Відео

Zalig!

Geweldig ! De moppen Sam en Moos waren de favorieten van mijn vader 🤣

🙏Bedankt voor het downloaden van deze heerlijke video.!!!👍👌Wim Kan vind ik geweldig als mens en als cabaretier Hij heeft een mooie stem.en destijds waren de moppen nog normaal (fatsoenlijk), Met aan het einde ook heel subtiel zijn visie op de politiek. Keurig accent en niet dat “opgefokte’ gedoe met vaak ook nog nare stemmen > zoals nu in 2024 😢Heb me ook meteen geabonneerd op dit kanaal!

Mijn Joodse vader vertelde altijd met veel plezier moppen van Max Tailleur . Ik heb net dit kanaal ontdekt op UA-cam 👌🤣🤣🤣🇮🇱🙏

Heel veel dank voor het online zetten !!

Wat ontzettend fijn dat systematisch van bepaalde artiesten hun discografie ontsloten wordt op dit kanaal. Als een auditieve bibliotheek van Alexandrië. Dank!

Heerlijk die mooie tijd.......heb heimwee,,,,kijk hoe nederland nu is,mijn God,ach mijn Nederland wat was je eens mooi.

dank je wel lekker single . je hoort he verschil

Leuke collectie heb je

GEWELDIG JOOP!!😆

ik lach wat af joh vooral het eerste kwartier! prachtig!

wanneer komt dit uit op CD?

😂👍✅ (vooral het “ lidwoord” hoe verzin je zoiets …)

heerlijk om nog eens terug te horen. Dank je wel!

Alles is uiteraard een kwestie van smaak. Ik vind Fons Jansen nog geestiger dan de zogenaamde GROTE DRIE.

Kunt u die video's van de cd's en platen van bassie en adriaan naar me toesturen alsjeblieft

🤣

We vinden de Joodse grappen van Sam en Moos 🔯 geweldig!! 🤣🤣🤣.En de rest ook!

Fenomenaal!

Heerlijk om naar te luisteren… 🙏👍👌🩷

❤👌🙏Wim Kan was echt een geweldige conferencier !

😂🙏👍👌GEWELDIG !

Top

Jaap Fischer bezong het ooit. En er is niets veranderd. Oorlogen verslinden nog steeds massa's bloemen. Maar geen angst; gelukkig vond ik ergens nog een bosje: ua-cam.com/video/DWVIXCtnt2Y/v-deo.html Dit digitale boeket kan oneindig worden gedeeld en gebruikt. Eindelijk verstandig worden is ook een optie.

In dit geval :eerst stadhuis en dan aankleden…

Leuk om eindelijk de stem van Max Tailleur te horen! Ik ken hem natuurlijk van zijn toilet-boekjes, "Pot voor Meneer" en zo. En onlangs, vanwege het overlijden van mijn moeder, kwam ik in het bezit van het boekje "Geloof Me". Dat mijn moeders overlijden de reden is dat ik dit boekje nu in huis heb is nog een beetje een vreemd gevoel; zij is pas in juni 2023 overleden dus het is nog behoorlijk "vers" om zo maar te zeggen. Maar zoals zijzelf vaak zei: "Lach er maar mee, sjaggerijnen kan je je hele leven nog". En nu helpt Max Tailleur mij en mijn broer met dit boekje. En zéker met deze upload want die ga ik zeer zeker naar hem sturen! Onwijs bedankt voor de upload!

Grappig om dit te zien! Ik ken hem alleen van audio, en die heb ik ook vaak gedraaid op het internet radio station waar ik DJ ben

Mijn vader had boek van Fons ,"de lachende kerk"als k t goed onthouden heb ,mijn allerliefste oma zei nee geef mij Sonneveld maar. Ze vond Marty feldman ook geweldig ik heb hoop gelachen met haar en blij dat ik me dat herinner en weet van haar ,,de aparte humor vroeger en nu check it out is r ook wat na mountieshow ,Johnny en rijk,N .V. VERGETEN ! SIMON CARMIGGELT

Wat is er gebeurt met kinder tv op vinyl L

Ontroerend mooi. Bijna tijdloos als een echte troubadour😊

Na droogkomische causerie volgt meeslepend vers 'Moe' : oproep tot inkeer met extatisch slot. Voorts een gloedvolle ode aan 'De Pier van Scheveningen'. Tenslotte de spraakmakende conference 'High Society' ( 'Leg neer die bal !!' ).

Na 'Darling, Liebling' : een kolderiek meertalig liefdeslied, volgt taalles a la Toon uitmondend in een staalkaart van taal-parodieën, waaronder het beroemde 'Nottebelle Margerineta'. Daarna het carnavaleske 'C'est Magnifique' en tenslotte in uptempo een vrolijk loflied aan het begeleidend jazzcombo zelf. Alles bij elkaar een ietsje teveel van het goede.

Conference 'De Stoel' legendarisch. Verder voornamelijk stoplappen, inclusief de 'crosstalk' met Phyllis Lane.

Louter hoogtepunten

De artiest (41) komt tot wasdom. Het jazzkwartet geeft de cabaretier de mogelijkheid tot meer theatrale effecten. Het tilt hem op tot professioneel niveau. Niet langer een grappenmaker met wat liedjes bij de piano, maar een entertainer van de buitencategorie. Het begrip 'One Man Show' is voor altijd met zijn naam verbonden.

Het Nederlandse cabaretpubliek was nog niet veel gewend in 1956. Toon Hermans introduceerde iets als Dadaïsme (30 jaar na dato) en musiceerde in een uitzinnig soort Bebop-stijl. Bij mijn weten zijn betreffende live-opnames (locatie vermoedelijk : Leidseplein-Theater) nooit op de plaat uitgebracht. Men amuseerde zich kostelijk, vooral dubbelzinnigheid deed het goed. Verder een stortvloed van kinderlijke humor en woordspelingen. Veel grappen en liedjes werden gerecycled en kwamen in latere shows terug, meestal in verbeterde vorm. Met 'De Jeep van Jansen' had Hermans (plus studio-orkest) al eerder een bescheiden hit (op 78 toeren), achterkant : 'Ik Ben Zo Bleu'. Je hoort duidelijk de invloeden van respectievelijk Louis Davids en Charles Trenet. 'Zingen in het Bad' lijkt een voorafschaduwing van Toons latere lijflied 'Het Ballonnetje'. Ook 'De Slinger van de Koffergrammofoon' bleek een blijvertje. Het vond zijn uiteindelijke vorm, nadat de cabaretier zijn begeleidend duo Govert van Oest (piano) en Robby Pauwels (gitaar) had uitgebreid met een contrabassist en, bovenal: een drummer.

Hermans (50) op zijn hoogtepunt. Alles loopt op rolletjes. Poëzie a la carte, zonderlinge jeugdherinneringen, een ritmisch dansend liefdeslied : hij draait er zijn hand niet voor om. Carre ligt aan zijn voeten. Tot plotsklaps de mens verschijnt achter de clown . . . 'Duif is dood' . . . De tragiek van een oude goochelaar. Onvergetelijk, indrukwekkend & buitengewoon humoristisch. Solotoneel van wereldklasse, vergelijkbaar met Samuel Becket. Qua diepte bepaald een uitschieter in Toons repertoire. Geen wonder, het idee kwam van Michel van der Plas ('Tearoom Tango'). Hermans heeft er wegens ruzie, echter nooit een cent voor neergeteld.

Zijn langste openingsnummer ooit (7,5 minuut). Het publiek eet gelijk uit zijn hand. Heel boeiend hoe de komiek zijn kinderlijkheid in stand houdt (hij is 57) en tentoonspreidt : in werkelijkheid georkestreerde spontaniteit, met strenge hand geregisseerde sprankeling, want reken maar dat 'de mislukte grap' een vast nummer is. Larmoyant verhaal over kinderkamer mondt uit in zowaar onverwachte satire op de kerk, te beschouwen als voorbode van de later iconische 'Snieklaas'-conference. In 'Appels op de tafelsprei' raakt Hermans een gevoelige snaar ; ook daarmee oogst hij overvloedig succes.

Na het uptempo openingslied in bebopstijl zorgt hij met onovertroffen meligheid voor genoeg hilariteit. Na krap 10 minuut raakt het publiek in een lachstuip om het Vaandel van de Fanfare, een van zijn meest krankjorume conferences. Hij sluit af met een romantisch walslied op zijn Frans, echter niet zonder zichzelf te onderbreken voor een goeie mop.

Eindelijk in Carre --- Toons jongensdroom (hij is bijna 47) wordt werkelijkheid. Hermans, de chansonnier met een komische twist. Aan pianist, gitarist, bassist & drummer worden vibrafonist/ accordeonist & dwarsfluitist/ trombonist toegevoegd : begeleidingskwartet is tot -sextet uitgegroeid. De meester maakt zijn reputatie waar. Hij overtreft alle verwachtingen.

Amalgaam van Hermans kunnen, vlak voor zijn verhuizing naar Carre. Dwaze verzinsels, slimme woordspelingen, onverwachte wendingen, lachorkanen opwekkend. Aangevuld met jazzy deuntjes op grappige teksten om tenslotte na alle clownerie, de show af te maken met een swingende geloofsbelijdenis. Excellente orkestbegeleiding o.l.v. Govert van Oest, piano. Eervolle vermelding : Robby Pauwels, gitaar.

Geweldige,humor

Meeslepend openingslied. Beginconference hilarisch, met name het 'straatinterview'. Als 12-jarige snapte ik al vele spitsvondigheden, maar niet alles. Politiek interesseerde me nog maar matig. Via tv kreeg je het nodige mee: Mies Bouwman, Godfried Bomans, Marlène Dietrich, Willem Duys, Joseph Luns, Jan de Quay, enz. Alles kwam daar voorbij. Wim Kan putte rijkelijk uit het wereld(hit)repertoire, en met succes. Opvallend was het hoog meezinggehalte met zijn gezang. Veel grappen & liedtekst-ideeën werden inmiddels door anderen aangedragen, zoals Seth Gaaikema, Kees van Kooten en Wout van Liempt (zijn manager). Kan's imago groeide naar mythische, haast metafysische proporties en hij werd op handen gedragen. Televisieopnames hield hij echter af. Tv-uitzending kwam krap 10 jaar later pas in zicht (1972). Hij was toen in de 60.

Wim Kan is zowat 50 en uitgegroeid tot Nationale Ceremoniemeester. Ik (9 jaar) begin al iets van woordspelingen te snappen. Legendarische openingsdialoog met trouwe schaduw Corry Vonk. Voor het eerst adapteert Wim K. andermans werk: o.m. 'Lijmen Jan' op melodie 'Bella Ciao', tekst: 'Seth Gaaikema (17 jaar). Het hele land zingt mee. Vermoedelijk veel meer bijdragen van diens hand.-: in fragment 'My Fair Lady' parafraseert hij dan zichzelf ! Knap werk. Virtuoos amalgaam van flitsend cabaret. Publiek drinkt Kan leeg tot op de bodem .

Na het vermakelijk openingslied volgt de geslaagde smartlap-persiflage 'Goeie Ouwe Radio'. Vervolgens het intrigerende 'Jazz jazz jazz bij de nozempjes'. Ik ben 7 jaar, bijna 8, als het speelt op de radiodistributie : Cabaret op niveau, hoewel de strekking ervan me vanzelf ontgaat, toch fascineert me de geheimzinnig nerveuze melodie en die beginregel. 'Nozems' zijn boze jongens van de straat, heb ik begrepen, maar 'jazz' komt mij als een magisch woord en geweldig verschijnsel voor, tot vandaag toe. Eigenlijk weet Wim Kan niks van beide(n). Vanuit zijn politieke praatstoel komt hij wel degelijk goed geïnformeerd over. Zijn grappen & woordspelingen fungeren als luiken & roosters die hij opent voor luchtverversing in Kamers & Kabinet. Vaak ook hele ramen, soms een deur.

Wim Kan was een erkend acteur. Tegelijk ontwikkelde hij een komisch (schrijf)talent, vandaar zijn keus voor het cabaret. Ofschoon zingen niet zijn grote kracht is, kan hij wijs- en maathouden en een flinke stem opzetten. Het gaat om de inhoud, die meestal raak is en altijd geestig. In bijgaand kwartier neemt hij met pak weg drie liedjes op briljante wijze de lokale als wel de toenmalige wereldpolitiek door en spreekt tussenin het publiek toe als een Haagse marktkoopman met demagogische trekjes. Hoewel de melodieën nogal slepend zijn, de puntige teksten maken veel goed.

Wim Kan''s allereerste radio-oudjaarsconference, uitvoerder alsook grondlegger van het genre. Hij komt uit een intellectueel milieu (zijn vader was minister), maar praat niettemin (behalve als hij in vlekkeloos Nederlands zingt) met een aangezet plat Haags accent. Hij bespreekt, ironiseert en parodieert personen, tradities en verwachtingen, praat over angst en oorlogsherinneringen. Het verhaal heeft geen opbouw of samenhang, hij associeert schijnbaar willekeurig en onderbreekt zichzelf regelmatig met woordgrappen en hele of halve aforismen, maar geeft tenslotte toch enige hoop, als hij het slotlied (niet zonder moraal) met nog een kwinkslag feestelijk afrondt. Ru van Veen's elegante pianobegeleiding tilt de filosofische liedteksten op naar een klassiek niveau. Geheel in stijl is Wim Ibo's eerbiedige inleiding voor aanvang.

Bij de "Grote drie" zijn ze Fons Jansen vergeten te noemen! Geweldige hunor!😂

Lp versie is beter

Dank hiervoor !!