Witaj. Piosenka, którą dziś oddaję, została nagrana w ciągu jednego dnia i odruchowo zacząłem ją traktować jak inne "brudne dema do szuflady". Postanawiam jednak złamać schemat i po prostu się nią z Tobą, z Wami, podzielić. Przy tytule zatknąłem jedynkę - oznacza to, że zamierzam kontynuować myśl w kolejnych produkcjach.
Przy okazji, dziś pragnę coś tu zamanifestować. Pozwól mi zacząć od słów: niech żyje transparentność! A teraz do rzeczy.
MANIFEST ANTYPERFEKCJONISTYCZNY
Ja, artysta, który od lat zmaga się z ciężarem niewidzialnych oczekiwań, staję dziś przed sobą i przed światem, by wypowiedzieć wojnę perfekcjonizmowi - tyranii, która dławi moją twórczość, odbiera radość z tworzenia i więzi w wiecznej ocenie. Współczuję każdemu, kto będąc perfekcjonistą, nie potrafi jednocześnie być perfekcyjnym. Współczuję sobie.
1. Perfekcja to iluzja
Perfekcja to miraż, iluzja. Im bardziej do niej dążysz, tym bardziej się oddala. W procesie kreatywnym nie ma widocznej linii mety, ani taśmy, której nie przeoczysz. Zawsze można jeszcze coś poprawić, coś jeszcze dodać. Ale przekonanie, że wszystko musi być "gotowe", nim zostanie pokazane, jest więzieniem. Prawdziwa wartość sztuki tkwi nie w doskonałości, lecz w jej autentyczności, a niekiedy - w surowości.
2. Błędy są źródłem piękna.
Nie ma odkryć bez błędów. Nie ma sztuki bez ryzyka. Perfekcjonizm każe mi chować to, co w sztuce cenne, o ile nie najcenniejsze: jej ludzki, omylny wymiar. Czas nauczyć się kochać swoje potknięcia.
3. Proces jest cenniejszy od produktu.
Niech moje dzieło żyje w procesie tworzenia. Zobowiązuję się kochać ten proces, nie bacząc na ilość błędów które popełnię, ani na to, czy efekt zadowoli mojego wewnętrznego krytyka.
4. Ocena jest zbędna.
Perfekcjonizm to niewidzialny tłum sędziów, których nigdy nie poznałem, a którzy już wydali wyrok. Uwierzyłem w ich obecność, w ich prawo do sądzenia mnie. Przerywam ten proces. Moje dzieła są dla mnie. Jeśli ktokolwiek znajdzie w nich coś cennego - będzie to, tylko i aż, wartością dodaną.
5. Uwalniam się od niepublikowania.
Dziś zobowiązuję się upubliczniać. Nawet jeśli czuję, że moje prace nie są gotowe, nawet jeśli mam wątpliwości. Niech moje dzieła należą do świata. Czekają na moment, by żyć własnym życiem. Jeśli ich nie wypuszczę (z szuflady;)), nigdy nie wniosą niczego do zbiorowego doświadczenia. Pozwalam im istnieć takimi, jakie są.
6. Nie czekam na "idealny moment".
Odkładanie na później to mechanizm, którym perfekcjonizm mnie kontroluje. Skąd pewność, że idealny moment wogóle nadejdzie? Zamiast tego, publikuję teraz - mimo wątpliwości, mimo strachu. Czekanie nie przyniesie ulgi, tylko działanie wyzwala. Być może nigdy nie dogonię poziomu swoich idoli, którzy swoimi dziełami przyczynili się do ukształtowania mojej wrażliwości. Ale zamierzam walczyć o realizację własnego potencjału.
7. Tworzę dla życia, nie dla opinii.
Sztuka nie jest po to, by przypodobać się innym, by zbierać pochwały i zostać zaakceptowanym przez masy. Tworzę, bo muszę. Bo tworzenie jest moim oddechem, moją odpowiedzią na chaos i ciszę. Moje dzieła są rozmową z życiem, nie z krytykami.
8. Uznaję swoje prawo do zmiany zdania.
Moje spojrzenie się zmienia, mój warsztat ewoluuje. Mam prawo zmieniać swoje dzieła, poprawiać je, usuwać - co zresztą już się zdarzało. Ale nie zamierzam już czaić się na odpowiedni moment, szarpać i znajdować kolejnych powodów by nie robić tego, co tak naprawdę robić pragnę.
Dziś kończę z perfekcjonizmem - choć nawet pisząc te słowa, ważę każde z nich i oglądam z dwóch stron. Ale od teraz, postanawiam z tej wrodzonej skrupulatności uczynić swoją przewagę. Moje prace mogą być niewykończone, brudne i pełne błędów - i niech w tym tkwi ich siła. Nie boję się już odsłonić. Tworzę, aby żyć w pełni, a życie, jak sztuka, jest piękne w swej niedoskonałości.
Dziś - publikuję.