(ฉบับที่นำมาร้อง)
ua-cam.com/video/EUAmKKzOCuo/v-deo.htmlsi=NBjie3_hCcAta03Z
_______________________________
(เนื้อร้อง)
วางส้นสูงคู่สวยแต่ใกล้จะพังเต็มที
พลันลงกลอนประตู สู่ห้วงสงัดราตรี
เช็ดคราบเครื่องสำอาง ใส่เสื้อคลุมงดงาม
ท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ
รักฝากความทรงจำมากเกินจะกล่าวอำลา
คุณนั้นจากฉันไปพร้อมเศษเสี้ยวในหัวใจ
"ไว้เจอกันครั้งใหม่"
สุดท้ายก็หายจากกันไป
รอยยิ้มหวานฉ่ำ ความขมของน้ำตา
รักเราใช่พรหมลิขิต
ชายไม่รู้พอ และหญิงที่แค่อยากเชื่อใจก็ต่างอ่อนไหว
ยามเมื่อคนเรารัก ถ้อยคำย่อมลึกซึ้ง
เพียงร้องขอ ก็พร้อมมอบใจ
ยามเบื่อหน่ายกลับทิ้ง ชิงชัง
เฝ้ามองหาความพลาดพลั้งในความสัมพันธ์
ความผูกพันคงเหลือไว้เพียงความห่างเหิน
ต่างหมางเมิน เกลียดชังฉันใด
ฉันนั้นที่แสงจันทร์ ดั่งรักหนุ่มสาวเพียงหลงใหล
รอยยิ้มหวานฉ่ำ ความขมของน้ำตา
รักเรานั้นกรรมลิขิต
ชายไม่รู้พอ และหญิงที่แค่อยากเชื่อใจก็ต่างอ่อนไหว
ยามเมื่อคนเรารัก ถ้อยคำย่อมลึกซึ้ง
เพียงร้องขอ ก็พร้อมมอบใจ
ยามเบื่อหน่ายกลับทิ้ง ชิงชัง
เฝ้ามองหาความพลาดพลั้งในความสัมพันธ์
ความผูกพันคงเหลือไว้เพียงความห่างเหิน
ต่างหมางเมิน เกลียดชังฉันใด
ฉันนั้นที่สายลม ดั่งรักที่พร้อมปลิดปลิวไป
เวลาผันแรมปี ยังเฝ้าคิดถึงอดีต
มีวิธีไหนให้ปล่อยวางได้สักเล็กน้อย?
ความทรงจำเพียงนิด กลับชัดในหัวใจ
แบกรับไม่ไหว รอให้เวลาเยียวยาคงหายได้เอง
ดุจทำนองเมื่อสายลมโชยพัด ใครหนอใครเล่ายอมหักห้ามหัวใจ
ดั่งดวงจันทร์ทอแสงเบาบาง สะกดสายตาของคนเป็นนิจนิรันดร์
จุดบุหรี่มองสายควันลอยลับผ่าน เหมือนคุณที่ลาจากกันแสนไกล
เพราะคุณคือสายลม ดวงจันทร์และรักหนึ่งในใจ
อย่างน้อยเคยได้พบกัน เท่านั้นก็สวยงามเหลือหลาย