tekstach nieoficjalnych można ponadto mówić skrótowo o Stanach Zjednoczonych (ang. United States - US) bądź o Ameryce (ang. America). Nazywanie obecnie USA Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej to dość powszechny błąd. Co się zaś tyczy zagadnień stricte językowych: nie ma w polszczyźnie reguły, która obligatoryjnie nakazywałaby tworzyć skrótowce od wielowyrazowych, oficjalnych polskich nazw państw. Tak się dzieje najczęściej, ale nie zawsze, czego przykładem jest właśnie skrótowiec USA. Wszedł on do polszczyzny jako leksykalne zapożyczenie graficzne (świadczy o tym spolszczona wymowa) i się szybko przyjął. Stało się to na tyle sprawnie, iż skrót SZA, który niekiedy pojawiał się w różnego typu publikacjach, nie przyjął się powszechnie. W drugiej połowie XX w. skrótowiec SZA „zarezerwowany” był dla Socjalistycznego Związku Arabskiego.”

Muchas gracias ;)

A jakbyś nazwał mieszkańca dawnego ZSRR?

Stańczyk. Od Stanów. 😊

@@cczeslaww albo stanik 😁

Północnych stanów, południowych to konfederaci / chyba ?

W pełenj nazwie stano zjednoczenie ale wole nazwę skrótową uesańczyk

Unionista bo to unia wygrała wojnę secesyjną

@@arekzawistowski2609 ale teraz są Stany Zjednoczone Ameryki a nie Unia Ameryki czy jakoś tak

@@user-hn7hv8ts2l na Niderlandczyków nadal mówimy Holendrzy. Unioniści to dosyć prosta do wymówienia nazwa w porównaniu do innych propozycji. Na mieszkańców WKS, Arabii Saudyjskiej czy ZEA też mówimy prosto - Iworyjczycy Swoją drogą może Emiratczyk z "Zjednoczone Emiraty Arabskie" skopiować na "Stanczyk" lub "Stańczyk"?

@@arekzawistowski2609 Podkreślam, że stoję na gruncie logiki, a nie formy uznanej za powszechnie poprawną. Jeżeli jest Arabia Saudyjska to obywatel tego kraju to po prostu Arab Saudyjski. Jeżeli mamy Zjednoczone Emiraty Arabskie to Zjednoczeniec Emiratów Arabskich.

A POLSKA to przymiotnik.

Stanowy zjednoczeniec - tak powinno być.

@@Tomek-M stanowczy zjednoczeniec

@@piotr.leniec-lincow5209 zasada jest taka - nadaj nazwę kraju - zorientuj się, że ta nazwa w odniesieniu do obywatela brzmi durnie - zatuszuj ten fakt używając nazwy odnoszącej się do kontynentu heh

@@Tomek-M jeszcze raz, Polska to przymiotnik.Rzeczpospolita to rzeczownik. To wszystko jest umowne. Było ZSRR ale człowiek był radziecki.A Naziści to było określenie obelżywe ( od bawarskiego głupka - Ignacio ) w ogóle nie używane przez Niemców.

Dzień dobry. Dziękujemy za komentarz. No cóż, jeżeli ktoś nie jest w stanie (jak w przypadku D. Raaba) wykazać w praktyce swojej wiedzy dotyczącej podstawowego narzędzia, jakim jest bez wątpienia język w wersji pisemnej, to raczej na jakimś odpowiedzialnym stanowisku również będzie się wykazywał nonszalancją wobec reguł, procedur i przepisów. Życiorys zawodowy jest przecież wizytówką. Pierwszym kontaktem z potencjalnym pracodawcą. Jeżeli ktoś, tak jak Raab, nie przykłada wagi do jego formy i treści, to raczej nie rokuje to dobrze. W dobrych wydawnictwach są zatrudniani ludzie, którzy formatują i poprawiają odpowiednio tekst, dbając właśnie o obowiązujące zasady. W przypadku tego polityka, dodatkową barierą był szczególnie skandal związany z traktowaniem podwładnych. Żadna szanująca się firma nie zaryzykuje ewentualnego pozwu od pracowników, a w rezultacie strat finansowych z racji odszkodowań i utraty reputacji.

Dziękujemy za ciekawy komentarz. O ile na znaki, które nazwijmy dla uproszczenia „kreskami poziomymi”, można spojrzeć łagodnie w przypadku pisma odręcznego, bo charakterów pisma zdaje się być tyle ile na Ziemi osób umiejących pisać, to już znaki wprowadzane np. na klawiaturze mają znaczenie. Szczególnie, gdy znaki te tworzą nasze CV. Interpunkcja jest częścią języka i nie da się zaprzeczyć, że ten kto ja poprawnie stosuje, ten prezentuje wyższy poziom wykształcenia. Chodzi nam tu o pisma, które nie zostaną przez nikogo trzeciego sprawdzone przed opublikowaniem lub wysłaniem. W przypadku książek sprawę rozwiązują zawodowi edytorzy i korektorzy zatrudniani przez wydawnictwa. I zgadza się, że większości osób wydaje się, że opanowały pisanie na klawiaturze, a tak nie jest. Prawda jest taka, że nie sprzyja temu też często presja czasu, nieformalny charakter wpisów za pomocą klawiatury (np. w mediach społecznościowych) i przekonanie wielu osób, że najważniejsze jest to co, a nie jak chcą wyrazić. Nie ma w tym nic złego. Ważne, aby pamiętać o interpunkcji w przypadku materiałów oficjalnych. Nigdy nie wiadomo kto i jak się im przyjrzy. Pozdrawiamy.

Dziękujemy za komentarz. Zapisy nazw krajów, te oficjalne, zawierające w nazwie przyimek 'of' a sprowadzone do formy skrótowców literowych nie wymagają pisowni przedimka określonego 'the'. Zawsze natomiast należy go wymawiać. Co więcej, czasami rezygnuje się nawet z 'the' przy pełnym zapisie oficjalnej nazwy państwa. Proszę wpisać w wyszukiwarkę hasło „polski samolot rządowy” i wyszukać jego zdjęć. Na kadłubie ma napis 'Republic of Poland', a powinno być 'the Republic of Poland'. Wynika to z pewnością z ograniczonego miejsca na kadłubie. Ale każdy, kto tę nazwę będzie poprawnie wymawiał doda 'the'. Tak, czy siak, komentarz wskazuje na czujność i przykładanie uwagi do takich rzeczy. Brawo

Bardzo dziękujemy za te słowa.

To możliwe. Biorąc pod uwagę kolejne tematy filmów, możemy komentarzy się w ogóle nie doczekać ;) . Ale to nie jest kanał, na którym prosimy o polubienia, subskrypcje i komentarze. Umieszcza je ten, kto chce. P.S. Dzięki za komentarz :)

J.p. nie jest uproszczony, jest swobodny, bo ma bogatą fleksję, j.a. ma ubogą fleksję, przez to jest sztywny, schematyczny.

@@ninamarkiewicz9073 W punkt!

Dziękujemy za komentarz. Co do liczebników porządkowych, wspomnianych w komentarzu „dwa, dwie, dwóch, dwoje, dwojga, dwóm , dwoma” to zależą one w języku polskim przede wszystkim od rodzaju rzeczownika bądź imienia i nazwiska czy też nazwy własnej w języku polskim. W języku angielskim, oprócz ludzi, rodzaje męski i żeński są przypisane rzeczownikom bardzo rzadko. Nie ma więc potrzeby precyzyjności. Ponadto, tłumaczenie zdań w znaczeniu dosłownym (cokolwiek to ma oznaczać) nie jest dobrym sposobem nauki angielskiego.

Są Anglicy, którzy uczyli się bądź uczą polskiego. Niestety, nasz język nie odgrywa w świecie roli takiej jak angielski i jest językiem typowo lokalnym, używanym wyłącznie na terenie Polski, lub pośród Polaków żyjących poza granicami kraju. Prawdą jest, że polski to wyzwanie dla Brytyjczyka. Deklinacja, koniugacja czy wymowa charakterystycznych dla naszej mowy dźwięków stanowią barierę wymagającą sporego samozaparcia. O ile w przypadku angielskiego tzw. próg wejścia (czyli początek nauki) jest stosunkowo niski, to w przypadku polskiego rafy witają uczącego się już od początku.

Dziękujemy za komentarz. 1. Wydaje się nam, że na znaczenie słów zwracają uwagę wszyscy. Są oczywiście sytuacje nieformalne, gdzie można pozwolić sobie na nonszalancję w tym zakresie. Język, wbrew temu co Pan napisał, nie służy wyłącznie do komunikacji prostej na co dzień. Gdyby tak było, to nie byłby Pan w stanie zamieścić pod filmem swojego komentarza. Rzesza ludzi, którzy dali nam taką możliwość została najpierw wykształcona w odpowiednim kierunku technicznym i zapewniamy, że wykształcenie to nie odbywało się w prostym języku używanym na co dzień. Podobnie z lekarzami, pilotami, konstruktorami samochodów, inżynierami projektującymi infrastrukturę, itp. A co z literaturą? 2. W przypadku wielu osób rolę encyklopedii odgrywa po prostu wykształcenie i oczytanie. Zaznaczamy jednak kategorycznie i stanowczo, że ani wykształcenie, ani oczytanie nie mogą być miarą oceny człowieka, bo o niej decyduje czyjś charakter i uczynki. Wykształcenie nie ma z nimi wiele wspólnego i jeżeli ktoś na jego tylko podstawie wyrabia sobie o bliźnim opinię, to sam w ten sposób przyznaje nam rację. 3. Chcąc nauczyć się języka obcego w pewnym zakresie pozwalającym na w miarę wszechstronne funkcjonowanie w różnych sytuacjach należy z pewnością zwracać uwagę na znaczenie słów oraz gramatykę. To, że wymaga to wysiłku intelektualnego nie powinno budzić zdziwienia.

Dziękujemy za komentarz. Jest Pan jedną z osób, które (chyba) odebrały treść jako atak na język polski. Pod koniec materiału wyraźnie jednak zaznaczamy, że właśnie taki jest język polski. Co więcej - jest nasz i należy o niego dbać. Uszy puchną od tego jak często nadużywane są na co dzień w przestrzeni publicznej i poza nią siłą zaczerpnięte z angielskiego zwroty i skróty, na przykład: „Zrobiłeś mi dzień”, „zapraszamy na Q&A” czy „zapraszam na lajwa”. To jest dramat. Celem zaś filmu było pokazanie jak nieprzystająca do języka angielskiego jest nad wyraz często logika konstruowania przekazu w języku polskim i dlaczego trzeba ją porzucić chcąc opanować jak najwięcej z angielskiego. Jesteśmy wielbicielami języka polskiego, bo to nasz język ojczysty. W tym języku czytano nam bajki, potem sami czytaliśmy książki, np. Niziurskiego, Bahdaja czy Nienackiego. Piszący te słowa za swoistą ucztę intelektualną uważa na przykład wiersze Juliana Tuwima i teksty z Kabaretu Starszych Panów. Raz jeszcze, w filmie powiedziano, że obydwa języki dzieli często logika budowania komunikatów, i że trzeba nad nią wzlecieć, aby zacząć „myśleć po angielsku”. Co do niestosowania podwójnego przeczenia w języku angielskim, to zasadniczo nie jest ono błędem, aczkolwiek tę informację radzimy przechowywać gdzieś z tyłu głowy, a na co dzień trzymać się zasady używania tylko jednego przeczenia w zdaniu pojedynczym. Tu jednak wchodzimy na pole gramatyki opisowej, a z drugiej strony - gramatyki normatywnej. A to wykracza już poza treść i filmu i tego wpisu. Pozdrawiamy i dziękujemy za obejrzenie materiału.

Dziękujemy za komentarz. Nie dziwią Pani uwagi. Dlatego w filmie przytoczyliśmy przykłady kulinarne. Dziwimy się jak to możliwe, że są na świecie kraje gdzie je się jakieś danie (nie wspominając już o psach w Azji), podczas gdy nam to przez głowę nie przechodzi, a jednak tak jest. Podobnie z logiką wielu języków. Wiele nacji dziwi się i zachodzi w głowę dlaczego używamy w polskim deklinacji lub koniugacji podczas gdy oni obchodzą się bez niej. Pozdrawiamy.

Zapewne chodzi o to, że j.p. jest językiem bardzo fleksyjnym: odmieniamy przez 7 przypadków rzeczowniki, przymiotniki, zaimki, liczebniki (zmieniamy końcówki tych wyrazów w zależności od przypadku , rodzaju i liczby), w koniugacji nie trzeba używać zaimków (np. ja robię, wystarczy robię), bo czasowniki w każdej osobie, często w rodzajach, w obu liczbach mają inną końcówkę (i tak we wszystkich czasach). W języku niemieckim też mamy takie kategorie w deklinacji jak w j.p., ale tylko 4 przypadki i też odmieniamy przez nie te rodzaje wyrazów, co w j.p., ale w zakresie dalece mniej identyfikującym jednoznacznie poszczególne kategorie w porównaniu do j.p. (tu najważniejszy jest niemiecki rodzajnik). Podobnie jest z czasownikami: musimy używać w koniugacji zaimki osobowe, bo końcówki czasowników powtarzają się dla różnych osób i liczb. W j.a. nie ma przypadków (nic nie odmieniamy), koniugacja czasowników jest prostsza w porównaniu do j.p. Od tego wszystkiego zależy budowa zdania: w j.p. mamy dużą swobodę (oczywiście ograniczoną), bo związki między poszczególnymi wyrazami w zdaniu wyznaczają ich końcówki, (to jest tzw. odśrodkowa budowa zdania), w j.n. budowa zdania jest bardziej schematyczna (dośrodkowa, bo odmiany są bardziej ograniczone) - słynna niemiecka klamerka/ramka, wyrazy w zdaniu /części zdania stoją na określonych pozycjach, jak się je zmieni, to może zmienić się znaczenie, albo powstanie błędne zdanie, pewna dowolność jednak jest. Język angielski wypada wręcz sztywno (schematy, struktura słów jak to nazywasz). Generalnie: bogatsza deklinacja i koniugacja - swobodniejsza budowa zdania, uboższa deklinacja i koniugacja - bardziej schematyczna budowa zdania. Coś za coś ;)